«Πίσω από τα Μάτια της»: Ούτε άχαστο, ούτε αδιάφορο

Μέσα από το ομώνυμο δημοφιλές μυθιστόρημα της Σάρα Πίνμπορο και την εταιρία παραγωγής του «Στέμματος», η βρετανική μίνι σειρά έξι επεισοδίων «Πίσω από τα Μάτια της» βλέπεται πράγματι μέσα σε μία μέρα.

Πρόκειται για ένα καλοκουρδισμένο, ερωτικό θρίλερ με ενδιαφέροντα, φρέσκα πρόσωπα και προσεκτική σκηνοθεσία. Ο λόγος που πατά κανείς το επόμενο επεισόδιο και μετά το επόμενο και πάει λέγοντας είναι για να δει επιτέλους «πού το πάει» και «τι θα γίνει».

Η υπόθεση

Η Λουίζ είναι μία single, διαζευγμένη μητέρα που διατηρεί κρυφή σχέση με το αφεντικό της, τον ψυχίατρο Ντέιβιντ,έχοντάς τον γνωρίσει εκτός εργασιακού περιβάλλοντος στην αρχή.  Κάποια στιγμή γίνεται φίλη χωρίς να το επιδιώξει και με την γυναίκα του Ντέιβιντ, την Αντέλ (Ιβ Χιούσον, η κόρη του Bono των U2), και από εκεί ξεκινάει ένα παιχνίδι μεγάλων αποκαλύψεων, μυστικών και επικίνδυνων ψεμάτων.

Η σειρά των έξι επεισοδίων  που άρχισε να προβάλλεται στο Netflix στις 17 Φεβρουαρίου, βασίζεται στο best-seller της Sarah Pinborough, το οποίο κυκλοφορεί στα ελληνικά από τις εκδόσεις Ψυχογιός.

Το βιβλίο αξίζει περισσότερο από την σειρά

Στη διάρκεια αυτών των έξι επεισοδίων, οι τρεις βασικοί χαρακτήρες αποκαλύπτονται ανάγλυφα και κανείς τους δεν κατορθώνει να πείσει τον θεατή ότι είναι απόλυτα καλός ή απόλυτα κακός-αυτή είναι, άλλωστε, και η τελευταία τάση στην σύγχρονη δραματουργία. Τα όρια μεταξύ λάθους και σωστού είναι θολά και η έννοια της Ηθικής παντελώς ετοιμόρροπη.

Το σκηνικό είναι το σημερινό Λονδίνο, με την δράση να εκτυλίσσεται κυρίως σε εσωτερικούς χώρους, που εναρμονίζονται με το αίσθημα κλειστοφοβίας των ηρώων. κρει για τη σχέση της με τον άλλον. Το παρόν των ηρώων μοιάζει πολύ λιγότερο ενδιαφέρον σε σχέση με το παρελθόν τους, ιδίως του πλούσιου ζευγαριού που αναστατώνει την ζωή της Λουίζ.

Κάτω από το την φαινομενικά ατάραχη επιφάνεια της καλογυαλισμένης τους ρουτίνας, μαίνονται θύελλες: μια φονική πυρκαγιά,  η εποχή που πέρασε η Αντέλ σε ψυχιατρείο, μια παράξενη φιλία με τον ηρωινομανή Rob (Robert Aramayo), ο θάνατος της μητέρας της Λουίζ, οι φόβοι ότι κάτι φρικτό θα συμβεί στον γιο της.

Η αναληθοφάνεια κυριαρχεί, χωρίς το θρίλερ να διεκδικεί στοιχεία από το είδος του Φανταστικού. Ο τρόμος πηγάζει από το απίθανο και από την ύπαρξη πολλών, κρυφών βυθών κάτω από την ψυχοσύνθεση και την συνείδηση κάθε ανθρώπου. Είναι όλοι αυτό που δείχνουν;

Κι αν δεν είναι, σε τι ποσοστό ευθύνονται οι ίδιοι; Το τέλος είναι πραγματικά καθηλωτικό-ίσως κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί ή διαβάσει, ακόμα και οι πλέον επιμελείς της θεματολογίας τρόμου.

Κακές κριτικές, ενθουσιασμένο κοινό

Ο Guardian έγραψε «Ποιος θα  περίμενε ότι ένα ερωτικό τρίγωνο θα ήταν τόσο βαρετό;», ενώ το Rolling Stone χαρακτήρισε τη σειρά «ερωτικό θρίλερ που αυτοκαταστρέφεται από μια διαδοχή από περιττές και παλαβές ανατροπές της πλοκής». Η εφημερίδα Independent έγραψε ότι «οι ανατροπές της πλοκής δεν αρκούν να μας αποτρέψουν από τα βαθιά χασμουρητά», ενώ οι  Irish Times έδωσαν ρέστα με το «Μπορεί να σας γοητεύσει αλλά στο τέλος θα αναρωτιέστε γιατί σπαταλήσατε έξι ώρες από τη ζωή σας.»

Τέλος, ο Patrick Cremona από τους Radio Times έγραψε ότι «το «Πίσω από τα μάτια της» κυμαίνεται από το άνοστο μέχρι το παράδοξο χωρίς ποτέ να είναι πειστικό ή καθηλωτικό». Η μοναδική θετική κριτική δημοσιεύτηκε στο σάιτ του Roger Ebert, όπου η Roxana Hadadi φάνηκε να προβλέπει την μεγάλη εμπορική επιτυχία της σειράς, αν και πιθανότατα δεν κατάλαβε τι έγινε στο τέλος.

Η Λουίζ της σειράς και αυτή του βιβλίου απέχουν αρκετά μεταξύ τους εμφανισιακά και ως χαρακτήρες

Η υψηλή κατάταξη του μίνι σήριαλ, όμως, στο Netflix αρκετών χωρών (συμπεριλαμβανομένης και της Ελλάδας), αλλά και μια γρήγορη ματιά σε fora όπου αναλύονται ταινίες και σειρές από τους χρήστες δείχνουν ότι το κοινό έχει άλλη άποψη.

Τι μπορεί να ενθουσίασε κάποιους θεατές τόσο πολύ; Το χαλαρωτικό και συνάμε creepy soundtrack; Οι πανέμορφες πρωταγωνίστριες και ο πανέμορφος πρωταγωνιστής; Η «ευκολία» στην διαδοχή των επεισοδίων, χωρίς τρομερή ανάγκη περίσκεψης γύρω από το «τι είδαμε μόλις τώρα»;

Θα επιμείνω. Σε ένα θρίλερ έχει τεράστια σημασία το τέλος. Η λύτρωση που συνήθως είναι τρομακτική υπόσχεση ότι τίποτα δεν τέλειωσε ακόμα. Η ανατριχίλα με την οποία εγκαταλείπεις την αίθουσα ή, στην περίπτωσή μας, τον καναπέ.

Και σε αυτό, η συγκεκριμένη σειρά έδωσε ρέστα. Κανείς, καμιά δεν θα μπορέσει να καταλάβει τι πρόκειται να αποκαλυφθεί στο τελευταίο επεισόδιο. Κάτι που μπορεί να μας στοιχειώνει για μέρες, χωρίς ίχνος αίματος ή κλισέ κνηματογραφικού τρόμου.