Το δράμα της παραίτησης

Όσο συχνά αναφέρεται στην ελληνική πολιτική σκηνή η λέξη «παραίτηση», τόσο σπάνια γίνεται και πράξη.

Σχεδόν καθημερινά διατυπώνεται η απαίτηση για παραίτηση κάποιου ή κάποιας υπουργού.

Τις περισσότερες φορές την απαιτούν οι πολιτικοί αντίπαλοι, άλλοτε δικαίως και άλλοτε αδίκως και άκριτα επειδή έτσι αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να ασκείται το αντιπολιτευτικό τους έργο.

Άλλες φορές η απαίτηση για υπουργική παραίτηση υποκινείται παρασκηνιακά από εσωκομματικούς αντιπάλους που εποφθαλμιούν την υπουργική καρέκλα που η παραίτηση θα αφήσει κενή.

Στην περίπτωση της υπουργού Πολιτισμού κυρίας Λίνας Μενδώνη όμως, σχετικά με τον τρόπο με τον οποίο χειρίστηκε την υπόθεση Λιγνάδη, την παραίτησή της απαιτεί η κοινή λογική.

Αρκεί να ανατρέξει κανείς σε τρεις διαφορετικές δημόσιες τοποθετήσεις της, τις τελευταίες 19 ημέρες.

«Κλίμα ανθρωποφαγίας»

Στις 3 Φεβρουαρίου καλούμενη να σχολιάσει, στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ, την έντονη φημολογία που δημιουργήθηκε γύρω από το πρόσωπο του «γνωστού ηθοποιού και σκηνοθέτη» και Καλλιτεχνικού Διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Δημήτρη Λιγνάδη δήλωσε:

«Υπάρχουν φήμες, δεν μας αφορούν. Ξέρετε, είμαστε κράτος δικαίου. Προφανώς, όταν έχουμε συγκεκριμένες καταγγελίες οφείλουμε να επέμβουμε.

»Όλο το σενάριο που στήθηκε περί παραίτησης του καλλιτεχνικού διευθυντή του εθνικού θεάτρου δεν ευσταθεί.

»Όταν δεν υπάρχουν [επίσημες καταγγελίες], μην δημιουργούμε πλαίσιο ανθρωποφαγίας που δεν στέκει σε κράτος δικαίου. Αν υπάρχουν επίσημες καταγγελίες οφείλουμε να παρέμβουμε, όχι όμως σε φήμες  και συζητήσεις στα social media».

Τρεις ημέρες αργότερα, στις 6 Φεβρουαρίου, ο Νίκος Σ. προχωράει σε δημόσια καταγγελία σεξουαλικής κακοποίησης, «φωτογραφίζοντας» συγκεκριμένο καλλιτέχνη και δηλώνοντας πρόθυμος να καταθέσει στη Δικαιοσύνη τα στοιχεία του καταγγελλόμενου.

Την ίδια ημέρα ο Δημήτρης Λιγνάδης με επιστολή του προς την υπουργό Πολιτισμού παραιτείται από τη θέση του διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου αναφερόμενος σε ένα «τοξικό κλίμα φημών, υπονοούμενων, διαρροών και αναφορών γύρω από το πρόσωπό μου, χωρίς μάλιστα να έχει υπάρξει οποιαδήποτε επίσημη καταγγελία».

Την επομένη, η κυρία Μενδώνη μίλησε στον ραδιοφωνικό σταθμό Θέμα FM και αναφερόμενη στην παραίτηση Λιγνάδη αναφέρθηκε και η ίδια, παίρνοντας στην ουσία το μέρος του, στην ύπαρξη «τοξικού κλίματος» συμπληρώνοντας πως «μέσα σ’ αυτό ο καθένας έχει τις αντοχές του (…) [στο] πόσο μπορεί να δεχθεί και να ανεχθεί οποιεσδήποτε φήμες»

«Μας εξαπάτησε»

Δεκατρείς ημέρες μετά, μόλις χθες δηλαδή, και αφού μεσολάβησε η δημόσια καταγγελία του Βασίλη για σεξουαλική κακοποίηση από «γνωστό θεατράνθρωπο», η κυρία Μενδώνη έδωσε επίσημη συνέντευξη τύπου. Μόνο που ο τόνος της φωνής της και οι εκφράσεις του προσώπου της, παρέπεμπαν περισσότερο σε δημόσια απολογία.

«Αισθάνομαι ότι ο Λιγνάδης πέραν όλων των άλλων μας εξαπάτησε και με εξαπάτησε» δήλωσε η υπουργός Πολιτισμού, προσθέτοντας «Με βαθιά υποκριτική τέχνη προσπαθούσε να μας πείσει ότι δεν έχει καμία σχέση με όλα αυτά. Υπήρχε μια σταθερή άρνηση προς όλους μας όσοι τον ρωτήσαμε, ότι δεν έχει σχέση, ότι οι φήμες δεν αφορούν αυτόν και ενώ οι φήμες πολλαπλασιάζονταν για την ανάρμοστη όπως φαίνεται στη συνέχεια δράση του, αυτός εξακολουθούσε να επιμένει».

Λόγος παραίτησης

Μία υπουργός ομολογεί ότι για ένα τόσο σοβαρό θέμα εξαπατήθηκε από έναν πολίτη τη στιγμή μάλιστα που αυτός κατείχε δημόσιο αξίωμα υπαγόμενο στο χαρτοφυλάκιό της.

Αν αυτός δεν είναι λόγος παραίτησης τότε ποιος είναι;

Η παραίτηση δεν οδηγεί σε εκτελεστικό απόσπασμα, είναι η ειλικρινής και αξιοπρεπής παραδοχή ενός λάθους. Είναι ο σεβασμός στη θέση στην οποία υπηρετούσες και σεβασμός στον ίδιο σου τον εαυτό και τους γύρω σου.

Είναι βέβαια αλήθεια πως μέσα σε όλα αυτά που έχουν ακουστεί τις τελευταίες ημέρες, δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει και κραυγαλέες περιπτώσεις πολιτικής σπέκουλας της υπόθεσης αυτής, από ανθρώπους που ενώ ευαγγελίζονται την ιερότητα του ελληνικού #metoo, και έχουν αυτοχριστεί προστάτες των θυμάτων, η πολιτική και κομματική τους μισαλλοδοξία τούς έχει κάνει να γυρίζουν την πλάτη ακόμα και στα ίδια τα θύματα, αφιερώνοντας όλες τους τις δυνάμεις στην «εξόντωση» των πολιτικών τους αντιπάλων.

Αυτό όμως δεν μειώνει ούτε στο ελάχιστο την ευθύνη που φέρει η υπουργός Πολιτισμού για τον τρόπο που χειρίστηκε την υπόθεση Λιγνάδη.