Ως πότε το προσωπικό συμφέρον;

Η μικροσκοπική γυναίκα των περίπου πενήντα χρόνων με τα βαμμένα νύχια και μαλλιά και την εξαιρετικά επιμελημένη εμφάνιση έριξε μια άκρως περιφρονητική ματιά στον άνθρωπο που, ξεκορμίζοντας από μια ουρά επτά ατόμων σχηματισμένης έξω από ένα μικροσκοπικό ζαχαροπλαστείο, διαμαρτυρήθηκε για την παρατεταμένη παραμονή της μπροστά στη βιτρίνα του ενός και μοναδικού ψυγείου στο εσωτερικό του καταστήματος.

Οπως έγινε αμέσως γνωστό, η εν λόγω κυρία πριν δώσει την παραγγελία της επέμενε να της εξηγήσει η υπάλληλος που θα την ετοίμαζε πώς ήταν φτιαγμένο το κάθε γλυκό σε σχέση με τα εκτεθειμένα, ρωτώντας επιπλέον ποια θα ήταν καταλληλότερη στιγμή να έρθει στο μαγαζί ώστε τα γλυκά που θα αγόραζε να μην ήταν απλώς φρέσκα αλλά απολύτως ολόφρεσκα. Αν εξαιρέσει κανείς τον εκνευρισμό και την αγανάκτηση των επτά συγκεκριμένων ανθρώπων, το περιστατικό φαίνεται αμελητέο αφού έπειτα από μία ώρα κανείς δεν θα το θυμόταν. Ομως δεν είναι. Οταν με τη συμπεριφορά σου απέναντι σε επτά ανθρώπους δείχνεις ότι θα μπορούσες να ταλαιπωρήσεις ολόκληρη την ανθρωπότητα προκειμένου να ρημαδοφάς ένα γλυκό, τα πράγματα έχουν κριθεί και έχουν καταστεί ανεπίδεκτα για οποιαδήποτε αλλαγή όχι σε ένα μεμονωμένο περιβάλλον, αλλά σε επίπεδο που θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς παγκόσμιο.

Αφού δεν πρόκειται για μια συμπεριφορά που υφίσταται κατ’ εξαίρεση, αλλά με λίγη ευαισθησία και στοιχειώδη κρίση θα την αναγνώριζε κανείς ως γενικό κανόνα στη ζωή μας. Για πόσους ανθρώπους σε σχέση με όσους μας περιβάλλουν θα μπορούσε να εγγυηθεί κανείς ότι δεν κυριαρχεί ως πρωτεύον στη συμπεριφορά τους το ψευτοπρόβλημά τους ή η εμμονή τους και αυτό που παραμένει ζωτικό και εξαιρετικής σημασίας για την ανθρωπότητα δεν υφίσταται παρά ως πρόσχημα προκειμένου να αισθάνονται, όταν συμβεί να το κουβεντιάσουν, ως πολίτες του κόσμου; Πόσοι σε σχέση με όσους αισθάνονται ότι η παραμονή τους μπροστά στη βιτρίνα ενός ψυγείου στο γαλακτοζαχαροπλαστείο στη γειτονιά τους θα μπορούσε να είναι ατελεύτητη θα ένιωθαν να τους καθηλώνει με την ίδια ένταση η συνθήκη των προσφύγων και των μεταναστών ώστε, αν δεν άλλαζε πάραυτα κάτι για τη ζωή των τελευταίων, η στέρησή τους να είναι τόσο ισχυρή όσο και αν δεν έτρωγαν το γλυκό που η επιλογή του μετέβαλε σε ανύπαρκτη την ταλαιπωρία επτά ανθρώπων.

Οσο καλοπροαίρετος ή επιεικής και αν είναι κανείς με τα «ανθρώπινα», δεν μπορεί ταυτόχρονα να σταματήσει να σκέφτεται πως όταν ο οποιοσδήποτε οργανώνεται εσωτερικά αυθορμήτως με έναν τρόπο που μεταβάλλει το προσωπικό του συμφέρον σε αποκλειστικό κριτήριο για τη συμπεριφορά του, είναι θέμα χρόνου ώστε η αυθαιρεσία, η κατάχρηση, η αδικία να πάρουν καθολικές διαστάσεις με εκείνους που πρωτοστάτησαν στη δημιουργία τους να απορούν τι ακριβώς συνέβη και προέκυψε το πολύμορφο αυτό τέρας. Γεγονός που είναι και ο κυριότερος λόγος να εγκαλέσει κανείς τους πολιτικούς, από την Ακρα Δεξιά ως την Ακρα Αριστερά, καθώς όταν μιλούν και αποφασίζουν έχουν κατά νου πάντα αυτό το είδος του ανθρώπου που δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του, το προσωπικό του συμφέρον δηλαδή, πασπαλισμένο όμως με την άχνη ενός ενδιαφέροντος για τα κοινά.