Θέλουμε πίσω τις ζωές μας

Εάν κατορθώναμε να αποφλοιώσουμε το σύνθημα από όλες τις συνδηλώσεις και όλα τα συμπαρομαρτούντα, θα οφείλαμε να παραδεχτούμε ότι ενείχε κάτι το σπαραχτικό: «Θέλουμε πίσω τις ζωές μας». – «Γιατί, εμείς δεν τις θέλουμε;», θα μπορούσε να καγχάσει κάποιος περαστικός, αμέτοχος στη διαδήλωση εναντίον του lockdown, αλλά σήμερα, προς χάριν της κουβέντας, δεν θα σταθούμε από τη δική του πλευρά. Θα δεχτούμε επίσης ότι δεν ήταν όλοι οι διαδηλωτές ψεκασμένοι, θρησκόληπτοι, σαλταρισμένοι, ακατοίκητοι ή όπως αλλιώς συνηθίζουμε να τους λοιδορούμε προκειμένου να ξεμπερδεύουμε μαζί τους με συνοπτικές διαδικασίες.

Θα αναγνωρίσουμε ότι ανάμεσά τους υπήρχαν και πολίτες σαν κι εμάς, άτομα κοινής λογικής που δεν πιστεύουν ότι η πανδημία είναι ανύπαρκτη ή προγραμματισμένη για να συσσωρευτούν στα κεντρικά του Σόρος, του Γκέιτς ή του Μπέζος ανεκτίμητα προσωπικά μας δεδομένα, όπως πότε σηκωνόμαστε από την πολυθρόνα ή πότε πάμε στην τουαλέτα, άτομα που έχουν απλώς κουραστεί από τον παρατεταμένο εγκλεισμό και  θεωρούν ότι το lockdown δεν αποδίδει καρπούς, ότι οι προτάσεις των επιδημιολόγων δεν φέρνουν αποτέλεσμα, ότι αυτή η κυβέρνηση, εν γένει, δεν κάνει λιγότερα φάλτσα από οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση στην ίδια δεινή θέση… Είμαι σίγουρος ότι ανάλογοι πολίτες, ΚΚΕ, Καλοπροαίρετοι Κατάκοποι Ελλάδας, βρίσκονται μπόλικοι μεταξύ σας. Στο δικό μου περιβάλλον, τουλάχιστον, φθάνουν και περισσεύουν.

Θα με στενοχωρήσετε εάν την εκλάβετε ως υποκριτική παραχώρηση εκ μέρους μου, ένα δόλωμα για να τσιμπήσουν, αλλά θα συμφωνήσω με τους ΚΚΕ στο θεμελιώδες: η κυβέρνηση δεν θέλει το καλό μας. Εάν μου το επιτρέψουν, θα προχωρήσω κι ένα βήμα παραπέρα, έως τα σύνορα πλέον του πιο απροκάλυπτου αναρχισμού: καμία κυβέρνηση δεν θέλει το καλό μας. Ολες οι κυβερνήσεις θέλουν το καλό… τους. Ολες κοιτάζουν την πάρτη τους.

Τη μακροημέρευσή τους, την παραμονή τους στην εξουσία. Οι δημοκρατικές κυβερνήσεις έχουν κι ένα επιπλέον ντισαβαντάζ σε σχέση με τις υπόλοιπες: αργά ή γρήγορα προσφεύγουν στις κάλπες. Αυτό το μειονέκτημα τις υποχρεώνει, θέλοντας και μη, να παριστάνουν ότι επιθυμούν το καλό μας. Ανάγκα και θεοί πείθονται. Δεν υπήρξε δημοκρατική κυβέρνηση στο παρελθόν, ακόμη και υπό τις δυσμενέστερες δημοσιονομικές συνθήκες, που να μην πετάξει έστω κι ένα φιλολαϊκό κόκαλο στο εκλογικό σώμα.

Εάν συνυπολογίσουμε ότι η παρούσα κυβέρνηση θα αναγκαστεί να περάσει από διπλές εκλογικές συμπληγάδες – την πρώτη φορά, μάλιστα, χωρίς το δίχτυ ασφαλείας της ενισχυμένης αναλογικής – δυσκολευόμαστε να πιστέψουμε ότι δοκιμάζει σκόπιμα τα όριά μας, αποσαθρώνει την οικονομία, όχι μόνο οδηγεί εμάς στην εξαθλίωση και στον θάνατο, αλλά και τα πλούσια παράσιτα που ζουν εις βάρος μας, αφού -το ξέρουμε πια καλά – και τα παράσιτα χρειάζονται «ξενιστές» για να επιζήσουν. Δεν μπορείς να υπεξαιρέσεις  υπεραξία από προλετάριους που δεν παράγουν τίποτε: το μαθαίνουμε στην πρώτη του μαρξιστικού δημοτικού.

Να δεχτούμε ότι, μολαταύτα, η παρούσα κυβέρνηση απαρτίζεται από ανίκανους σαδιστές, τόσο τυφλωμένους από το πάθος τους για τη στέρηση της ελευθερίας μας, ούτως ώστε να μη λογαριάζουν ούτε την πιθανή απώλεια της εξουσίας; Να το δεχτούμε κι αυτό. Ξέρετε όμως ποιο χαρακτηριστικό της είναι χειρότερο και από την ανεξάντλητη μοχθηρία της; Δεν είναι καν πρωτότυπη. Για την ακρίβεια: είναι αρρωστημένα προβλεπόμενη. Τα μέτρα που λαμβάνει – ακόμη και τα μέτρα που ανακαλεί, ακόμη και ο τρόπος που ανακαλεί την ανάκληση των μέτρων – είναι τάλε κουάλε με τα μέτρα που λαμβάνουν, ανακαλούν κ.ο.κ. όλες οι κυβερνήσεις της υφηλίου «αναλόγως με την εξέλιξη της πανδημίας». Οχι. Δεν την έχω ικανή για τέτοιο σατανικό συντονισμό.