Το εμβόλιο κι ο «Κανένας»

Οσο ο εμβολιασμός παλινωδεί και δεν εξελίσσεται γραμμικά, όλο και πιο πολύ μοιάζει με διακεκομμένη συνουσία. Τι θα γίνει τελικά, μπαμπάκο; Θα ζήσω ή θα πάω πλυντήριο; Οποια διαδικασία κι αν ακολουθήσει κανείς, στην πλειονότητά μας είμαστε προϊόντα της τύχης και του timing. Να σαν κι αυτή την ηλικιακή τρύπα που άνοιξε αίφνης μεταξύ γενιάς της Pfizer και γενιάς της Astra Zeneca, να πέσουμε στο κενό εμείς οι διά βίου αγέννητοι.

Κάθισα και το υπολόγισα και βρήκα ότι , πέντε πάνω – πέντε κάτω, στην ίδια χαραμάδα, στην ίδια ιστορική αποσιώπηση πέφτουμε πάντα όλο οι ίδιοι και οι ίδιοι. Επί χούντας εντεκάχρονοι, αμελητέοι της Ιστορίας, επί κορωνοϊού αγνοούμενοι της άυλης συνταγογράφησης, πώς να τα έχεις ύστερα καλά με τον εαυτό σου που έβλεπε μια ζωή την Ιστορία να περνά χωρίς να σου κάνει έστω ένα νεύμα, να φουσκώσει λίγο η προσωπικότητά σου από τις προσχώσεις, από τη φερτή ύλη που σε νομιμοποιεί να ανήκεις στη γενιά του Πολυτεχνείου ή στη γενιά της Μεταπολίτευσης και ως τέτοιος να καταγράφεσαι;

Το όνομά μου είναι «ο Κανένας», κύριε Πιερρακάκη μου, κι απ’ αυτή τη θεσμική ανυπαρξία σάς απευθύνομαι. Ρίξτε λίγο τη ματιά σας και σε μας τους μη καταγεγραμμένους όλων των ιστορικών στιγμών και όλων των ρευμάτων. Ρεζίλι γινήκαμε πια να κρύβουμε την ηλικία μας, περιμένοντας τη σειρά μας πότε, αχ πότε θα εμβολιαστούμε. Να δηλώνουμε ψευδώς ότι ανήκουμε στη γενιά των Beatles, των Rolling Stones ή του Μάικλ Τζάκσον ενώ στην πραγματικότητα ανήκουμε στη γενιά του «Σταμούλη του λοχία» και του «Επιπόλαιο με λες που γυρνάω με πολλές»; Και σάμπως δεν έχουν ψυχή ο Σταμούλης κι ο Επιπόλαιος;

Σάμπως δεν είναι βαριά επιπολαιότης να κρατιέται στο περίμενε μια τόσο κρίσιμη μάζα πολιτών χωρίς την παραμικρή πληροφορία αν πιάνονται κι αυτοί για πολίτες ή αν πρέπει να ρίξουν από μόνοι τους χώμα στην κεφαλή τους, να βάλουν από τώρα το τάλαντο στο στόμα, να πληρώσουν, βρε αδερφέ, αρκεί να δει κάποιος τον αριθμό της κάρτας τους. «Υπάρχω κι όσο υπάρχεις θα υπάρχω», αυτό τραγουδώ στην πιστωτική μου, αφού το ΑΦΜ και το ΑΜΚΑ μου λογαριάζονται προς το παρόν ανυπόληπτα. Μετά τιμής, εμείς.