Ενα στα πέντε παιδιά!

Ποιο είναι το μεγαλύτερο δεινό που αντιμετωπίζουν σήμερα οι κοινωνίες; Η σεξουαλική εκμετάλλευση των παιδιών. Ενα στα πέντε πέφτει θύμα.

Δεν υπερβάλλω προς εντυπωσιασμό – πώς θα μπορούσα για ένα τόσο σοβαρό θέμα; Ούτε αναφέρομαι στις πάμπτωχες χώρες που εκδίδουν τα ανήλικα αντί πινακίου φακής, που ανέχονται – έως και διαφημίζουν – τον σεξοτουρισμό.

Για τον ανεπτυγμένο κόσμο μιλάω. Η πιο επίσημη, η εγκυρότερη πηγή το λέει. Το Συμβούλιο της Ευρώπης.

Ενας στους πέντε Ευρωπαίους κάτω των δεκαοκτώ ετών, σύμφωνα με τα στοιχεία τα αναρτημένα στον ιστότοπό του, υφίσταται κάποιας μορφής γενετήσια προσβολή. Η οποία ξεκινάει από τα πρόστυχα χάδια και φτάνει μέχρι τον βιασμό και την προαγωγή σε πορνεία.

Η σύγχρονη τεχνολογία συμβάλλει δυστυχώς στο αίσχος. Αφθονούν και πληθαίνουν τα περιστατικά εξαναγκασμού και εκβίασης μέσω Διαδικτύου. Δεν χρειάζεται να ανατρέξουμε στο αστυνομικό δελτίο για να το ψυλλιαστούμε. Σίγουρα θα ‘χει πάρει το αυτί μας – ενδεχομένως και το μάτι μας – τι συμβαίνει γύρω και μέσα στα γυμνάσια και στα λύκεια. Από επιπολαιότητα, από άγουρο ναρκισσισμό ποζάρουν οι μεν στις κάμερες των κινητών. Από ακατέργαστη κακότητα είτε για να προσποριστούν συγκεκριμένα οφέλη διακινούν οι δε τις «πικάντικες» φωτογραφίες και τα βιντεάκια. Ή απειλούν πως θα τα διακινήσουν άμα δεν λάβουν ανταλλάγματα.

Ποτέ δεν ήταν οι εποχές αθώες. Θυμόταν πάντοτε η μάνα μου τον τσαγκάρη που την παρέσυρε κοριτσάκι στη μισοσκότεινη κάμαρα, στο βάθος του μαγαζιού – την τελευταία στιγμή μπούκαρε έξαλλος ο θείος της και τον πλάκωσε στα χαστούκια. Μου έχει διηγηθεί η αγαπημένη μου φίλη, που μεγάλωσε στην ασφαλή δήθεν επαρχία της δεκαετίας του ’60, ότι την πήγαινε -εκείνη και τις αδελφές της – ο μπαμπάς τους στον κινηματογράφο της πόλης. Καθώς βαριόταν ο άνθρωπος να βλέπει μίκυ μάους, άραζε απέξω, στο καφενείο – «τρεις τσούπρες σε παιδική προβολή τι έχουν να φοβηθούν;» σκεφτόταν αφελώς. Με το που έσβηναν τα φώτα, ο άγνωστος κύριος με το κοστούμι στη διπλανή καρέκλα άρχιζε εν ψυχρώ να τις χουφτώνει.

Σήμερα, σύμφωνα με τη στατιστική, μόλις το 7% των σεξουαλικών κακοποιήσεων διαπράττεται από αγνώστους. Σε ποσοστό 59% οι θύτες ανήκουν στο ευρύτερο περιβάλλον του παιδιού. Σε ποσοστό 34% είναι συγγενείς του.

Πληροφορείται κανείς εξωφρενικά περιστατικά. «Με στρίμωξε, όταν ήμουν δέκα, ο μπακαλόγατος της γειτονιάς, ένας φύσει και θέσει φουκαράς! Εάν άνοιγα το στόμα μου, δεν θα έχανε απλώς τη δουλειά του. Θα τον λιντσάριζαν».

Τα παιδιά – φευ – συχνότατα δεν μιλάνε. Τους υποβάλλει ο προσβολέας μια αίσθηση συνενοχής. Οτι τους δένει τάχα ένα μυστικό, που «προς Θεού μη μαθευτεί!». Πώς να ανοίξουν το στόμα τους όταν πρόκειται για τον «έξω καρδιά» αδελφό της μαμάς, όλο δωράκια και κεράσματα; Ή ακόμα και για τον ίδιο τον παππού τους; – το έχω ακούσει και αυτό, σε δύο μάλιστα περιπτώσεις…

Η σεξουαλική εκμετάλλευση εκείνων που βρίσκονται στην πιο τρυφερή, στην πιο εύπλαστη ηλικία συνιστά έγκλημα μαζικό και ειδεχθέστατο. Διαμορφώνει ανθρώπους τρομαγμένους. Ανίκανους να εμπιστευθούν τους άλλους και να χαρούν τη μεγαλύτερη χαρά: τον έρωτα. Οι «δράκοι» – όπως τους έλεγαν παλιά – είναι οι καλύτεροι σύμμαχοι των ακραίων πουριτανών. Συκοφαντούν ομού την ίδια τη ζωή.

Οι οικογένειες συχνότατα εθελοτυφλούν. Ή συγκαλύπτουν. Στα μικρά ειδικά μέρη τρέμουν τη διαπόμπευση. Αυταπατώνται ότι προφυλάσσουν με τη σιωπή τόσο τον θύτη όσο και το θύμα.

Εχουμε όπλα απέναντι στη φρίκη. Τη συστηματική ενημέρωση, την εντατική σεξουαλική αγωγή στα σχολεία, ξεκινώντας από το νηπιαγωγείο κιόλας. Την αυτεπάγγελτη παρέμβαση κοινωνικών λειτουργών σε όποιο χώρο κάτι μοιάζει να πηγαίνει στραβά. Τη λειτουργία τηλεφωνικής γραμμής καταγγελιών, συνδεδεμένης κατευθείαν με τον εισαγγελέα.

Εχουμε όπλα. Αρκεί να κοιτάξουμε ως κοινωνία τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Αρκεί ο αποτροπιασμός μας να κρατήσει περισσότερο από τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής εκπομπής κι ενός ξεσπάσματος στα social media. Αρκεί να μη θαφτεί κάτω απ’ το χιόνι της επόμενης ημέρας.