Μνήμες

Η τροπολογία που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ για την εκλογή του προέδρου της ΕΡΤ με αυξημένη πλειοψηφία από την Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής έχει δυο-τρία προβλήματα. Ισως και τέσσερα. Το πρώτο είναι ότι το συγκεκριμένο κόμμα δεν έχει πρότερο έντιμο βίο. Στα πέντε χρόνια που κυβέρνησε, δηλαδή, δεν απέδειξε ότι είναι ειλικρινές όταν μιλά για ελευθεροτυπία, ανεξαρτησία και πλουραλισμό.

Αντιθέτως, έκανε ό,τι μπορούσε για να ελέγξει, να καταστείλει, να αλώσει. Χώρισε τα μέσα ενημέρωσης, όπως άλλωστε και τους πολίτες, σε «δικά μας» και «δικά τους». Κατέταξε τους δημοσιογράφους σε μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς. Για να αντιμετωπιστεί λοιπόν σήμερα με στοιχειώδη σοβαρότητα, θα πρέπει πρώτα να κάνει την αυτοκριτική του.

Το δεύτερο πρόβλημα με τη συγκεκριμένη πρόταση, όπως με την εν γένει πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ότι χαρακτηρίζεται από εκδικητικότητα. Ο διορισμός του συμβούλου του Πρωθυπουργού στην προεδρία της ΕΡΤ πράγματι δεν ήταν, στο επίπεδο του συμβολισμού, μια ιδιαίτερα επιτυχημένη κίνηση. Αλλά ο Κωνσταντίνος Ζούλας δεν κάνει κακή δουλειά στο κρατικό – έστω, δημόσιο – κανάλι. Ισα-ίσα που βλέπουμε και μερικές ωραίες ταινίες. Το να ζητείται λοιπόν η παραίτησή του – όπως και να ζητείται, για άλλους λόγους, η παραίτηση της υπουργού Πολιτισμού – δεν εξυπηρετεί τίποτα άλλο πέρα από τη δημιουργία εντυπώσεων.

Οσο για το περίφημο ανώνυμο χαρτί που έδινε οδηγίες για το τι να προβάλλεται και τι να αποφεύγεται, θυμίζει μια αόριστη πληροφορία που μαθαίνουμε στην αρχή μιας αστυνομικής ταινίας και «δείχνει» τον δολοφόνο. Δεν μπορούμε να την αγνοήσουμε, πολύ περισσότερο που ο ύποπτος είναι κάθε άλλο παρά άγγελος: όπως λένε οι «παλιοί», τέτοια χαρτιά ανέκαθεν κυκλοφορούσαν στην ΕΡΤ. Αλλά too obvious, βρε παιδί μου. Μήπως το ψάχναμε λίγο περισσότερο;

Το τρίτο πρόβλημα είναι αισθητικού χαρακτήρα. Οσο κυριλέ και θεσμική κι αν θέλει να εμφανιστεί μια πρόταση, χρωματίζεται μοιραία από το ύφος ενός άρθρου με τίτλο «Τα οπίσθια του Μητσοζούλα» και την υπογραφή μιας ευγενούς προσωπικότητας που λέγεται Θανάσης Καρτερός. Ξυπνάνε μνήμες, τι να κάνουμε. Και να θέλαμε να αγιάσουμε, δεν μας αφήνουν. Ο τόπος είναι μικρός.

Εν τέλει, πάντως, η μείζων ένσταση στην ιδέα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πολιτική. Η Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας δεν βρίσκεται εκεί ούτε για να ελέγχει τον Τσιόδρα ούτε για να διορίζει διοικήσεις σε μέσα ενημέρωσης. Ας την αφήσουμε να κάνει τη δουλειά της. Κι ας φροντίσουν οι αρμόδιοι, σε όποιο πόστο κι αν βρίσκονται, να διαφυλάξουν την ανεξαρτησία και την αξιοπιστία των οργάνων που διοικούν. Γιατί η ΕΡΤ δεν θα κριθεί (μόνο) από τη θεαματικότητα του ERTFLIX.

Οσο για την απειλή του εμπάργκο, στο κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα έπρεπε να γνωρίζουν καλύτερα από οπουδήποτε αλλού ότι η ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως φάρσα.