Διαβάζω ότι τα συνταξιοδοτικά θα κριθούν με «πιλοτική δίκη» στο Συμβούλιο της Επικρατείας, κάτι σαν «πρότυπη δίκη» κατά την οποία θα εκδικασθούν πολλές ουσιωδώς ίδιες υποθέσεις ώστε να αποσυμφορηθεί το δικαστήριο και να βρουν το δίκιο τους -όσο έχουν- αυτοί που προσέφυγαν στην κρίση του. Διαβάζω επίσης ότι θα ιδρυθούν ειδικά δικαστήρια που θα εκδικάζουν εν τάχει υποθέσεις για μεγάλες επενδύσεις.

Ωραία:  για τις υποθέσεις που αφορούν εκατοντάδες χιλιάδες άτομα και εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ βρέθηκε λύση – με τα εκατομμύρια Ελλήνων που περιμένουν χρόνια και χρόνια την αποφασούλα που τους αφορά, τι θα γίνει;

Τι θα γίνει με τις υποθέσεις για τις οποίες επί μήνες και μήνες, χρόνια και χρόνια, δεν εκδίδονται αποφάσεις – και το μόνο που μπορεί να γίνει είναι να αναλάβει την υπόθεση άλλος δικαστής, να ξαναρχίσει από το μηδέν ο χρόνος αναμονής χωρίς καμιά εγγύηση ότι θα επιταχυνθεί η διαδικασία;

Είναι άραγε πολλές οι υποθέσεις, λόγω της περίφημης «δικομανία» μας, ή μήπως η δικαιοσύνη συμπεριφέρεται ως «ωραία κοιμωμένη»;

Αν σκεφθούμε ότι εκατοντάδες χιλιάδες αιτήσεις συνταξιοδότησης συσσωρεύονται στον ΕΦΚΑ, ότι δεκάδες χιλιάδες φοιτητών δεν παίρνουν ποτέ πτυχίο και οι καθηγητές δεν νοάζονται, ότι οι στρατιωτικοί ζητούν συνεχώς καινούργια όπλα και περισσότερους στρατιώτες, ότι κάποιες κυβερνήσεις χρεοκόπησαν τη χώρα, ότι το ποιοι και πώς θα κυβερνήσουν κρίνεται από λυσσώδεις μάχες στους αδιαφανείς (ιδιωτικούς ουσιαστικά) κομματικούς μηχανισμούς – που όμως θα αναλάβουν το  κατεξοχήν res publica, το κράτος-, αναρωτιέται κανείς: υπάρχουν δημόσια πράγματα, κρατικοί θεσμοί που να ενδιαφέρονται για αυτά, ή συμπεριφέρονται όλοι σαν ιδιωτικοί θεσμοί, όπως οι ιδιωτικές εταιρείες που δουλεύουν για λογαριασμό των μετόχων, των διοικήσεων και των εργαζομένων τους;

Μήπως έχουν καταλήξει, ιδιαίτερα οι ισχυρότεροι από τους κρατικούς θεσμούς  να λειτουργούν μόνο υπέρ των συμμετεχόντων στον θεσμό και επομένως οι δικαστικοί, για παράδειγμα, να απαιτούν και να κερδίζουν τη συνταγματική κατοχυρωμένη ισότητα με τους πολιτικούς όχι μόνο ως προς τις αμοιβές και τις διακοπές αλλά και ως προς το ανεξέλεγκτο και ανεύθυνο;

Και τέλος πάντων, τους πολιτικούς κάποια στιγμή τους κρίνουμε, μπορούμε να τους στερήσουμε τη διαχείριση των κοινών – τα κλειστά σώματα των υψηλών κρατικών λειτουργιών, ποιος τα κρίνει; Ποιος θα τα εξορθολογίσει και θα τα κάνει rei publicae;  Διαβάζω ότι ο κ. Χατζιδάκις αγωνίζεται κάτι να κάνει για τις συντάξεις στον ΕΦΚΑ – ο κ. Τσιάρας;  Πιστεύει πως έχει η δικαιοσύνη άλλο ρόλο από το να της στέλνουν ο ένας τον άλλο οι πολιτικοί για να τους φυλακίσει; Ας μας το αποδείξει.

Headlines