Περί εκπροσώπων… έρημων και απρόσωπων

Με αφορμή τα φαινόμενα κακοφωνίας, έτυχε να παρακολουθήσουμε μια συζήτηση προσφάτως για τα προβλήματα επικοινωνίας που αντιμετωπίζουν κατά καιρούς οι κυβερνήσεις, όλες οι κυβερνήσεις και προφανέστατα η σημερινή. Οι δύο συνομιλητές μας αναζητούσαν στον χρόνο πρόσωπα που έπαιξαν όντως ρόλο ουσιαστικό στα θέματα ενημέρωσης και επικοινωνίας.

«Πες μου πόσοι κυβερνητικοί εκπρόσωποι έχουν καταγραφεί στη μνήμη σου» ρώτησε ο ένας. «Οντως» απάντησε ο έτερος «δεν είναι πολλοί, μετρώνται στα δάχτυλα του ενός χεριού», για να προσθέσει αμέσως μετά ότι «αν εξαιρέσεις τον Λαμπρία στα χρόνια του Καραμανλή, τον Λαλιώτη στην εποχή του προγράμματος σταθεροποίησης μεταξύ 1985 και 87 και την παρουσία του Βαγγέλη Βενιζέλου δίπλα στον Παπανδρέου στα χρόνια των διώξεων και της αντιπολίτευσης, δεν μπορείς να διακρίνεις πολλούς άλλους».

«Ισως» συνέχισε «μπορώ να θυμηθώ κάπως τον Τηλέμαχο Χυτήρη, τον Δημήτρη Ρέππα και άντε τον Θοδωρή Ρουσόπουλο στη διάρκεια της θητείας του Κώστα Καραμανλή».

«Οντως» ανταπάντησε ο πρώτος, «από εκεί και πέρα το χάος». «Γιατί όμως;» επέμεινε ο πρώτος και έδωσε σχεδόν αυτόματα την απάντησή του: «Γιατί απλούστατα οι  περισσότεροι των προαναφερθέντων διέθεταν γνώση, εμπειρίες και ιδιαιτέρως ήσαν πολιτικά αυθύπαρκτοι, πραγματικοί παραγωγοί πολιτικής, και όχι απλοί μεταφορείς της όποιας γραμμής, όπως οι πιο πολλοί των νεότερων χρόνων».

«Πράγματι» συμπλήρωσε ο δεύτερος «πιο πρόσφατοι έγιναν εκπρόσωποι κατ’ ανάθεση, η όποια εξουσία τους ήταν δοτή, για αυτό και μόλις έφυγαν οι προβολείς από πάνω τους χάθηκαν…».

Αυτά τα ολίγα περί εκπροσώπησης και επικοινωνίας ας τα γνωρίζουν οι αναθέτοντες τα καθήκοντα και όσοι με ευκολία περισσή και άνεση τα αναλαμβάνουν.

Πηγή: Βηματοδότης