Δημοσιεύτηκε σήμερα στους New York Times ένα καθηλωτικό κείμενο της freelancer και μητέρας ενός παιδιού Danna Lorch, το οποίο αποτυπώνει την πραγματικότητα πολλών, πάρα πολλών μαμάδων.

Ας δούμε τι λέει:

Πριν ακόμη γίνω μητέρα, ήμουν σχεδόν έτοιμη να πιστέψω ότι οι καλές μάνες πάντα έβγαζαν τον εαυτό τους τελευταία. Σε μια επανένωση κολλεγίων πριν από χρόνια, συγχαίρω μια πρώην συμμαθητήτριά μου, μητέρα ήδη τριών παιδιών, για το πόσο δυνατή ήταν. Το απαξίωσε: «Ω, αυτό συμβαίνει γιατί δεν προλαβαίνω ποτέ να μαγειρέψω για μένα. Τρώω απλώς απορρίμματα από τα πιάτα των παιδιών. »

Χρόνια αργότερα, όταν ήμουν έγκυος στον γιο μου, τον Ισαάκ, φίλες που ήταν ήδη μαμάδες με συμβούλευαν να κάνω όσο το δυνατόν περισσότερα ντους πριν από τη γέννηση, γιατί δεν θα έχω χρόνο αργότερα. «Καλωσήρθες στο κλαμπ», έλεγαν. Ένιωθα μπερδεμένη.

Το μήνυμα προς τις μητέρες ήταν ξεκάθαρο: Άπαξ και γεννιέται το παιδί σας, αν αφιερώσετε χρόνο ακόμη και για να ξεπλυθείτε, παραβλέπετε το παιδί σας και είστε εγωίστριες. Ο σύζυγός μου, από την άλλη πλευρά, ένας πολύ ενεργός πατέρας που νοιάζεται, χτυπά ένα ντους κάθε πρωί απαρεγκλιτως- άνει ακόμη και απολέπιση! Παραδόξως, κανείς δεν τον προετοίμασε για να είναι άπλυτος και υποσιτισμένος, μιας που τώρα έγινε μπαμπάς.

Τι λένε οι ειδικοί;

Αυτές τις μέρες, το να προτείνεις αυτο-φροντίδα στις μητέρες ακούγεται από εξωφρενικά αστείο μέχρι άσεμνο.  Μια μέρα σπα, ας πούμε.  Η Joy Harden Bradford, ψυχολόγος στην Ατλάντα εξήγησε ότι η αυτοεξυπηρέτηση και η ατομική υγιεινή έχει πλήρως εμπορευματοποιηθεί από τη βιομηχανία ευεξίας, αλλά, στην πραγματικότητα, δεν χρειάζεται να είναι ακριβή. Αντ ‘αυτού, συμβούλεψε να θεωρήσει κάθε μητέρα την αυτο-φροντίδα ως «όλα εκείνα τα πράγματα που πρέπει να κάνετε διανοητικά, σωματικά και πνευματικά για να μπορέσετε να πάτε παρακάτω.»

Προετίνει ας πούμε να αφιερώσετε μερικά λεπτά είτε στην αρχή είτε στο τέλος της ημέρας για να κάνετε λίγο διαλογισμό αούγοντας χαλαρωτική μουσική, να ξεφυλλίσετε ένα περιοδικό περιοδικό, κάνετε ένα απολαυστικό μπάνιο, να φάτε κάτι.
Φυσικά, τα πράγματα δεν είναι ίδια για όλες τις μητέρες.

Μια απλή βόλτα είναι αδύνατη, ας πούμε, για τις ανύπαντρες μητέρες που δεν έχουν και βοληθεια από πουθενά για το παιδί ή τα παιδιά τους-ακόμα μια πληγή που αποκάλυψε η πανδημία. Και ακόμη και όταν τελειώσει η πανδημία, πόσα δείπνα, κούρες ομορφιάς ή βραδιές Netflix θα ήταν αρκετά για να αποκαταστήσουν μητέρες με δυσκολίες μια υγιή αίσθηση του εαυτού τους;

Η Δρ. Pooja Lakshmin, ψυχίατρος και συνεργάτης του NYT Parenting, ίδρυσε πρόσφατα το Gemma, μια ψηφιακή πλατφόρμα εκπαίδευσης που επικεντρώνεται στην ψυχική υγεία των γυναικών. Έχει βομβαρδιστεί με αιτήματα για βοήθεια από μητέρες που χρειάζονται αυτοεξυπηρέτηση, αλλά αισθάνονται απαίσια γι’ αυτό. Τύψεις.

«Δεν μπορείτε να λάβετε αποφάσεις με βάση το αίσθημα της ενοχής, επειδή η ενοχή θα είναι πάντα εκεί», διευκρίνισε Δρ Lakshmin. «Σκεφτείτε το σαν την λειτουργία ενός μυός, να δημιουργήσετε ανθεκτικότητα ενάντια στην ενοχή.»  Κάντε μια παύση, ας πούμε, για μερικά δευτερόλπετα και απλώς πιείτε ένα ποτήρι νερό με τα μάτια κλειστά.

«Μαμά, τι θα κάνεις τώρα εσύ;»

Θα αγνοούσα την αφυδάτωσή μου για πολύ – 10  μήνες, για να είμαι ακριβής – εάν μια νύχτα ο Ισαάκ, που είναι 4 ετών, δεν με ρωτούσε καθώς τον έβαζα στο κρεβάτι του κάτι πολύ σημαντικό, τελικά.

«Μαμά», ρώτησε. «Τι θα κάνεις αφού πούμε καληνύχτα;»  Κι εγώ…Άρχισα να απαγγέλλω τη λίστα των βαρετών οικιακών εργασιών που κάνω κάθε βράδυ – να πλύνω τα πιάτα, να απολυμάνω τα πόμολα, να σφουγγαρίσω την κουζίνα. «Όχι, μαμά! Πρέπει να διασκεδάσεις τώρα », είπε. Και είχε δίκιο.

Ο γιος μου δεν με βλέπει ποτέ να βάζω τον εαυτό μου πρώτο ή να είμαι τεμπέλα – ούτε ακόμη και για ένα δευτερόλεπτο. Εάν δεν είμαι προσεκτική, μπορεί να αρχίσει να πιστεύει ότι οι μητέρες υπάρχουν για να υπηρετούν τους άλλους μέχρι να πέσουν κάτω – ή ότι η φροντίδα του εαυτού τους πρέπει να είναι η τελευταία του προτεραιότητα.

Τώρα λοιπόν, θέλω να πω στον Ισαάκ για το βιβλίο της βιβλιοθήκης που διαβάζω, την εκπομπή που παρακολουθώ ή ότι σχεδιάζω να καθίσω στο μπροστινό μπαλκόνι, να μετρήσω μερικά αστέρια και να κάνω μια σιωπηλή προσευχή, ακόμη και αν είναι μόνο για πέντε ολόδικά μου λεπτά.

Και όταν η ενοχή φουσκώνει στο στομάχι μου, κάτι που αναπόφευκτα συμβαίνει, θυμίζω στον εαυτό μου ότι η αυτοεξυπηρέτηση δεν είναι ανταμοιβή που επιτυγχάνεται όταν γίνει όλη η σκληρή δουλειά. Είναι αυτό που πρέπει να κάνω για να μπορέσω να συνεχίσω. Είναι η προϋπόθεση.

Headlines