Τα γκέι φιλιά και η ηθικοπλαστική υποκρισία

Ένα γκέι φιλί σε μια τηλεοπτική σειρά ήταν αρκετό για να βγει στο προσκήνιο η υποκρισία και η ηθικολογία.
«Δεν με νοιάζει τι κάνουν στο κρεβάτι τους, αλλά δεν μ’ αρέσει να το βλέπω στην τηλεόραση», ήταν ο τόνος των αντιδράσεων.
Ευτυχώς όχι εκτεταμένων.
Και θυμήθηκα και τα δικά μας.
Τότε που το όχι και τόσο μακρινό 2003 το ΕΣΡ είχε κόψει πρόστιμο για ένα φιλί σε τηλεοπτική σειρά και χρειάστηκε να υπάρξει απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας για να αναιρεθεί αυτή η απόφαση.
Υπό κανονικές συνθήκες, το πρόβλημα θα ήταν ακριβώς ότι θεωρήθηκε είδηση «το πρώτο γκέι φιλί» σε κυπριακό σίριαλ.
Δηλαδή, το ίδιο το γεγονός ότι το θεωρούμε σημαντικό, ότι νιώθουμε την ανάγκη να το σχολιάσουμε, ότι θέλουμε να πούμε «επιτέλους!», δείχνει το πρόβλημα.
Γιατί η πραγματική είδηση είναι ότι η κυπριακή τηλεόραση σε κυπριακό σίριαλ δεν είχε δείξει γκέι φιλί μέχρι το 2021…
Μόνο και μόνο αυτή η διαπίστωση δείχνει ποιο είναι το μεγάλο πρόβλημα.
Και γιατί διάφοροι θεωρούν ότι μπορούν να προβάλλουν την υποκρισία τους ως άποψη.
Και εάν στη δική μας τηλεόραση δεν θεωρείται πια ζήτημα και έχουν αρχίσει και οι τηλεοπτικές σειρές να περιλαμβάνουν και ένα γκέι ζευγάρι, δεν σημαίνει ότι στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει πρόβλημα.
Και θα είμαι σαφής: το ζήτημα δεν ήταν ποτέ τι κάνουν οι άνθρωποι «στο κρεβάτι τους».
Γιατί «στο κρεβάτι τους» οι άνθρωποι, έστω και με δυσκολίες, έναν τρόπο να κάνουν αυτό που θέλουν, τον βρίσκουν.
Το ζήτημα είναι τι μπορούν να κάνουν οι άνθρωποι στο δρόμο, σε μια πλατεία, σε ένα καφενείο, σε μια οικογενειακή συγκέντρωση ή σε ένα σίριαλ.
Εάν δηλαδή μπορούν εκεί να κάνουν αυτά που θέλουν.
Εάν μπορούν να περπατήσουν κρατώντας το χέρι αυτού που αγαπούν.
Εάν μπορούν να τον φιλήσουν.
Εάν μπορούν να πάνε στο χωριό τους και να δείξουν αυτόν που αγαπάνε στους συγγενείς.
Εάν μπορούν να τον καλέσουν και αυτόν στο οικογενειακό τραπέζι.
Εάν μπορούν να μιλούν για αυτόν στο χώρο εργασίας τους.
Εάν μπορούν να μιλήσουν για αυτόν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και να κάνουν ρομαντικά ποστ μαζί του.
Και βέβαια ζήτημα είναι και τα κάνουν όλα αυτά χωρίς να κινδυνεύουν να εισπράξουν χλευασμό, διακρίσεις, απόλυση, αποξένωση από την οικογένειά τους.
Να το πω απλά: αντί να λέμε «μπράβο που και η κυπριακή τηλεόραση έδειξε γκέι φιλιά», θα πρέπει να αναλογιστούμε ότι πρόοδος θα είναι φτάσουμε σε μια συνθήκη όπου τα γκέι φιλιά στο δρόμο, στο εστιατόριο, στην παραλία, στην τηλεόραση θα είναι τόσο αυτονόητα όσο το γεγονός ότι ο ήλιος ανατέλλει κάθε πρωί.