Γράφει η Νίκη Αραμπατζή*

Ο Αλέξης Τσίπρας όταν εξελέγη πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε στην κοινωνία την ορμή́ και την πεποίθηση ότι επιτέλους θα αλλάξει ο παλαιοκομματισμός και ο τρόπος πολιτικής αντιπαράθεσης, αφού ο ίδιος κατάφερε σε πολύ μικρή ηλικία και ξεπέρασε τους κομματικούς σκοπέλους και εξελέγη αρχηγός παρακάμπτοντας την ιεραρχία στην Αριστερά.

Μετά από αρκετά χρόνια στο τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ και έχοντας διατελέσει και πρωθυπουργός και μάλιστα, με ιστορικά υψηλά ποσοστά για το κόμμα του, κι ενώ πλαισιώθηκε με νέους ηλικιακά συνεργάτες, έχω την αίσθηση ότι όχι απλά δεν ξεπέρασε τον παλαιοκομματισμό, αλλά εξακολουθεί και αντί-πολιτεύεται με γνώμονα διχαστικά διλήμματα προς την κοινωνία (εμείς-αυτοί).

Μια εντελώς απαρχαιωμένη στρατηγική τουλάχιστον για τη νέα γενιά που δεν έχει ζήσει τον εμφύλιο ούτε τις συνέπειες αυτού. Παρά μόνο όσα έχει ακούσει από τον παππού και την γιαγιά ανάλογα σε ποια μεριά́ του ιστορίας έτυχε να είναι. Εδώ να ξεκαθαρίσω ότι υπάρχουν και αρκετοί στον ΣΥΡΙΖΑ με ηπιότερο λόγο, δεν είναι όμως η κυρίαρχη τάση.

Για παράδειγμα δεν γίνεται το 2021 να μην μπορούμε να συμφωνήσουμε τι σημαίνει ασφαλές πανεπιστήμιο. Και για να είμαστε ειλικρινείς μεταξύ μας πόσοι βουλευτές που υπεραμύνονται του πανεπιστημίου ανομίας στέλνουν τα δικά τους παιδιά σε ιδιωτικά πανεπιστήμια στο εξωτερικό; Ποιες οι σκοπιμότητες λοιπόν που εξυπηρετεί αυτή η πολιτική στάση απέναντι στην κοινωνία; Επιπλέον το επίκαιρο θέμα της κακοποίησης στο θέατρο είναι σημείο που αντέχει στην κομματική αντιπαράθεση;

Αντί να είμαστε όλοι μαζί απέναντι στη βία και το έγκλημα από όπου κι αν προέρχεται και να νομοθετηθεί με ευρεία πλειοψηφία ένα πλαίσιο ιδιώνυμων εγκλημάτων ως προς τα χαρακτηριστικά (πχ ηλικία), τις ιδιότητες και σχέσεις (πχ εξουσίας)  και με αυτό να προστατεύονται τα θύματα και να τιμωρούνται οι δράστες, είναι θέματα αυτά στα οποία να βάζουμε κομματικές στάμπες; Για ποια σκοπιμότητα πάλι; Για να ξεπλύνουμε άλλους που ακούστηκαν στην αρχή και αποδεδειγμένα υπήρξαν στον ιδεολογικό του χώρο; Είναι αυτό επιχείρημα σοβαρό; Μάλλον όχι.  Ή για να καλύψει ότι καταγγελλόμενος υπήρξε μέλος της κυβέρνησης του;

Εδώ ο Κυριάκος Μητσοτάκης έπραξε πιο τίμια και ορθά, κατά τη γνώμη μου, γιατί τότε δεν ανέβασε τους τόνους, επειδη αντιλήφθηκε ότι το συγκεκριμένο δεν ανήκει στο πεδίο κομματικής αντιπαράθεσης. Το συγκεκριμένο θέμα είναι βαθιά κοινωνικό και είναι εντελώς άστοχο να μπαίνει στην αντζεντα της αντιπολίτευσης για μικροκομματικές σκοπιμότητες.

Η συγκεκριμένη υποθεση ήδη από αυτή την εβδομάδα πήρε τον δρόμο της Δικαιοσυνης και αναμένονται ραγδαίες εξελίξεις. Μήπως όμως είναι αφορμή ως νεότεροι πρεσβευτές της πολιτικής να δείτε την ουσιαστική επίλυση των ζητημάτων που απασχολούν την κοινωνια; Μήπως έτσι η πολιτική θα ήταν πιο θελκτική στους νέους, που όσοι είναι σε αναζήτησή εργασίας, αν δεν έχουν, το 2021, «μπάρμπα στην Κορώνη» δεν έχουν καμία τύχη να βρουν δουλειά παρά τα δυνατά βιογραφικά τους και να αντιμετωπίσουν τις συνέπειες μιας βαρύτατης οικονομικής κρίσης από το 2010 και μιας πανδημίας αμέσως μετά;

Και η ΝΔ οφείλει να το δει αυτό που η κομματική της βάση είναι μεγάλης ηλικίας ψηφοφόροι. Αυτή τη στιγμή έχει να διαχειριστεί μια πολύ δύσκολη κατάσταση σε υγειονομικό και οικονομικό επίπεδο και σε όλα τα επίπεδα που συμπαρασύρουν αυτοί οι τομείς και οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι στην μεγάλη εικόνα, η χώρα έχει σταθεί όρθια και τα έχει καταφέρει. Έχουμε δρόμο ακόμα για τα οικονομικά, αλλά αν κάνουμε έναν απολογισμό έτους, με όσα πρωτόγνωρα έχουν συμβεί, μάλλον αναμφισβήτητα το πρόσημο είναι θετικό για την κυβέρνηση και την στρατηγική που ακολουθεί.

Με επιλογές και νέων ανθρώπων ικανών (από το αποτέλεσμα ως ώρας) αλλά και με αστοχίες που βέβαια ο πρωθυπουργός φαίνεται να αντιλαμβάνεται και να διορθώνει αμέσως. Αναμένουμε και την απόφαση που θα πάρει και στο ΥΠΠΟΑ. Αυτό είναι η απόδειξη του νέου ανθρώπου. Δεν χρειάζεται απαραίτητα να είσαι νέος στην ηλικία όταν τελικά αρκείσαι σε πολιτικές μεθόδους του παρελθόντος. Αλλά να είσαι νέος στον τρόπο αντίληψης και εύρεσης λύσεων στα προβλήματα. Επι της ουσίας. Όχι με κραυγές αλλά με πράξεις.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να ξαναδεί τον αντιπολιτευτικό του λόγο. Γιατί πάντα χρειάζεται και επιβάλλεται στην πραγματική λειτουργία της Δημοκρατίας ουσιαστική αντιπολίτευση και έλεγχος στην εκάστοτε κυβέρνηση.

Γενικά νομίζω ο κόσμος έχει κουραστεί να ακούει φωνές στην Βουλή και στα παράθυρα των εκπομπών απλά για να εξυπηρετείται η κομματική αντιπαράθεση. Οφείλει το πολιτικό σύστημα να ακούσει τον κόσμο που έχει ταλαιπωρηθεί από το 2010 μέχρι σήμερα και να του δίνει λύσεις. Και στα θέματα επικαιρότητας να δίνει λύσεις. Πχ να σταματήσει η γραφειοκρατία και το μπαλάκι των ευθυνών μεταξύ των φορέων σε μια κακοκαιρία όπου ο κόσμος υπέστη τις συνέπειες. Δεν αρκεί μόνο στις εκλογές να κάνει ότι τον ακούει και μετά να του επιβάλει να ξανακούει άναρθρες κραυγές στην τηλεόραση.

Η ευθύνη μεταξύ πολιτικού συστήματος και κοινωνίας είναι αμφίδρομη και κρίνεται στις εκλογές. Αυτή είναι η δύναμη της δημοκρατίας και όσο κι αν έχει τραυματιστεί οφείλουμε  να αγωνιζόμαστε για την εύρυθμη λειτουργία της.

*Δικηγόρος – Δημοτική σύμβουλος Δήμου Αθηναίων – Πρόεδρος του Ρ/Σ «Αθήνα 984»

Headlines