Τέσσερις μήνες κλειστή η εστίαση: «Μας λείπουν οι άνθρωποι»

Σε εμάς, λείπουν τα στέκια μας. Να βγούμε να φάμε, να πιούμε, να δούμε, να μας δουν. Η εστίαση είναι πολλά περισσότερα από ένα πιάτο φαγητό κι ένα ποτήρια καφέ ή κρασί.

Είναι κατάσταση, είναι εμπειρία, είναι τρόπος να ζεις.

Ειδικά στην Ελλάδα, με την καλοκαιρία κραταιή τον μισό χρόνο και βάλε, με τα τραπέζια στους πεζοδρόμους και τις πλατείες μας. Όχι, βομηχανία δεν έχουμε. Όχι, δεν εξάγουμε. Ναι, αυτό είναι κακό.

Αλλά δεν θα το κουβεντιάσουμε αυτή τη στιγμή. Η ανοιχτή πληγή της κλειστής εστίασης έχει στοιχίσει οικονομικά και ψυχολογικά σε δεκάδες νοικοκυριά, τα οποία κρατιούνται από ένα μαγαζί. Δεκάδες οι θέσεις εργασίας σε ένα μέσο μαγαζί. Και πολλά τα μαγαζιά που, μικρά σε μέγεθος, τα δουλεύουν οι ιδιοκτήτες τους. βάζοντας ψυχή, χρήμα, χρόνο.

Περπατάω στα Εξάρχεια και βλέπω τα αγαπημένα μου μαγαζιά μισάνοιχτα, να επιβιώνουν (;) με πέντε καφέδες take away την ημέρα. Τις αγαπημένες μου ταβέρνες κλειστές. Όχι, οι ταβέρνες με ιδιοκτήτες κοντά στα 70 και άλλη αντίληψη του τι είναι «πάω για φαγητό και κρασί» δεν θα μπουν σε καμία μεγάλη εταιρεία delivery, ούτε θα έχουν το προσωπικό τους να εργάζεται μέσα σε ένα μαγαζί με σηκωμένες τις καρέκλες ανάποδα.

Την άνοιξη θα τα βρούμε αναοιχτά όλα αυτά; Ο φίλος μου ο Μακάριος Αβδελιώδης από τον ιστορικό Πειναλέοντα μελαγχολεί, αλλά δεν το παραδέχεται. Τον ακούω στο τηλέφωνο μουδιασμένο. Είναι ένας άνθρωπος που περνούσε όλη του την ημέρα με άξονα το μαγαζί του. Όχι για να βγάλει τρομερό κέρδος-αν και οι δουλειές πήγαιναν περίφημα, ακόμα και εντός κρίσης. Αλλά για να δει τους φίλους του, να μοχθήσει, να απολαύσει διπλά τη ρακή του ρεπό του και μια μεσημεριάτικη σιέστα την Δευτέρα που το μαγαζί δεν άνοιγε.

Τώρα, σιωπή.

Και οι επιχειρηματίες, όμως, που στέλνουν τα φαγητά και τα ποτά στο σπίτι μας δεν βρίσκονται σε καλύτερη μοίρα. Ο Βασίλης Στεφανάκης, από το Lost Athens, έγραψε πριν καιρό ένα κείμενο στον προσωπικό του λογαριασμό στο facebook ένα σύντομο κείμενο που έκανε αίσθηση:

Είμαι φύσει αισιόδοξος άνθρωπος, αντίθετα από τον συνέταιρό μου. Όταν ξεκίνησε η πανδημία θυμάμαι να μου λέει “τα πράγματα είναι σοβαρά” και η απάντηση μου ήταν συνεχώς η ίδια “έλα ρε μαλάκα, τα’ χουμε ξανακούσει, θα περάσει και όλα θα είναι καλά”.
Ακόμη και σήμερα, συνεχίζω να λέω ότι όλο αυτό που ζούμε θα περάσει και όλα θα είναι καλά. Θα είναι όμως;

Έχω ένα εστιατοριο που είχε την ατυχία να ανοίξει Δεκέμβριο του 2019.

Ατυχία όχι γιατί άνοιξε γενικά αλλά γιατί άνοιξε το 2019. Ατυχία γιατί όσες νέες επιχειρήσεις άνοιξαν το λίγο
πριν την έξαρση της πανδημίας δεν δικαιούνται σχεδόν τίποτα από το ελληνικό κράτος και εδώ αξίζει να κάνω μια παρένθεση.

Σκέψου εσύ που αποφάσισες για το κοινό καλό να κλείσουν όλες οι επιχειρήσεις και να μην επιδοτείς κάποιες από αυτές για όποιο λόγο, ρε είναι σαν να σου στέλνω το λογαριασμό για ένα τραπέζι που δεν πηγές ποτέ, φαντάζεσαι πως θα ενοιωθες να πληρώνεις ένα ρούχο που δεν πήρες ποτέ χωρίς να έχεις κάποια επιλογή. Έτσι Νοιώθω και εγώ τώρα!

Και θα είμαι ειλικρινής, το μαγαζί μου εμένα δούλεψε και είχα λεφτά να στηρίξω την επιχείρηση μου, την ομάδα μου και τους προμηθευτές μου. Όλοι αυτοί που δεν είχαν την ίδια τύχη;

Εσείς δηλαδή τι πιστεύετε ότι όλοι οι επιχειρηματίες της εστίασης ή μη έχουν στην άκρη 500.000 και λένε ας βάλω και 50.000 μαζί με τον Γιώργο και Νίκο να κάνω ένα μαγαζί. Και τώρα έχουμε και 200.000 να την στηρίξουμε και αυτήν αλλά και το σπίτι μας γιατί όπως ξέρετε κανείς μας δεν πληρώθηκε ή αποζημειωθηκε προσωπικά. Νομίζετε ότι αυτή η δουλειά είναι μόνο από επενδυτές ξέρεις ποσά παιδιά ξέρω εγώ που δουλεύουν 10 χρόνια για να καταφέρουν να ανοίξουν ένα καφέ; Η πλάκα ξέρεις ποια είναι ότι το ξέρεις και εσύ, γιατί αν καταλάβω ότι δεν το ξέρεις τότε κάτι πολύ λάθος έχει γίνει.

Και τι ζητήσαμε; η απάντηση είναι τίποτα για αυτό δεν πήραμε και τίποτα. Η δουλειά μου δεν είναι να ζητάω βέβαια αλλά αυτό είναι το λάθος μας. Εντάξει, αποφασίζεις να μην ανοίξεις την εστίαση γιατί αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα να σου πω κάτι συμφωνώ και εγώ, είναι ένα από τα 2-3 μέρη που κόσμος δεν φοράει μάσκα, δεν ελέγχεται ο συνοστισμος κτλ αλλά η διαφορά μας εινια ότι και να μην το πίστευα εγώ σε ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΙ.

Ξέρεις τι σημαίνει εμπιστοσύνη; Αυτό που κάνω τώρα ένα χρόνο και υπομένω εν αντιθέσει με την Ολλανδία που επιβλήθηκε απαγόρευση κυκλοφορίας και κάηκαν οι μισές πόλεις, ενώ την επόμενη φορά ξέρεις τι θέλω να με πάρεις ένα τηλέφωνο να με ρωτήσεις και μένα τι ανάγκες έχω μόνο αυτό ζητάω.

Δεν έχω και άλλες προσδοκίες πλέον.
Η παρένθεση ακόμα ανοιχτή θα μείνει.

«Είχα ανάγκη να γράψω κάτι»

Ο Μπούφαλος το καλοκαίρι με τα τραπέζια του να υποδέχονται κόσμο σε αποστάσεις

Η αγωνία για επιβίωση ανθρώπων και επιχειρήσεων

Μιλώντας με τον Βασίλη Στεφανάκη, μου είπε ότι ο λόγος που παραμένει ανοιχτό το Lost (αλλά και το Noah, στο οποίο επίσης είναι συνιδιοκτήτης) είναι ότι υπήρχαν κάποια χρήματα για να στηριχθούν. Ξέρει πολύ καλά ότι αυτό δεν ισχύει για όλους.

Από 60 εργαζομένους που απασχολούνταν στις δύο επιχειρήσεις, τώρα εργάζονται 6 άτομα. Ένα δέκα τοις εκατό! Οι υπόλοιπο με το επίδομα. Ως πότε;

Στην Αρχελάου, μια οδό στο Παγκράτι από τις πλέον hip της πόλης, μαγαζιά ήδη φημολογούνται ότι βάζουν λουκέτο και μάλιστα πολύ γνωστά και πολύ διαφημισμένα μαγαζιά.

Κι ακόμα, υπάρχουν μαρτυρίες για ανθρώπους με κλειστά μαγαζιά εδώ και μήνες ή χρόνια που εισέπραξαν την οικονομική βοήθεια από το κράτος!

Ένα χάος. Και κανείς δεν γνωρίζει ακριβώς πότε θα ανοίξουν. Η κάθε μέρα καθοδηγεί τις εξελίξεις, κάθε μέρα οι άνθρωποι της εστίασης αγωνιούν. Έχει γίνει λόγος για Απρίλιο, ως τότε όμως είναι ένας ολόκληρος ακόμα μήνας με τα έξοδα να τρέχουν αμείλικτα.

Ο Γιώργος Αναγνώστου, από την Κυβέλη και τον Μπούφαλο στην Κυψέλη, στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου αγωνιά επίσης για τα μαγαζιά του. Τον Μπούφαλο τον άνοιξε λίγο πριν ξεσπάσει ο κοροναϊός-πού να ήξερε; Κάνει delivery, δίνει take away, αλλά μια επιχείρηση, πολλώ δε μάλλον, δύο δεν ανθίζουν έτσι. Ουσιαστικά, επιβιώνουν και αυτό όχι πάντα μετά βεβαιότητας.

«Πρέπει όλοι οι πληττόμενοι, μηδενός εξαιρουμένου, να βοηθηθούν από το κράτος. Η τέταρτη και η πέμπτη επιστρεπτέα δόση πώς θα επιστραφούν κατά το ήμισύ τους; Αφήστε που το 40% των επιχειρήσεων έμειναν εκτός της πέμπτης δόσης. Και μιλάμε κυρίως για νεοσύστατες επιχειρήσεις, λες κι αυτές δεν έχουν έξοδα…», λέει ο Γ. Αναγνώστου στο τηλέφωνο.

Αρκετοί επιχειρηματίες έστειλαν, σύμφωνα με τις πληροφορίες του Γιώργου Αναγνώστου, τα κλειδιά των μαγαζιών τους στον Άδωνι Γεωργιάδη που πρώτος τους προσκάλεσε να κάνουν. Καμία απάντηση δεν έλαβαν…

Ένα μείζον θέμα είναι ότι και οι ίδιοι επιχειρηματίες είναι φυσικά πρόσωπα, πράγμα για το οποίο δεν υπάρχει πρόβλεψη. Απολύτως δίκαιο οι σε αναστολή σερβιτόροι, baristi κλπ να λαμβάνουν επίδομα, αλλά το κράτος φαίνεται ότι θεωρεί πως το να έχεις δικό σου μαγαζί ισοδυναμεί με το να έχεις χρήματα να επιβιώσεις.

Η κατάσταση έχει χτυπήσει κόκκινο και όλοι αναμένουμε το άνοιγμα. Άραγε, εμείς οι επισκέπτες, οι πελάτες, οι θαμώνες θα είαμστε σε θέση να επιστρέψουμε δυναμικά να παραγγείλουμε τα ποτά μας, να κάνουμε τζίρο και να στηρίξουμε το στέκι μας ή ένα αγαπημένο μας μαγαζί;

Γιατί οικονομικό πρόβλημα υπάρχει και σε άλλους κλάδους, όχι μόνο στην εστίαση…