Να παραγγέλνουμε ή όχι στην κακοκαιρία; Τρεις ντελιβεράδες απαντούν

Η αρχή έγινε, όσο άρχιζε να χαλάει ο καιρός, με κάποια posts στο Facebook και στο Instagram.

«Μην παραγγέλνετε, δεν τους λυπάστε;», «Μα, αυτή είναι η δουλειά τους. Περιλαμβάνει και τις δύσκολες συνθήκες, όπως τόσες άλλες», «¨Πώς θα δουλέψουν και θα πληρωθούν, αν δεν τους δώσουμε εμείς δουλειά μέσω της παραγγελίας μας;»

Κάποιες σκέψεις δεν εκφράστηκαν και τόσο ευγενικά, φυσικά, ενώ σε αρκετές περιπτώσεις υπήρξαν διαμάχες σε σχόλια με αντίλογο στον αντίλογο. Βγήκαν πάλι οι χάρακες και οι ζυγαριές που μετρούν την καλοσύνη των πολιτών, πίσω από τα πληκτρολόγια. Και, ενίοτε, την ανοησία τους. Την ανοησία μας.

Ας ξεκαθαρίσουμε το εξής: μόνο μία εταιρεία, πολύ γνωστή και σχετικά νεοεισαχθείσα στην επιχείρηση του μαζικού delivery αμοίβει τους εργαζόμενούς της ανάλογα με τις παραγγελίες που έρχονται. Αν δεν υπάρξουν παραγγελίες, δεν θα υπάρξει αμοιβή. Τόσο απλά. Οι υπόλοιπες μεγάλες εταιρείες, αλλά και τα μαγαζιά που λειτουργούν καθαρά και σύμφωνα με το νόμο, αμοίβουν τους ντελιβεράδες με την ώρα, όχι με την παραγγελία.

Άρα, αν βρέχει διαολεμένα και ο ντελιβερά Ψ προσέλθει στην πιτσαρία επί παραδείγματι στην οποία εργάζεται, πλην όμως η πιτσαρία δεν λάβει πολλές παραγγελίες, ο Ψ θα πληρωθεί κανονικά το μεροκάματό του. Ναι, η πιτσαρία δεν θα τα βγάλει τα λεφτά της, αλλά, μην τρελαθούμε, σιγά τις παχυλές αμοιβές που δίνει στα παιδιά του delivery. Κάποιοι αμοίβονται και με κάτω από 4 ευρώ την ώρα…

Και, ναι, είναι μια πολύ δύσκολη και απαιτητική εργασία: στον καύσωνα, στην ζέστη, στην βροχή και τον αέρα. Η αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα δε χιονίζει ούτε κάθε μέρα, ούτε καν κάθε χρόνο. Και γι’ αυτό, την μέρα της σφοδρής χιονόπτωσης, αλλά και την επομένη, αρκετές εταιρείες delivery, αλλά και ανεξάρτητα καταστήματα ανακοίνωσαν πως δεν λειτουργούν καθόλου.

Από κάποιον εργαζόμενο γνωστής μεγάλης εταιρείας διέρρευσε το μήνυμα που εστάλη στους ντελιβεράδες-ίσως και να διέρρευσε από την ίδια την εταιρεία, αλλά πού το πρόβλημα; Είναι και η ηθική ένας τρόπος να επιλέγεις μέσω ποιου ή από ποιον θα καταναλώσεις.

Φυσικά, οι δυσκολίες αυτού του επαγγέλματος που, για τους περισσότερους που το κάνουν είναι προσωρινό, δεν σχετίζονται μόνο με τον δρόμο, αλλά και με την συμπεριφορά των παραγγελιοληπτών, την δυσκολία προσέγγισής τους (λάθοςτηλέφωνα, όροφοι χωρίς ασανσέρ, αγένεια) και, τέλος, έχουν να κάνουν με αυτό το ψυχοφθόρο «παιχνίδι με τον χρόνο» και τις δυνάμεις τους: θα προλάβει να φτάσει το φαγητό ζεστό; αν πάρω κακή αξιολόγηση; χρειάζομαι λίγα παραπάνω λεφτά σήμερα, να πάρω τσιγάρα, εύχομαι να βγουν από τα τιπς, θα τρέξω όσο μπορώ να προλάβω το φανάρι.

Εκατοντάδες ατυχήματα και δεκάδες δυστυχήματα συμβαίνουν κάθε χρόνο με τους ντελιβεράδες στους δρόμους-καρμανιόλες που γλιστρούν ή δεν έχουν σωστή σήμανση. Καβάλα στα ταπεινά τους μηχανάκια δουλεύουν για να βγάλουν το μεροκάματό τους για να μπορούν να πληρώσουν το νοίκι ή να καλύψουν τις σπουδές ή, ως δεύτερη δουλειά, για την ενίσχυση του νοικοκυριού τους.

Ο λόγος στους ίδιους τους εργαζομένους

Όλοι τους επιθύμησαν να κρατηθεί η ανωνυμία τους για αποφυγή παρεξηγήσεων με προηγούμενες ή παρούσες εργοδοσίες/συνεργασίες τους. Τα μικρά τους ονόματα είναι πραγματικά.

Μιχάλης, εργαζόμενος σε εστιατόριο

Για την παραγγελία μέσα στο χιονιά δεν ευθύνονται οι πελάτες, αλλά οι εργοδότες που αποφασίζουν να δουλέψουν τα καταστήματα και να βγάλουν τους ντελιβεράδες έξω. Προφανώς, όταν ένα κατάστημα εμφανίζεται ως ανοιχτό και διαθέσιμο για παραγγελία, ο πελάτης έχει κάθε δικαίωμα να πιστέψει ότι τηρούνται όλα τα μέτρα ασφαλείας, ότι πιθανά μεταφέρονται τα φαγητά με αυτοκίνητο ή υπάρχουν κάποιες προβλέψεις στην μεταφορά τέλος πάντων.

Η γεωμορφολογία της Αθήνας, με τις ανηφόρες και τις κατηφόρες και τους κακούς δρόμους αυξάνει τις τυχόν δυσκολίες.

Προχθές, αρκετά καταστήματα έκλεισαν, καταλαβαίνοντας την επικινδυνότητα. Ελάχιστα λειτούργησαν, όπως και κάποιες μεγάλες απρόσωπες επιχειρήσεις. Η επιθεώρηση εργασίας, σε περιπτώσεις ακραίων φαιομένων, θα έπρεπε να κάνει ελέγχους. ίσως, ακόμα θα έπρεπε να ξανανοίξει η συζήτηση για ένταξη των υπαλλήλων delivery και κούριερ στα βαρέα και ανθυγιεινά ένσημα.

Σίγουραμ το delivery στην βροχή και το κρύο είναι κομμάτι της δουλειάς, γι’ αυτό και μας αξίζει ένα μεγαλύτερο tip καμιά φορά. Φυσικά, έχει να κάνει και με τις εργοδοσίες μας. Πρέπει να φροντίζουν την ασφάλειά μας και αυτό δεν συμβαίνει πάντοτε. Γενικά, παίζει πολύ το θέμα ατομική ευθύνη του τύπου «μην οαραγγέλνετε όταν βρέχει», θεωρώ ότι οι πελάτες όταν παρέχεται μια υπηρεσία, ορθώς παραγγέλνουν.

Δεν είναι υποχρεωμένος, καλώς ή κακώς, να αναρωτηθεί πώς καταφθάνει το φαγητό του… Πρέπει η επιχείρηση που απασχολεί υπαλλήλους delivery να νοιάζεται πραγματικά.

Δημήτρης, συνιδιοκτήτης επιχείρησης, σεφ, ντελιβεράς για μία μέρα

Η επιχείρησή μας είναι καινούργια. Έχει μαγειρευτό φαγητό και θέλουμε να δουλέψουμε παρά τις δυσκολίες της εποχής και να διαφημίσουμε όσο μπορούμε την δουλειά μας. Την μέρα του χιονιά κρατήσαμε τους ντελιβεράδες μας στο σπίτι και αποφασίσαμε από κοινού με τον συνέταιρό μου να πραγματοποιήσουμε όσες παραγγελίες τυχόν θα μας ερχόντουσαν με αυτοκίνητο.

Η αλήθεια είναι πως δεν είχαμε και λίγες παραγγελίες εκείνη τη μέρα, όσο απίστευτο κι αν σας φαίνεται. Όταν ο κόσμος βλέπει ότι είσαι ανοιχτός-και η αλήθεια είναι ότι ήμασταν από τους λίγους- σου λέει «γιατί να μην παραγγείλω»; Ζώντας σαν ντελιβεράς για μια μέρα έστω, κατάλαβα αρκετά κομμάτια της δυσκολίας αυτής της δουλειάς.

Βέβαια, έχω φίλους μου που την κάνουν καιρό αυτήν την δουλειά. Καμιά φορά, άκουγα ιστορίες που δεν τις πίστευαν τα αυτιά μου. Μέχρι που τις έζησα. Εκείνη τη μέρα, με όλη την ΑΘήνα ντυμένη στα λευκά, με δρόμους κλειστούς και γλιστερούς, είχαμε όχι ένα, αλλά δύο παράπονα για καθστέρηση της τάξεως των δέκα λεπτών ή του ενός τετάρτου. Μάλιστα, από γυναίκες που τηλεφώνησαν με ύφος και αναρωτιόντουσαν τι κάνουμε τόσην ώρα. Σοκ. Φυσικά, είχαμε ενημερώσει τους πελάτες μας ότι θα καθυστερήσουμε λιγάκι περισσότερο λόγω των συνθηκών. Και πάλι, όμως…

Τα παιδιά του ντελίβερυ μου λένε ότι μία με δύο στις δέκα παραγγελίες της μέρας θα αφορούν παράδοση φαγητού σε 5ο ή 6ο όροφο σε πολυκατοικία χωρίς ασανσέρ. Έτυχε και σε εμένα αυτό προχθές. Μάλιστα, πήγα να παραδώσω φαγητό σε ένα πολύ βρώμικο διαμέρισμα που, με το που άνοιξε η πόρτα για να δώσω το φαγητό, με έπνιξε η κακοσμία. Ο άνθρωπος που μου άνοιξε ήταν αρκετά εριστικός και κάπως σαν θυμωμένος μαζί μου, με ύφος να το πω… Μου ζήτησε, μάλιστα, φεύγοντας να κατεβάσω τα σκουπίδια.

Το έκανα, μόνο και μόνο επειδή το μαγαζί μας είναι καινούργιο και δεν θέλω αρνητικές κριτικές, προς το παρόν, που κάνουμε το ξεκίνημά μας. Σε μια μεγάλη πλειοψηφία τους, οι αρνητικές κριτικές είναι από κακομαθημένους πελάτες που δεν τους γίνεται το χατίρι, όσο παράλογο και αν είναι αυτό.

Πιστεύω ότι είναι καλύτερο ο κόσμος να παραγγέλνει απευθείας από το κατάστημα που τον ενδιαφέρι, δεν είμαι πολύ υπέρ των μεγάλων πλατφόρμων που ενισχύουν ένα είδος απροσωπίας και ψυχρότητας. Είναι αλλιώς να μιλάς με κάποιον άνθρωπο και να δίνεις, ας πούμε, μια ειδική οδηγία, όπως ας πούμε «μη βάλεις μαϊντανό» και αλλιώς να πατάς κουμπιά.

Το φαγητό, από την ετοιμασία μέχρι την παράδοσή του, είναι πράγμα έμψυχο. Θέλει αγάπη και σεβασμό από όλες τις πλευρές: αυτών που δουλεύουν στο κομμάτι του και αυτών που το ζητάνε και το απολαμβάνουν.

«Και μια φωνή πάνω απ’ την πόλη τραγουδάει, έχει φύγει το παιδί»

Κώστας, εργαζόμενος σε εταιρεία delivery

Η δουλειά μου είναι bartender, όμως, τώρα, λόγω των συνθηκών πήγα προσωρινά σαν ντελιβεράς. Απασχολούμαι σε μια μεγάλη και γνωστή εταιρεία διανομής φαγητού, από την οποία είμαι αρκετά ευχαριστημένος και νομίζω πως κι εκείνη είναι από μένα. Λίγους μήνες, τώρα, κάνω αυτήν την δουλειά και, ναι, είδα τις δυσκολίες της, αλλά προσαρμόζομαι καθημερινά. Στην αρχή, προσπαθούσα να την δω σαν αφορμή για βόλτα.

Όμως, τα πράγματασ ταδιακά άρχισαν να δυσκολεύουν: οι αποστάσεις έγιναν μεγαλύτερες, οι διαδρομές πιο μακριές, σε περιοχές που μπορεί να μην είχα ξαναβρεθεί ποτέ και τέτοια…

Δεν δουλέψαμε εμείς τη μέρα του παγετού, ούτε την επομένη με τους δρόμους να γλιστράνε-αυτό ήταν καλό και μας έκανε να νιώσουμε σεβασμό.

Έχω την αίσθηση ότι, με αυτά που ακούω, πρέπει να αισθάνομαι τυχερός. Ελάχιστες φορές είχα μέχρι στιγμής κάποια εντελώς τρελή ιστορία ή περιστατικό. Καθημερινά μαθαίνουμε στη δουλειά και από κάτι ακραίο: να πηγαίνει ο άλλος ας πούμε παραγγελία 100 ευρώ σε μεγάλη διαδρομή, να ανεβαίνεισ τον 5ο χωρίς ασανσέρ και να μην παίρνει ούτε 50 λεπτά tip. Ο μέσος όρος ενός tip που εμείς οι ντελιβεράδες θεωρούμε φυσιολογικό είναι μεταξύ ενός και δύο ευρώ.

Εξαρτάται φυσικά από το ποιος παρήγγειλε, τι παράγγειλε και τα λοιπά… Κυρίως, μας ενδιαφέρει η ευγένεια και ο τρόπος του πελάτη απέναντί μας. Αλλά και της εταιρείας ή του μαγαζιού όπου δουλεύουμε. Αν ένα μαγαζί δεν κλείνει μέρα βροχής και σιαθέτει την υπηρεσία delivery στον πελάτη του, είναι αρκετά τραβηγμένο να ζητήσεις να μην παραγγείλει ο πελάτης.

Καθημερινά, η ζωή μας τίθεται σε κίνδυνο και, ναι, αυτό είναι κομμάτι της δουλειάς. Υπάρχουν πολλά που μπορούν να γίνουν στον κλάδο μας για καλύτερες συνθήκες, μισθολογικές, ασφαλείας και άλλες.

Ευτυχώς, στην Ελλάδα σπάνια χιονίζει. Καλή συμπεριφορά, ευγένεια και ,γιατί όχι, ένα μικρό φιλοδώρημα θέλουμε και τις καλές ημέρες.

«Παιδιά, που έχετε φύγει», αφιερωμένο… Σας ευχαριστούμε για την δουλειά και την υπομονή σας.