Ποια Ελλάδα;

Ας δούμε λίγο πίσω απ’ την κρίση της Covid-19 και ας ρωτήσουμε με τρόπο καλοπροαίρετο: Ποια Ελλάδα ονειρεύεται η κυβερνητική πλειοψηφία; Ας μην απαντήσουν όσοι με ευκολία προσέρχονται στα καλά λόγια για τα ψηφιακά βήματα διά χειρός Κυριάκου Πιερρακάκη. Δεν θέλουν και πολύ οι συντηρητικοί δημοσιολόγοι για να ομονοήσουν όταν έχουν αμηχανία για μείζονα θέματα. Ας μην απαντήσουν επίσης εκείνοι που θεωρούν εύκολο το ερώτημα που θέτουμε.

Ας το δούμε άλλη μία από την αρχή: Η Ελλάδα που θέλει η παράταξη που σήμερα κυβερνά τη χώρα θα είναι ένα θεματικό πάρκο φύλαξης και επιτήρησης όπου οι επενδυτές ως μεσσίες θα ανασυγκροτήσουν τη χώρα και άρα θα διευρύνουν τον πλούτο της; Ή μήπως μια χώρα μικρών ιντερνετικών μπούνκερ όπου σε λαϊκά πατρικά διαμερίσματα η νεολαία με τα διδακτορικά θα σερβίρει κινέζικες εταιρείες από τα λάπτοπ της; Μια τουριστική αποικία ή ένα Ισραήλ με ολίγη από καθ’ ημάς Ανατολή;

Τα ερωτήματα θα μπορούσαν να μην τελειώνουν, θυμίζοντας ατυχείς επικοινωνιακές μπαρούφες για Δανία του Νότου ή Σίλικον Βάλεϊ Μεσογείου, που κατά καιρούς είδαμε σε εγχειρίδια μυαλοπώληδων. Πίσω δε από το ερώτημα που θέτουμε, θα βρει κάποιος τους λόγους που η απαξίωση της πολιτικής αθροίζεται και κάνει όλο και λιγότερους Ελληνες να συμμετέχουν επί της ουσίας σε κοινότητες, δίκτυα, κόμματα, βαθμούς αυτενέργειας, σωματεία, συλλόγους. Πίσω επίσης θα βρει μια ακινησία που κυριαρχεί και εν πολλοίς αντανακλάται και σε όλες τις δημοσκοπήσεις. Μόνον έτσι ερμηνεύεται η εμπιστοσύνη στην πρώτη παράταξη. Οχι γιατί εμπνέει. Αλλά γιατί μοιάζει από τον βυθό της επισφάλειας, λογική λύση η ακινησία. Και γιατί δεν έχει φανερωθεί ένα πειστικό σχέδιο από άλλον που θα μεταβάλει τα δεδομένα.

Ολα τα μεγάλα ρεύματα, ιστορικά, είχαν στον πυρήνα τους ένα μοντέλο ζωής που πρότειναν. Ο Καραμανλής Α’ την ανοικοδόμηση, τη νέα ζωή στην πόλη, την Ευρώπη. Ο Ανδρέας Παπανδρέου τη διεύρυνση των ευκαιριών. Το τέλος του άθλιου μετεμφυλιακού κράτους που ήθελε πιστοποιητικά για να δουλέψεις και που καταδίκασε την καλύτερη νεολαία σε διωγμούς. Ο Κώστας Σημίτης, ως παραλλαγή του Τρίτου Δρόμου, την πρόσδεση στο ευρώ, την ΟΝΕ. Τα δημόσια έργα. Ακόμη και ο Αλέξης Τσίπρας, τον Γενάρη του 2015, με ένα σχέδιο ήλθε. Πατούσε πάνω στην απονομιμοποίηση του ως τότε δικομματισμού. Τη συγκράτηση του κοινωνικού κράτους που διέλυαν τα άθλια Μνημόνια. Την αντικατάσταση στο συλλογικό φαντασιακό του καταρρέοντος ΠΑΣΟΚ, με μια νέα δύναμη που υποσχόταν ανάσχεση της συμπίεσης του εργατικού κόστους.

Προέκυψαν και αρχηγοί λόγω ετεροπροσδιορισμού. Τους έβγαζαν οι αντίπαλοί τους πρωθυπουργούς λόγω δικών τους λαθών – όχι λόγω ρευμάτων που κραταιά αποτυπώνονταν. Δεν άφησαν κάτι μετά τη βραχύβια συνήθως θητεία τους. Σήμερα; Πριν ημέρες (10 Ιανουαρίου του 2016) ο επικεφαλής της κυβερνητικής πλειοψηφίας έκλεινε πέντε χρόνια στο τιμόνι του μεγαλύτερου κόμματος της χώρας. Ο επικεφαλής της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκλεινε έντεκα χρόνια στο τιμόνι του δικού του κόμματος (10 Φεβρουαρίου του 2008).

Ο δεύτερος μοιάζει ακόμη χαμένος στη μετάφραση της ήττας και του κυβερνητισμού του.

Ο πρώτος όμως είναι εκείνος που σύντομα θα κληθεί να απαντήσει πιο πειστικά και ευρέως για το δικό του σχέδιο για τη χώρα – διακόσια έτη από την Επανάσταση του ’21. Και αυτό δεν θα είναι κάτι εύκολο.