Ροζ τρίγωνο

Καθόμαστε που καθόμαστε όλη μέρα, καλό είναι να τον μηρυκάζουμε λίγο τον έρμο τον άμπακο που καταπίνουμε. Να μην κατεβαίνει έτσι αμάσητος και μας πιάνουν μετά δυσπεψίες, τάση προς έμετο και ανεξήγητα φουσκώματα. Στο διάφραγμα, στη λεπτή μεμβράνη που χωρίζει την περιοχή της καρδιάς από τα όργανα της άνω κοιλίας, εκεί τοποθετούσαν οι ομηρικοί άνθρωποι το «φίλον ήτορ», το ταμπούρλο που αίφνης αρχίζει να βαράει άρρυθμα όταν κάτι γύρω τριγύρω απορρυθμίζεται και μας απορρυθμίζει. Ok. Το μάθημα ανατομίας, προς το παρόν έλαβε τέλος αλλά μην κουνηθεί κανείς. Σήμερα έχω σκοπό να αναμασήσουμε κάτι λίγα από την ιστορία του ναζισμού μπας και φτάσουμε και στα ψιλά γράμματα της ίδιας περιόδου τα οποία δεν είναι άλλα από το Ολοκαύτωμα των ομοφυλοφίλων, όπως άλλωστε και όλων όσων επεδείκνυαν σεξουαλική απόκλιση, φετιχιστές, παρενδυτικοί, αλγολάγνοι, ποδολάγνοι, ματάκηδες, οπιοφάγοι, ονυχοφάγοι, χαροκόποι και το ανάποδό τους.

Η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, στην ανεμελιά της απάνω, δεν μπόρεσε να διακρίνει τι έρχεται, δεν φρόντισε να κάψει αρχεία, να καμουφλάρει μπαρ, χοροδιδασκαλεία, θέατρα, γκαλερί, εστιατόρια, πανσιόν. Ετσι ο Χίμλερ, ο αρχηγός των SS, βρήκε στο πιάτο ονόματα, διευθύνσεις, φωτογραφίες, αναρτήσεις, ίνσταγκραμ, πρωινάδικα, αφίσες, δηλώσεις, πρόθυμους κι απρόθυμους αυτόπτες και σάρωσε με τη μία τον ανθό της βερολινέζικης σκηνής. Την προσοχή σας παρακαλώ. Δεν είμαι κανά χάπατο να πιστεύω ότι η ιστορία των ανθρώπων είναι διαρκής επανάληψις. Προσέχω τι γεννάει η εποχή μου, παρακολουθώ όσο μπορώ τις μεταμορφώσεις και τις μεταλλάξεις της, πότε ρουφάει μια πρωτεϊνική ακίδα προς τα μέσα και πότε αναπτύσσει στη θέση της μια άλλη φονικότερη.

Αντε, αρκετά απολογήθηκα. Στο θέμα μας τώρα. Αυτά τα ολίγα που έχω να σας πω δεν τα βγάζω από το μυαλό μου. Τα παραθέτουν τα Αρχεία του εν Ουασιγκτώνι Μουσείου του Ολοκαυτώματος, οπότε μπορείτε να τα βρείτε κι εσείς.

Τη χρονιά που ανέβηκε στην εξουσία το ναζιστικό κόμμμα (ναι, ναι με εκλογές!) φοιτητές με την παρότρυνση των Ταγμάτων Εφόδου εισέβαλαν στο Ινστιτούτο της Σεξουαλικής Επιστήμης και κατέσχεσαν τη βιβλιοθήκη του. Καταστράφηκαν πάνω από 12.000 βιβλία και 35.000 μοναδικές φωτογραφίες ενώ χιλιάδες  «έκφυλα» λογοτεχνικά έργα κάηκαν παραδειγματικά στο κέντρο του Βερολίνου. Το 1934, η Γκεστάπο  διέταξε  να συνταχθούν λίστες γνωστών ομοφυλοφίλων και να ενημερώνονται σχολαστικά με τα ονόματα όποιων εντοπίζονταν να επιδίδονται «σε άσεμνες περιπτύξεις» με το λάθος φύλο. Ο Ρούντολφ Ες έγραψε στα απομνημονεύματά του ότι στο Αουσβιτς οι ομοφυλόφιλοι έμεναν σε απομόνωση, για να αποφευχθεί η διάδοση της ομοφυλοφιλίας σε κρατούμενους και προσωπικό. Οι υπεύθυνοι για την κατανομή των εργασιών στο υπόγειο εργοστάσιο πυραύλων του Ντόρα-Μίτελμπαου ή τα λατομεία του Φλόσενμπεργκ και του Μπούχενβαλτ ανέθεταν στους κρατούμενους με το ροζ τρίγωνο, εργασίες που μπορούσαν να αποβούν θανατηφόρες.

Το είπα κιόλας: Δεν πιστεύω ότι η Ιστορία επαναλαμβάνεται σαν φωτοτυπία. Αλλά αφού ο Ολιβερ Τουίστ χαμογελάει και ο Χίτλερ του χαϊδεύει τα μαλλιά, τότε όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμα ακόμα να αναθεωρηθεί η ποινή εκείνου που έσφαξε στο γόνατο τον Νίκο Σεργιανόπουλο και να ονομαστεί προστάτης της κοινωνίας και λαϊκός τιμωρός, να κληθεί σε απολογία ο Μένης Κουμανταρέας και να διαγραφεί από την Ενωση Ελλήνων συγγραφέων, να ζωντανέψει για ένα λεπτό ο Παζολίνι – ίσα για να δεχτεί τη ροχάλα μαθητή του στα μούτρα και μετά να ξαναπεθάνει -, να παρουσιαστεί αυτοβούλως ο δολοφόνος του Κώστα Ταχτσή και να διεκδικήσει τιμητική σύνταξη και αναδρομικά, ολαρία ολαρά, και το χιόνι πέφτει από ψηλά.