Το δύσκολο αύριο της ελληνικής οικονομίας

Καταλαβαίνω ότι η σκέψη όλων είναι στην εξέλιξη της πανδημίας και στην προοπτική να μπορέσουμε τους επόμενους μήνες να έχουμε μια έξοδο από τα περιοριστικά μέτρα και τον… υποχρεωτικό εγκλεισμό, που πραγματικά να μας κάνει να νιώσουμε ότι «παίρνουμε πίσω τη ζωή μας».

Όμως, εάν δεν προσέξουμε την οικονομία, τότε υπάρχει ο κίνδυνος η χαρά για το τέλος των περιοριστικών μέτρων να είναι μάλλον σύντομη.

Γιατί η κατάσταση με την οικονομία δεν είναι καλή.

Αυτό δείχνουν και οι προβλέψεις της Κομισιόν για την ύφεση στην Ελλάδα το 2020.

Γιατί η χώρα μας είχε υπερβολική εξάρτηση από τον τουρισμό και μάλιστα τον τουρισμό από το εξωτερικό και αυτό σήμαινε ότι εμείς δεν είχαμε την ανάκαμψη που είχαν άλλες χώρες στο διάστημα ανάμεσα στα δύο κύματα της πανδημίας.

Στη συνέχεια με το δεύτερο κύμα ξαναμπήκαμε σε περιοριστικά μέτρα και αυτά, πέραν όλων των άλλων, σημαίνουν και μεγαλύτερη ύφεση.

Είναι αλήθεια ότι έχουμε αποφύγει μέχρι τώρα η οικονομική κρίση να γίνει και κοινωνική.

Έχουν βοηθήσει σε αυτό τα μέτρα που έχουν ληφθεί, όπως και σε άλλες χώρες, από τις αναστολές συμβάσεων μέχρι όλα τα μέτρα που μεταθέτουν στον χρόνο τις κάθε είδους πληρωμές προς το δημόσιο.

Όμως, κάποια στιγμή θα έρθει η επόμενη μέρα.

Και τότε είναι πιθανό διάφορες επιχειρήσεις, ιδίως μικρές, απλώς να μην ανοίξουν ξανά.

Εργαζόμενοι να βρεθούν τελικά άνεργοι.

Τουριστικές επιχειρήσεις να προσπεράσουν να δουν μπροστά τους μια κουτσουρεμένη σεζόν και άρα να μην κάνουν πολλές προσλήψεις.

Επενδυτικά σχέδια να μπουν στο ράφι γιατί θα υπάρχει ερώτημα, εάν μπορούν να είναι βιώσιμα.

Μπορεί αυτή η κατάσταση να μην είναι το ίδιο δραματική με δέκα χρόνια πριν. Άλλωστε, αναπτύξαμε και τεχνικές επιβίωσης έκτοτε.

Όμως, ο κίνδυνος εγκλωβισμού σε μια συνθήκη στάσιμη και τελικά καθοδική είναι πολύ υπαρκτός.

Γι’ αυτό και πρέπει να συζητήσουμε για την επόμενη μέρα.

Για την ακρίβεια να συζητήσουμε ένα σχέδιο για την επόμενη μέρα.

Το καλό στοιχείο είναι ότι έρχονται μεγάλα πακέτα χρηματοδοτήσεων από την Ευρώπη.

Το κακό είναι ότι, όπως ξέρουμε και από το παρελθόν, μπορεί τελικά να μην τα αξιοποιήσουμε για μια πραγματική ανασυγκρότηση, αλλά απλώς για να καλύψουμε κενά στη χρηματοδότηση.

Η χώρα μας είναι σε ένα σταυροδρόμι ως προς την αναπτυξιακή στρατηγική.

Και αυτό το ερώτημα δεν αφορά απλώς κάποια θεωρητικά σχήματα.

Αφορά τελικά τις ζωές των ανθρώπων.

Γι’ αυτόν τον λόγο και αυτή τη φορά η συζήτηση πρέπει να γίνει σοβαρά.

Όχι στα τηλεπαράθυρα αλλά στις συσκέψεις με τις παραγωγικές τάξεις και την κοινωνία των πολιτών, στην πραγματική διακομματική συνεννόηση, στην αξιοποίηση του επιστημονικού δυναμικού.

Και αυτή η συλλογική επεξεργασία για ένα σχέδιο για να αποφύγουμε μια επόμενη μέρα στασιμότητας και «μειωμένων προσδοκιών», θα είναι και ο καλύτερος τρόπος να γιορτάσουμε τα 200 χρόνια από το 1821.

Γιατί θα είναι μια επένδυση στην πραγματική ιστορική αισιοδοξία που τόσο ανάγκη έχουμε.