Οι πολιτικοί να μάθουν να διαβάζουν τα «υπόγεια ρεύματα» της κοινωνίας

Εάν κανείς παρατηρήσει την κατάσταση στην Ελλάδα και προσπαθήσει να δει τις σχέσεις ανάμεσα στη δημόσια σφαίρα και την πραγματική κοινωνία, θα διαπιστώσει ότι με διάφορες αφορμές έρχεται στο προσκήνιο μια έντονη αναντιστοιχία.

Δείτε καταρχάς τις πολιτικές και κοινοβουλευτικές αντιπαραθέσεις.

Από ορισμένες απόψεις φαντάζουν σαν καλοπροβαρισμένες χορογραφίες.

Λίγη εμπειρία να έχεις από τα πολιτικά και θα μπορούσες να προβλέψεις εκ των προτέρων αυτά που θα λέγονταν π.χ. στη συζήτηση για το νομοσχέδιο για την Ανώτατη Εκπαίδευση.

Άλλωστε, η συγκεκριμένη πολιτική αντιπαράθεση ήταν ως εάν κυβέρνηση και αντιπολίτευση κυρίως να μίλησαν στα δικά τους ακροατήρια και όχι στην κοινωνία ως σύνολο.

Όμως, αυτό σημαίνει ότι κυρίως «χάιδεψαν αυτιά» και δεν συζήτησαν πραγματικά για το πώς θα έχουμε καλύτερα πανεπιστήμια.

Ακόμη χειρότερα: αυτό το κατάλαβε και η κοινωνία.

Και μην μου πείτε για το τι λένε οι δημοσκοπήσεις και το πώς επιβεβαιώνουν τη μία ή την άλλη επιλογή.

Στις δημοσκοπήσεις συχνά οι άνθρωποι δεν λένε τη γνώμη που έχουν, αλλά τη γνώμη που περιμένουν από αυτούς να έχουν.

Αναπαράγοντας ένα ιδιότυπο πολιτικό θέατρο.

Μόνο που με αυτόν τον τρόπο οι άνθρωποι ολοένα και περισσότερο αποξενώνονται από την πολιτική και βαθιά μέσα τους δεν πιστεύουν ότι έτσι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα.

Ακόμη και εάν συνεχίζουν να ψηφίζουν κόμματα με το κριτήριο του «μικρότερου κακού».

Και τα λέω αυτά γιατί αισθάνομαι ότι το πολιτικό σύστημα δεν πιάνει τα «υπόγεια ρεύματα» της κοινωνίας.

Δεν αντιλαμβάνεται σε ποια κλίμακα έχει ενταθεί η ανασφάλεια για το μέλλον.

Δεν συνειδητοποιεί ότι σε σχέση με την περιοριστική, από όλες τις απόψεις, συνθήκη που έχει διαμορφώσει η πανδημία και τα μέτρα για αυτήν, πολλοί άνθρωποι έχουν φτάσει στο όριό τους.

Δεν κατανοεί την αίσθηση ότι δεν χάνεται μόνο χρονιά, αλλά το ίδιο το μέλλον.

Ούτε έχει επίγνωση ότι όλα αυτά μπορεί να οδηγήσουν σε παθητική αποδοχή, μπορεί να οδηγήσουν και σε πραγματικές κοινωνικές εκρήξεις.

Που μπορεί να ξεκινήσουν από κάτι το δευτερεύον και να εξαπλωθούν σαν πυρκαγιά μέσα σε καύσωνα.

Γι’ αυτόν τον λόγο και το πολιτικό σύστημα πρέπει να σταματήσει να σκέφτεται με όρους πολιτικής εικόνας και να στοχαστεί με όρους ουσίας.

Να δώσει όχι φόβο, αλλά ελπίδα και προοπτική.

Ένα σχέδιο που να αναγνωρίζει τα πραγματικά προβλήματα πραγματικών ανθρώπων και όχι κάποιων στατιστικών.

Και να εξηγεί με πραγματικά βήματα πώς θα πάμε σε μια επόμενη μέρα διαφορετική.

Αυτό θέλουν να ακούσουν οι άνθρωποι και όχι το κάντε υπομονή γιατί και αυτές οι δύο εβδομάδες είναι κρίσιμες.

Διαφορετικά, για να θυμηθούμε και το ανέκδοτο, θα αισθάνονται ότι το φως στην άκρη του τούνελ είναι απλώς το φώς ενός τρένου που έρχεται από την αντίθετη κατεύθυνση.