Στην πρώτη καραντίνα, μαγείρευα καθημερινά. Στην δεύτερη χάθηκε η μπάλα: άλλωστε, έγινε τρίτη, τέταρτη, νιοστή. Μια να κλείνουμε, μια να ανοίγουμε. Μια να κυκλοφορούμε, μια όχι.  Οι μέρες άρχισαν να μοιάζουν επικίνδυνα η μία με την άλλη και, μετά τις γιορτές, ο παράγοντας της έκπληξης και του συναρπαστικού, που εμφιλοχωρεί μόνο σε ελεύθερες ζωές, υποχώρησε σημαντικά.

Μια ηλιόλουστη μέρα του Φεβρουαρίου, με έπιασα να έχω όρεξη για σπιτικό φαγητό και, επιπλέον, επιθυμία για ένα αθώο «σπάσιμο» της διατροφής μου. Ένας foodie φίλος που εμπιστεύομαι απολύτως σχετικά με τις νέες γαστρονομικές αφίξεις στην πόλη-ακριβοδίκαιος και απαιτητικός- μου είχε κάνει λόγο για το Γκρικ στο Κουκάκι.

View this post on Instagram

A post shared by Γκρικ (@gkrik_tradition)

Μου είπε ότι το μαγειρευτό τους φαγητό είναι πολλές σκάλες ανεβασμένο από τον χαρακτηρισμό «τίμιο», ότι δεν υποδύεται το γκουρμέ και το εστιατορικό και ότι οι τιμές είναι απολύτως προσιτές για την ποιότητα και την ποσότητα που παρέχεται.

Τέτοια γιουβαρλάκια δεν φτιάχνει ούτε η γιαγιά μου

Πέρασα, λοιπόν, μια βόλτα από το Γκρικ και συνάντησα έναν μεγάλο, καλοφωτισμένο και πεντακάθαρο χώρο με ένα υπέροχο μπλε-γαλάζιο πλακάκι και μια ακόμα πιο υπέροχηεσωτερική «βιτρίνα φαγητού» στην οποία φιγουράριζαν όλα τα κορυφαία ελληνικά φαγητά: σουτζουκάκια, λαχανοντολμάδες, μαυρομάτικα φασόλια, πίτες, γιουβαρλάκια, κόκορας στιφάδο (!), όσπρια, λαδερά, επιλογές θαλασσινών και ψαριών.

Έφαγα μια τυρόπιτα με γεύση ελληνικού χωριού-άφθονο τυρί και τραγανό, χειροποίητο φύλλο και την all star σαλάτα του Γκρικ με άγρια χόρτα, ντομάτα, παξιμάδι και κάππαρη Τήνου. Παρά την πληθώρα υδατανθράκων, δεν κρατήθηκα και βούτηξα στο ελαιόλαδο μια μπουκιά χωμιού από χαρούπι. Όνειρο. Ο κόκορας στιφάδο θα μπορούσε επάξια να σταθεί σε ένα ελληνικό εστιατόριο αξιώσεων, ενώ η ρεγκοσαλάτα τρώγεται με τα μάτια κλειστά.

Πίσω από το Γκρικ

Ο σεφ Δημήτρης Αγαπητός και ο επιχειρηματίας Φώτης Δήμου συνέπραξαν αρμονικά για την δημιουργία μιας δημιουργικής φωλιάς με εξωστρέφεια και χαρακτήρα, στην πκοσμοπολίτικη οδό Βεϊκου. Με απόλυτη αφοσίωση στην πρώτη ύλη, δεν σερβίρουν τίποτε που δεν έχει φτιαχτεί μες στην κουζίνα του καταστήματος. Από εξαιρετική σάλτσα τομάτας και ζύμες, μέχρι μαρμελάδες και σιρόπια, ό, τι τρως στο Γκρικ είναι δημιουργημένο με μεράκι και αγάπη.

Γι΄αυτό και έχουν επιλέξει, εκτός από νοστιμο, ελληνικό φαγητό, να προσφέρουν στα ράφια τους μια μικρή προς το παρόν γκάμα παραδοσιακών προϊόντων από όλη τη χώρα: ελαιόλαδο, τυριά, ζυμαρικά, αλοιφές, κάπαρη, μέλια και γλυκά κουταλιού προκαλούν για απολαυστική εξερεύνηση στο σπίτι. Μικροί, ακριβοδιαλεγμένοι παραγωγοί και προσεγμένες συσκευασίες, κάποιες με το λογότυπο του Γκρικ στο οποίο θα δείτε μια όμορφη γιαγιά να σας χαμογελά.

View this post on Instagram

A post shared by Γκρικ (@gkrik_tradition)

Μότο του μαγαζιού είναι ότι…μαγειρεύουν καλύτερα από τις μητέρες μας. Όποιος φάει, επιβεβαιώνει.

Μετά τα αλμυρά, έπονται τα γλυκά δια χειρός Ειρήνης Τζούμα: πορτοκαλόπιτα, ρυζόγαλο, τσουρέκι-τιραμισού (έπος), χαλβάς και γλυκά κουταλιού υπογράφουν την ολοκλήρωση ενός χορταστικού μεσημεριανού ή δείπνου.

Για την ώρα, καλέστε στο Γκρικ και κάντε την παραγγελία σας ή περάστε μια βόλτα από την hip γειτονιά του. Στο άμεσο, επίζουμε, μέλλον θα μπορούμε να τσιμπάμε τα καλούδια είτε σε ένα από τα τραπέζια που θα χωρέσουν στην όμορφη σάλα (λίγα θα είναι) είτε θα κανονίζουμε κάποια πιο πριβέ κατάσταση για την παρέα ή τους συναδέλους μας στην μικρή, πίσω αυλή.

Το Γκρικ μου άρεσε επειδή ήταν ανεπιτήδευτο, σύγχρονο, ομορφοφτιαγμένο και με συνέπεια: από την εξωτερική του εμφάνιση μέχρι το ταξίδι του πιρουνιού στο στόμα πρεσβεύει την ποιότητα, την αισθητική και την ουσία. Οι γεύσεις είναι παραδοσιακές, τα μαγειρέματα premium χωρίς να ακκίζονται πειραματικά, οι εργαζόμενοι χαμογελαστοί και η τοποθεσία μια άριστη αφορμή για βόλτα.

Όχι άσκοπη. Καθόλου άσκοπη. Το φαγητό είναι σοβαρή υπόθεση και αυτό στο Γκρικ το γνωρίζουν καλά.

Headlines