Στους New York Times το θεατρικό #MeToo: Η Μπεκατώρου και η εθνική αφύπνιση μιας συντηρητικής κοινωνίας

Πολύ δυνατό για να περιοριστεί εντός των συνόρων της χώρας μας είναι φαίνεται πως είναι το ελληνικό #MeToo, το οποίο μπορεί να ξεκίνησε από τον χώρο του αθλητισμού, ωστόσο πέρασε στον χώρο του θεάτρου, με τις καταγγελίες να παίρνουν μορφή χιονοστιβάδας και να προκαλούν σοκ.

Ωστόσο, παρά την προσπάθεια κάποιων να φρενάρουν την πληθώρα των καταγγελιών, ο γδούπος της αποκαθήλωσης κάποιων εκ των μεγαλύτερων ηθοποιών της χώρας, ήταν τόσο δυνατός που ακούστηκε μέχρι και τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής.

Αυτός είναι και ο λόγος που οι New York Times ασχολήθηκαν στις καταγγελίες περί σεξουαλικής παρενόχλησης και λεκτικής και σωματικής βίας που έχουν «ταρακουνήσει» τη χώρα μας και συγκεκριμένα τον χώρο των Τεχνών.

«Εθνική αφύπνιση»

Το δημοσίευμα ξεκινάει με αναφορά στη γυναίκα που «ξύπνησε» το κίνημα #MeToo στην Ελλάδα, την Σοφία Μπεκατώρου.

Όπως αναφέρει, η Ολυμπιονίκης με την εξομολόγησή της προκάλεσε μία εθνική αφύπνιση «για ένα θέμα που για πολλά χρόνια θεωρείτο ταμπού» στη χώρα.

Στη συνέχεια, το δημοσίευμα αναφέρεται και στη σωρεία καταγγελιών (και αρνήσεων αυτών) που προέκυψαν στον καλλιτεχνικό χώρο, όταν γυναίκες -αλλά και άνδρες- ηθοποιοί βρήκαν το θάρρος να καταγγείλουν τα περιστατικά βίας και παρενόχλησης που βίωσαν από «μεγάλα» πρόσωπα του χώρου.

Στο συγκεκριμένο άρθρο αναφέρεται πως οι καταγγελίες είναι πολλές και δίνεται έμφαση στους επώνυμους που έχουν προχωρήσει σε αυτήν την πράξη αναφερόμενοι σε λεκτική, ψυχολογική, σεξουαλική, αλλά και σωματική βία.

«Η καταιγίδα καταγγελιών για τεράστια ονόματα και σεβαστά πρόσωπα στον ελληνικό κόσμο των τεχνών έρχεται σε μια από τις πιο συντηρητικές κοινωνίες της Ευρώπης, όπου αυτές οι κακοποιήσεις έχουν από καιρό ‘ακουστεί’, αλλά δεν συζητήθηκαν ποτέ ανοιχτά, πόσο μάλλον να φτάσουν σε σημείο να διώκονται» αναφέριε το δημοσίευμα.

Στο άρθρο αναφέρεται συγκεκριμένα, στις κατηγορίες περί σεξουαλικής παρενόχλησης κατά του Κώστα Σπυρόπουλου, αλλά και για την παραίτηση του Δημήτρη Λιγνάδη από το Εθνικό Θέατρο, μετά από «μπαράζ δημοσιευμάτων που τον κατηγορούν για σεξουαλική κακοποίηση και παρενόχληση, κάτι που αρνείται κατηγορηματικά».

Στο δημοσίευμα γίνονται αναφορές στον Δημήτρη Λιγνάδη, τον Κώστα Σπυρόπουλο, την Γιώργο Κιμούλη, τον Κώστα Ζάππα, όμως όχι στον Πέτρο Φιλιππίδη και τον Παύλο Χαϊκάλη.

Ακόμα, γίνεται αναφορά στην ανακοίνωση των σπουδαστών/στριών της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου κάνοντας ξεκάθαρα λόγο για «αμέτρητες περιπτώσεις εκφοβισμού στο χώρο εργασίας και σεξιστικής βίας» καθώς και ρατσισμό, ομοφοβία και άλλες μορφές διακρίσεων».

Ανεπαρκές νομοθετικό πλαίσιο

Μάλιστα, σύμφωνα με έναν δικαστικό αρμόδιο, που μίλησε στους New York Times και θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του, αναμένεται ότι υπάρχουν περισσότερα τέτοια περιστατικά -δεν είναι όμως σίγουρο πόσα από αυτά φτάσουν στο δικαστήριο, λόγω της νομοθεσίας στη χώρα μας που θέτει χρονικό περιορισμό σε τέτοιου είδους καταγγελίες.

Σύμφωνα με την εφημερίδα, αυτό είναι και το μεγαλύτερο πρόβλημα για τα θύματα, το γεγονός δηλαδή ότι σύμφωνα με τον νόμο στην Ελλάδα, κάποιος μπορεί να ασκήσει δίωξη για βιασμό μέχρι και 15 χρόνια μετά, ενώ σε περίπτωση σεξουαλικής παρενόχλησης το θύμα έχει μόλις τρεις μήνες να ξεκινήσει τη νομική διαδικασία.

Αν και ξεκίνησε μια συζήτηση για την τροποποίηση του νόμου για την ενίσχυση της προστασίας των θυμάτων σεξουαλικών εγκλημάτων, νομικοί εμπειρογνώμονες δήλωσαν ότι φαίνεται απίθανο η κυβέρνηση να κάνει οποιεσδήποτε σαρωτικές αλλαγές.