Η κατώτερη ύαινα και το ελληνικό metoo

Τα πρωινά, οι απομακρυσμένες άγριες περιοχές  της Τανζανίας, γεμίζουν από τη φασαρία των χαρακτηριστικών «κραυγών» της στικτής ύαινας που διακρίνεται για την μυστηριώδη συμπεριφορά της.

Επειδή πρόκειται για άσχημα ζώα με δυσάρεστη αναπνοή εξ αιτίας της διατροφής τους, λίγοι ασχολούνται με τις ιδιαίτερες  συνήθειες τους. Σε αντίθεση με τα περισσότερα θηλαστικά, δεν παλεύουν μεταξύ τους για την απόκτηση εξουσίας ή  για να βρουν σύντροφο και έτσι  ζουν σε συνθήκες μεγάλης κοινωνικής ανισότητας και αδικίας.

Οι ύαινες που βρίσκονται σε υψηλές κοινωνικές θέσεις, τα καταφέρνουν καλύτερα  σε αντίθεση με τις κατώτερες κοινωνικά ύαινες  που υποφέρουν εξ αιτίας αυτού του αποκλεισμού  από τις θέσεις ισχύος που κατακτούνται χωρίς αξιολογικά κριτήρια και  χωρίς μάχη.

Από το στρες τα αδικημένα αυτά ζώα, παραμένουν απομονωμένα και έτσι δεν έχουν χρόνο για να φλερτάρουν, να ζευγαρώσουν και να απολαύσουν προνόμια στην αγέλη. Κλέβουν φαγητό, ζουν στο περιθώριο. Είναι συνήθως νεοφερμένες στο κοπάδι και έτσι δεν έχουν αναπτύξει το κοινωνικό δίκτυο υποστήριξης τους -χωρίς δίκτυο δεν υπάρχει ελπίδα να αναρριχηθείς …ούτε στον κόσμο της στικτής ύαινας, στις καλντέρες των ανενεργών ηφαιστείων της Τανζανίας.

Για να μην μένουμε σε παρομοιώσεις από τον κόσμο των άγριων ζωών, τώρα που περάσαμε από τον πυρετό της αποκάλυψης, στην μαζική δικαίωση και στην νοσηρή αναμονή για τις λεπτομέρειες, θα μας έκανε καλό να αναλογιστούμε τι συμβαίνει στην δική μας κλειστή αγέλη πριν γίνει η μεγάλη έκρηξη της οποίας τα αποτελέσματα είναι απρόβλεπτα.

Το metoo αποκτά διαστάσεις επανάστασης κι όμως, εξακολουθεί μεγάλο μερος της κοινής γνωμης  λόγω εθνικου ιδιώματος  να απλοποιεί τα πράγματα με ψυχοιδεολογικές εμμονές και κομματικές αποχρώσεις.

Ήρθε η στιγμή που δώσαμε σημασία στις καταγγελίες  όμως η ανισότητα είναι σε δεύτερο επίπεδο το πρόβλημα. Ο συντηρητισμός που μας πνίγει οριστικοποιεί ακριβώς όσα διατείνεται πως  καταπολεμά και αυτό καταλάβαμε πως συμβαίνει  και στην τέχνη-εκεί όπου όλα πρέπει και μπορούν να είναι ανοιχτά στον επόμενο.

Το σύστημα συμπαθεί και εμπιστεύεται τους «καταξιωμένους» με τρόπο τόσο απλοϊκό και πνευματικά οκνηρό, γιατί θαμπώνεται και υποφέρει από αυτό που οι αγγλοσάξονες λένε star-struck και δεν μεταφράζεται στα ελληνικά με μια λέξη αλλά με τη φράση: ιδιαίτερο δέος και θαυμασμός για τους προβεβλημένους.

Παντού συμβαίνει. Η καλοβαλμένη ελίτ μπερδεύει την ποιότητα με το καλό γούστο, ο συγκερασμός  θάμπους και δημοσίων σχέσεων, μαζί με ένα αξιόλογο βιογραφικό, αρκεί και περισσεύει  για να μπεις στο απυρόβλητο-στην απελπιστικά μικρή μας αγορά έχουμε λίγη τροφή για μπόλικες ύαινες.

Αν είσαι αποκλεισμένος από την ελίτ είναι δύσκολα τα πράγματα γιατί ακόμη και αν έχεις στιγμές επιτυχίας είναι δύσκολο να αντέξεις την αμφισβήτηση που θα υποστείς ως κατώτερη ύαινα, outsider, αγχωμένη γιατί όλοι σε σνομπάρουν έτσι και  δεν έχεις παίξει «αρκετό» αρχαίο δράμα και Σαίξπηρ. Σαφώς οι ταλαντούχοι είναι εκείνοι που τυγχάνουν αναγνώρισης αλλά είναι πια κοινωνική απαίτηση να μην λιβανίζονται  «λίγοι» λες και δεν υπάρχουν κι «άλλοι».

Ο νεοπλουτισμός πάντα χρειαζόταν ήρωες , «φίλους» για τα φλας και είναι τόσο επιφανειακές αυτές οι φιλίες που ειλικρινά πιστεύω πως ακόμα και όλοι αυτοί οι  κολλητοί που βλέπουμε στις φωτογραφίες  είναι απομακρυσμένοι, έχουν επιφανειακά συναισθήματα και επιφανειακή γνώση για το ποιος είναι δίπλα τους, συναγελάζονται με αφέλεια διότι προέχει να είναι ευχάριστοι ο ένας στον άλλον.

Τους αρκεί μονάχα η διανομή των ρόλων: ποιος είναι ο γοητευτικός, ποιος είναι ο δεξιός, ο αριστερός, ο πνευματώδης, ο εμπορικός, ο κουλτουριάρης και μετά ο καθένας πάει στο σπίτι του. Δεν είναι ένοχοι όλοι για κακουργήματα, απλώς δεν πολυψάχνονται :Αυτόν ήξεραν, αυτόν εμπιστεύονταν .