Ας το βουλώσουν λίγο οι πολιτικοί. Παιδεραστές, βιαστές και εκβιαστές είναι τώρα το πρόβλημα

Οργή και ντροπή. Αυτά θα πρέπει να νιώθουν όλοι όσοι σοβαρά ασχολούνται με το ελληνικό #metoo και κυρίως με τις υποθέσεις παιδεραστίας που αποκαλύπτονται.

Οργή και ντροπή όχι μόνο γι’ αυτά καθ’ αυτά τα σεξουαλικά εγκλήματα (το ίδιο ισχύει και για τους βιασμούς γυναικών άλλωστε ή τις απλές παρενοχλήσεις).

Αλλά γιατί το ελληνικό πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται ανώριμο για άλλη μια φορά, να βάλει το μαχαίρι στο κόκαλο και να ξεκαθαρίσει τη βρομιά.

Για ακόμη μια φορά τα κόμματα «εργαλειοποιούν» συγκλονιστικές αποκαλύψεις και τους δίνουν μόνο μια αίσθηση πολιτικής κόντρας για μικροκομματικά οφέλη.

Αντί να κοιτάξουμε τα παιδιά που βιάστηκαν ή παρενοχλήθηκαν σεξουαλικά από διεστραμμένους.

Αντί να δούμε τα κυκλώματα παιδεραστίας που ενδεχομένως κρύβονται πίσω από αυτό το βρόμικο σύστημα στο χώρο του… (α)πολιτισμού.

Αντί θα μάθουμε με απόλυτη διαφάνεια ποιοι «πάσαραν» μικρά παιδιά σε θεατρικές ομάδες, όχι για να τα κάνουν ηθοποιούς, αλλά για να τα εκμεταλλευτούν σεξουαλικά.

Αντί να μπουν και πέντε – έξι φυλακή, όσο ψηλά κι αν βρίσκονται, όση δύναμη κι αν έχουν, όση εξουσία κι αν κρατούν στα χέρια τους.

Αντί να κάνουμε όλα αυτά, βλέπουμε τα κόμματα να προσπαθούν να κερδίσουν απλά πολιτικά οφέλη.

Μα είναι δυνατόν να εκτροχιαστεί η συζήτηση στο ποιο πολιτικό κόμμα έχει περισσότερους ή λιγότερους παιδεραστές, βιαστές ή εκβιαστές;

Είναι σοβαρή χώρα αυτή να τσακώνονται τα κόμματα για το ποιος έχει περισσότερους φίλους γκέι; Για το ποιος πολιτικός φωτογραφήθηκε περισσότερο ή είπε μια κουβέντα παραπάνω με κάποιον ηθοποιό ή σκηνοθέτη που τελικά αποδεικνύεται σεξουαλικό αρπακτικό;

Αν γνώριζαν οι πολιτικοί τις διαστροφές των ανθρώπων που έκαναν παρέα τότε οφείλουν να παραιτηθούν. Δεν υπάρχουν… εξαπατημένοι όταν έχουν μπροστά τους κοινούς εγκληματίες και γνωρίζουν για τα εγκλήματά τους.

Είναι αδιάφορο αν θα παραιτηθεί η Μενδώνη ή κάποιος άλλος υπουργός του ΣΥΡΙΖΑ.

Είναι αδιάφορη η πολιτική ταυτότητα των θυτών και αν θέλετε είναι και αδιάφορο αν μια κυβέρνηση, πρώην ή νυν θα πληγεί βαρύτατα πολιτικά.

Το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι η «σκούπα». Να καθαρίσει η βρομιά και να μπορέσει το ελληνικό πολιτικό σύστημα και η κοινωνία να φτιάξουν «τείχη ανοσίας» απέναντι σε ανώμαλους, διεστραμμένους, άθλιους τύπους που εκμεταλλεύονται μικρά παιδιά, 12,13 και 14 ετών.

Ας το βουλώσουν, λοιπόν, τα κόμματα και οι πολιτικοί που επιχειρούν να εκμεταλλευτούν γεγονότα σαν τα σημερινά. Γιατί το χειρότερο από όλα θα είναι να εκτραπεί η συζήτηση προς άλλη κατεύθυνση.

Για παράδειγμα προς την κατεύθυνση του στυλ «νεοδημοκράτης, κολλητός σας είναι ο σκηνοθέτης« ή «κι εσείς στον ΣΥΡΙΖΑ είχατε διεστραμμένους, μη μιλάτε γιατί έρχονται και για δικούς παιδόφιλους αποκαλύψεις».

Το ξαναλέω: Δεν είναι πολιτικό το ζήτημα. Δεν είναι ζυγαριά που βάζουμε από τη μια νεοδημοκράτες παιδεραστές και από την άλλη συριζαίους παιδόφιλους και βλέπουμε προς τα πού γέρνει και ποιος θα κερδίσει πολιτικά.

Μία είναι η συζήτηση που πρέπει να γίνει: Να αποκαλυφθούν τα κυκλώματα στον καλλιτεχνικό, πολιτικό, δημοσιογραφικό ή επιχειρηματικό χώρο που βίαζαν παιδάκια.

Που βίαζαν γυναίκες ή που παρενοχλούσαν σεξουαλικά εργαζόμενους.

Που οδήγησαν στην προσωπική κατάρρευση εκατοντάδες ανθρώπους.

Που προέβησαν σε εγκληματικές ενέργειες, όπως το να πληρώνουν μικρά παιδιά – αλλοδαπούς και να στήνουν βίλες οργίων.

Και κυρίως να ξεκαθαρίσει γρήγορα όλο αυτό το βρόμικο κύκλωμα γιατί δεν είμαστε όλοι ίδιοι. Δεν μπορεί να στοχοποιούνται συλλήβδην θεσμοί και να εξευτελίζονται ολόκληροι χώροι, όπως αυτός του θεάτρου ή της τηλεόρασης.