Η ζωή ξεπερνάει την τέχνη και ενίοτε ξεμπροστιάζει τους λειτουργούς της… Με τον Δημήτρη Λιγνάδη να βρίσκεται πια ενώπιον της Δικαιοσύνης κατηγορούμενος για βιασμό κατά συρροή και τον καταιγισμό καταγγελιών για σεξουαλική κακοποίηση ανηλίκων, αναφορές και συνεντεύξεις του παρελθόντος φωτίζονται από άλλη οπτική και δηλώσεις που τότε έμοιαζαν «ποιητικός λόγος» και κουλτουριάρικη απάντηση, τώρα ηχούν σαν ομολογία ενός άρρωστου μυαλού.

«Έχω πολλά σκοτάδια και ευτυχώς το θέατρο μου δίνει τη δυνατότητα να φτιάξω φως από τα σκοτάδια μου. Δεν βγαίνει φως από το φως» έλεγε σε μια συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο bovary.gr πριν από δύο χρόνια ο Δημήτρης Λιγνάδης.

Ωστόσο όπως αποδείχθηκε ούτε το θέατρο, ούτε η μελέτη σπουδαίων κειμένων της αρχαίας ελληνικής γραμματείας και της νέας διανόησης δεν κατάφεραν να νικήσουν τα σκοτάδια του, αφού τελικά όχι μόνο βυθιζόταν ο ίδιος αλλά και πολλά αθώα θύματα σε αυτά.

«Ημουν πάντα politically correct γιατί φοβόμουν μην εκθέσω τους δικούς μου. Στο γυμνάσιο έγινα λίγο δημοφιλής, με αστεία και ύπουλες σκανταλιές. Δεν ήμουν κακό παιδί και αλήτης αλλά ούτε και καλό παιδί. Δυσφορούσα, ασφυκτιούσα μέσα στο κοστούμι του καλού παιδιού. Από την άλλη, δεν είχα το θάρρος να το σπάσω και να γίνω ένας μποέμ. Ολα αυτά συνέβησαν μετά τα τριάντα πέντε μου και πάντα συνυφασμένα με το θέατρο. Εγώ στο θέατρο έχασα το κέντρο της καριέρας αλλά βρήκα το κέντρο του εαυτού μου» λέει σε άλλο σημείο, παραδοχή, που πάλι υπό το φως των σημερινών εξελίξεων, αποκτά άλλη ερμηνεία, αποδεικνύοντας πόσο παρεξημένες είναι κάποιες έννοιες όπως αυτή του μποέμ.

Η επωνυμία ανοίγει εύκολα τις πόρτες

Μιλώντας για την απόφασή του να δώσει εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του θεάτρου ο Δημήτρης Λιγνάδης θα παραδεχθεί ότι από νωρίς είχε καταλάβει ότι οι γνωστοί, ο «μπάρμπας στη Κορώνη», μπορεί να ανοίξει πόρτες και ίσως αργότερα να τις εμποδίσει να κλείσουν με πάταγο και ερμητικά όπως και όταν θα έπρεπε… Εκλεισαν μεν, αλλά με καθυστέρηση πολλών χρόνων όπως αποδεικνύεται.

«Εδωσα έναν μονόλογο που είχα διαβάσει σε μια εκδήλωση στο σχολείο και άλλον έναν του Ντύρενματ, που είχα παίξει στο σχολείο, συμπτωματικά. Φαντάζομαι ότι ήμουν αξιοπρεπής και ότι θα με περνούσαν λόγω του πατέρα μου –δίδασκε στην σχολή.»

» Θα έπρεπε να ήμουν πολύ μεγάλο αγγούρι για να μην με περάσουν. Η επωνυμία, για να λέμε την αλήθεια, ανοίγει πιο εύκολα τις πόρτες, αλλά το θέμα είναι πόσο θα παραμείνεις μέσα στο δωμάτιο».

Πρέπει να εισαι ηλίθιος για να μην είσαι σεμνός

«Δεν ξέρω αν είμαι σεμνός, νομίζω ότι είμαι έξυπνος. Πρέπει να είσαι ηλίθιος για να μην είσαι σεμνός. Πρέπει να καταλαβαίνεις την μικρότητά σου, το πεπερασμένο σου. Από την άλλη, έχω και μια ματαιοδοξία παιδικής φύσεως, ότι θα είμαι στο θέατρο και θα με χειροκροτούν. Μόνο του το θέατρο έγινε ο χώρος μου» σημείωνε ο Δημήτρης Λιγνάδης.

Ωστόσο, ο τρόπος που -όπως αποδεικνύεται μέρα με τη μέρα- κινήθηκε στο θέατρο και στη ζωή του, αλλά και η στάση που κράτησε αρχικά, όταν άρχισαν να γίνονται οι καταγγελίες, όπως επίσης και η ψυχραιμία μπολιασμένη με υπεροψία με την οποία μιλούσε μέχρι και πριν λίγες ώρες πριν την σύλληψή του δεν δείχνουν ακριβώς σεμνότητα.

Θέλω να μην πληρώνουν τα δικά μου λάθη άλλοι…

«Εγώ έχω διαβάσει πάρα πολύ, έχω ταλαιπωρήσει το πνεύμα μου, αλλά ήμουν κι εκεί έξω, έζησα, ζω. Δεν είμαι ανθρωπος γραφείου. Γι΄αυτό κι έκανα τόσο μεγάλα λάθη, επιπολαιότητες, πήρα ρίσκα όταν χρειάστηκε. Είμαι ένας κανονικός άνθρωπος.»

» Τα έχω πληρώσει τα λάθη μου. Αυτό που με πειράζει είναι όταν τα λάθη μου τα πληρώνουν άλλοι. Αν κάνω μια προσπάθεια στην ζωή μου είναι να μην πληρώνουν τα λάθη μου άλλοι. Και νομίζω ότι το πετυχαίνω» έλεγε ο Λιγνάδης το 2019, λόγια που σήμερα προκαλούν αν μη τι άλλο οργή.

«Έχω πολλά σκοτάδια»

«Έχω πολλά σκοτάδια και ευτυχώς το θέατρο μου δίνει την δυνατότητα να φτιάξω φως από τα σκοτάδια μου. Δεν βγαίνει φως από το φως. Είμαι ένας άνθρωπος που ταλαιπωρούμαι αρκετά με τις σκέψεις. Δεν επιλέγω συνειδητά τον δρόμο του παιδέματος. Διαλέγω αυτόν που μου ταιριάζει και φαίνεται ότι αυτός που μου ταιριάζει έχει αγκάθια… Ισως γιατί έτσι νοιώθω ζωντανός. Αλλά νομίζω ότι όλοι οι άνθρωποι που στοιχειωδώς σκεφτόμαστε, δεν μπορούμε να ευτυχήσουμε έτσι απλά…» σημείωνε κάνοντας μια ενδοσκόπηση ο Λιγνάδης.

Τα αγκάθια, όμως, του δρόμου του Λιγνάδη τρύπησαν από ό,τι φαίνεται τις ψυχές πολλών ανθρώπων, προκαλώντας πληγές που για κάποιους δεν θα κλείσουν ποτέ.

«Είμαι μονήρης»

«Εχω πολύ λίγους φίλους αλλά αρκετές παρέες. Είμαι μονήρης. Είμαι δύσκολος και με τον εαυτό μου. Και είμαι μοναχικός. Με φοβίζει ότι θέλω να φεύγω από μια παρέα για να πηγαίνω τεράστιες βόλτες, με φοβίζει για το μέλλον. Ακόμα δεν έχω συνθηκολογήσει, δεν έχω βαφτίσει τον φόβο μου αγάπη για να πορευτώ […] Δεν κυνηγάω την ανήσυχη ζωή. Μόνο του με πάει από εκεί. Ανήσυχο πνεύμα… Στο θεάτρο ήμουν αρκετά correct κι αυτό φαίνεται ότι με στένευε.»

Μετά βέβαια από τις αποκαλύψεις ότι προσέγγιζε και εκμεταλλευόταν σεξουαλικά ανηλίκους που εντόπιζε σε πλατείες και δρόμους, είναι αρκετά δύσκολο να μην συνδέσει κανείς την προτίμησή του για τεράστιες βόλτες με την άρρωστη πλευρά του.

Δεν γίνεται να υπάρχουν μη πνευματικώς και ψυχικώς καταρτισμένοι

Πόσο εύκολα λένε κάποιοι μεγάλα λόγια, μιλούν για αξίες και αρχές, χαϊδεύοντας τα αυτιά των ακροατών τους, που τους ακούνε μαγεμένοι και το μόνο που νιώθουν για αυτούς είναι απέραντος θαυμασμός, φαίνεται στις παρακάτω τοποθετήσεις του Λιγνάδη, που δεν διστάζει να μιλήσει για μεγάλη ευαισθητοποίηση για τη μεγάλη εικόνα που λέγεται πολιτική, κοινωνία, πολιτισμός και για βελτίωση του τόπου.

«Οταν μου λένε ότι είμαι ένας πνευματικός άνθρωπος του θεάτρου στεναχωριέμαι που το ακούω. Ενας ηθοποιός οφείλει να είναι και πνευματική μονάδα. Δεν γίνεται να υπάρχουν μη καλλιεργημένοι, μη σκετπόμενοι, μη πνευματικώς και ψυχικώς καταρτισμένοι. Το θέατρο δεν είναι υπόθεση μόνον υποκριτικών μεθόδων ή σωματικής ευελιξίας.»

» Ο ηθοποιός πρέπει να είναι πνευματική μονάδα και ελπίζω να ξαναγίνει. Σήμερα υπάρχουν ηθοποιοί που δεν ξέρουν να διαβάσουν…Το λέω γιατί με στεναχωρεί. Γιατί εγώ πιστεύω στους νέους ηθοποιούς, έχουν πολύ μεγαλύτερες δυνατότητες από εμάς. Ισως το κόστος αυτού του πράγματος είναι η ρηχότητα. Παλαιότερα δεν ήμουν ιδιαίτερα ευαισθητοποιημένος για την μεγάλη εικόνα που λέγεται πολιτική, κοινωνία, πολιτισμός. Ασχολιόμουν πιο πολύ με τον εαυτό μου, εγωκεντρικά. Μεγαλώνοντας και μη έχοντας παιδιά, νομίζω ότι η εγγενής ανάγκη να αφήσω κάτι πίσω σου με οδήγησε στην μεγάλη εικόνα. Κάπου τελείωσα με τον εαυτό μου και το τι θα γίνω. Στο κάτω κάτω εκεί που ήθελα, πάνω-κάτω, έφτασα. Αλλά δεν αράζω. Δεν μπορώ να αράξω. Θέλουν να έρθουν κι άλλοι, να με ξεπεράσουν, να βελτιωθούν τα πράγματα στον τόπο μου, να επανέλθουμε σε μια κανονικότητα, κινούμενη, όχι ακίνητη. Μεγάλωσα αλλά όχι τόσο για να αράξω στον καναπέ μου. Με απασχολεί ότι μεγαλώνω, η φθορά. Το παλεύω –είναι μια μεγάλη πάλη αυτή».

Σε άλλο δε σημείο λέει: «Ο μεγάλος μου στόχος; Ισως τώρα να είναι λίγο πιο πατρικός. Με ενδιαφέρει η παιδεία. Ολη αυτή την βιωματική διδασκαλία με τον Θουκυδίδη θέλω να την κάνω μέσα σε ένα πιο θεσμικό και εκτεταμένο πλαίσιο. Να βλέπω ευτυχισμένα πρόσωπα που μαθαίνουν. Και θα το κάνω. Είναι μια επιθυμία μου».

Είναι όντως εύκολο να σταχυολογήσεις απαντήσεις από μια συνέντευξη και να διαστρεβλώσεις την πραγματικότητα. Όμως εδώ δεν αλλάχθηκε ούτε κόμμα από τις απαντήσεις του κ. Λιγνάδη. Δεν έγινε ούτε μία «συρραφή» με στόχο να παρερμηνευτεί αυτό που είπε.

Στην περίπτωση αυτή είναι, δυστυχώς, η σκληρή πραγματικότητα και η ίδια η ζωή, που διαστρεβλώνει και «αδειάζει» από περιεχόμενο και ουσία τις απαντήσεις του Δημήτρη Λιγνάδη.

Headlines