Αγγίγματα

Oταν ξεκίνησε η πανδημία, πριν από έναν χρόνο, οι Βρετανοί υιοθέτησαν έναν τρόπο ζωής που θύμιζε δεκαετία του 1950. Οι πωλήσεις ποδηλάτων και επιτραπέζιων εκτοξεύθηκαν στα ύψη και τα social media γέμισαν με φωτογραφίες ανθρώπων που έφτιαχναν ψωμί με προζύμι στο σπίτι τους. Σε μεγάλο βαθμό, η κατάσταση αυτή συνεχίζεται: πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι το 78% των Βρετανών εξακολουθούν να πειθαρχούν στους κανόνες. Οπως λέει όμως στον Economist ο Ρόμπερτ Ντίνγκγουολ, καθηγητής Κοινωνικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Νότιγχαμ Τρεντ, έχει αρχίσει να αναπτύσσεται μια παράλληλη κοινωνία. «Θυμίζει την ανατολική Ευρώπη της παλιάς εποχής: χωρίς να είναι εντελώς μυστική, είναι προσεκτικά οργανωμένη ώστε να μην τραβάει την προσοχή των Αρχών».

Τα πρόστιμα για συγκεντρώσεις άνω των 15 ετών φτάνουν τις 800 λίρες. Αυτό δεν εμποδίζει τα πάρτι στα σπίτια (που οι γείτονες δεν καρφώνουν στην αστυνομία γιατί κάνουν κι αυτοί ανάλογα πάρτι), τις αθλητικές δραστηριότητες στις ερημιές (σκέιτ, ποδόσφαιρο, αγώνες αυτοκινήτων, ακόμη και κυνήγι λαγών), αλλά και το ομαδικό σεξ στην ύπαιθρο, το λεγόμενο dogging: στις 4 Φεβρουαρίου, η Αστυνομία της Σκωτίας διέλυσε 50 doggers που διασκέδαζαν παρά το δριμύ ψύχος σε χώρο στάθμευσης του Πέισλι.

Υπερβολές. Είναι αλήθεια πάντως ότι αυτό που λείπει περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε αυτή την πανδημία είναι το ανθρώπινο άγγιγμα, που είναι εξίσου αναγκαίο για την επιβίωση του ανθρώπου με το φαγητό και το νερό. Γι’ αυτό άλλωστε και η απομόνωση χρησιμοποιείται ως τιμωρία στις φυλακές. Σε μια ταινία που γύρισε πριν από τον θάνατό του, το 2015, ο καναδός κατάδικος Πίτερ Κόλινς είπε ότι λαχταρούσε τόσο πολύ το άγγιγμα ενός άλλου ανθρώπου, ώστε φαντασίωνε ότι οι μύγες που περπατούσαν στο δέρμα του ήταν τα δάχτυλα της γυναίκας του.

Η σημασία του αγγίγματος ξεκινά από νωρίς, διαβάζουμε πάντα στον Economist. Ερευνα που έγινε το 2016 έδειξε ότι τα μωρά που είχαν επαφή «δέρμα-με-δέρμα» με τις μητέρες τους αμέσως μετά τη γέννησή τους είχαν κατά 34% περισσότερες πιθανότητες να θηλάσουν επιτυχώς στην πρώτη τους προσπάθεια, ενώ μερικές ώρες αργότερα η καρδιά τους και τα πνευμόνια τους λειτουργούσαν καλύτερα. Η απουσία αγγίγματος, πάλι, προκαλεί στα παιδιά προβλήματα ανάπτυξης και αυξημένη επιθετικότητα, ενώ στους ενήλικες συνδέεται με αισθήματα μοναξιάς, κατάθλιψη, στρες και αγχώδεις διαταραχές.

Είναι προφανές ότι οι συνεχείς καραντίνες έχουν δημιουργήσει μεγάλο πρόβλημα, ιδιαίτερα σε χώρες όπως η Ιταλία ή η Ελλάδα όπου στους ανθρώπους αρέσει να αγγίζονται. Η λύση; Δεν υπάρχει. Στην Κίνα έχουν γίνει ιδιαίτερα δημοφιλείς τον τελευταίο χρόνο οι πολυθρόνες μασάζ και οι απτικοί αισθητήρες που τοποθετούνται κάτω από το πουκάμισο και μεταδίδουν την αίσθηση της αγκαλιάς χρησιμοποιώντας τεχνολογία Bluetooth. Αλλά οι Κινέζοι είναι Κινέζοι. Οι υπόλοιποι εναποθέτουμε τις ελπίδες μας στα εμβόλια.