Οι πολλαπλές κρίσεις απειλούν την οικονομία

Σαν σήμερα, πριν από έναν χρόνο, εμφανίστηκε στη Θεσσαλονίκη το «κρούσμα μηδέν» του κοροναϊού στην Ελλάδα. Από τη στιγμή εκείνη όλα άλλαξαν.

Η χώρα μπήκε στη δίνη της πανδημίας, η κυβέρνηση έχασε την άνεση του πρώτου εξαμήνου διακυβέρνησης, περίοδος που φαντάζει πια σαν ένα ταξίδι του μέλιτος.

Το χειρότερο όμως είναι ότι η χώρα εισήλθε σε διαδοχικές κρίσεις, με πρώτη, κύρια και διαρκή την ελληνοτουρκική, που ξεκίνησε με την απόπειρα εισβολής μεταναστών στον Εβρο και συνεχίζεται μέχρι σήμερα υπό την απειλή όπλων στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο.

Και σαν να μην έφταναν αυτά, η κλιματική αλλαγή, τα ακραία καιρικά φαινόμενα από τις πλημμύρες στην Εύβοια, ο «Ιανός» στη Θεσσαλία και η «Μήδεια» στην Αττική ήρθαν να αποκαλύψουν τους αδύναμους κρίκους της δημόσιας διοίκησης, των ΔΕΚΟ, της τοπικής αυτοδιοίκησης, των πτυχών που ονομάζουμε «κράτος».

Η κυβέρνηση, δυστυχώς, σε αυτό που δοκιμάζεται είναι η αποτελεσματικότητα στη διαχείριση κρίσεων και μόνο κρίσεων. Γιατί ακούγεται ανέκδοτο ο όποιος ισχυρισμός ότι η μεγάλη διαφορά της με τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι το «επιτελικό κράτος».

Υπό αυτές τις συνθήκες και μετά τον βουβό θρήνο για τις ζωές που χάνονται, ο μεγαλύτερος κίνδυνος είναι η κατάρρευση της οικονομίας καθώς οι ζημιές συσσωρεύονται. Μόνο όποιος δεν βλέπει τη μεγάλη εικόνα μπορεί να αισιοδοξεί. Η αλήθεια είναι ότι αν η Ευρωπαϊκή Ενωση και η ΕΚΤ δεν είχαν ανοίξει την ομπρέλα προστασίας, θα είχαμε οδηγηθεί στο χάος.

Σε κάθε περίπτωση, οι διαθέσιμοι πόροι δεν είναι ανεξάντλητοι. Υστερα από έναν χρόνο τα μέτρα στήριξης της οικονομίας ακούγονται σαν επανάληψη. Το μοτίβο με την αναστολή εργασίας και τις επιστρεπτέες προκαταβολές έχει ξεπεραστεί. Και οι υγιείς επιχειρήσεις που πασχίζουν να επιβιώσουν και να είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις ανησυχούν για το πού οδηγούμαστε.

Ο ίδιος προβληματισμός επικρατεί και σε κυβερνητικά στελέχη που διαπιστώνουν μήνα με τον μήνα ότι «τελειώνουν τα λεφτά». Μάλιστα, σε υψηλά κλιμάκια έχει ξεκινήσει η συζήτηση για ανάγκη «στροφής» της οικονομικής πολιτικής και επιστροφής της κυβέρνησης στο πρόγραμμά της.

Γιατί, όπως όλοι διαπιστώνουμε, πέρα από τα όσα έκανε η κυβέρνηση στη διαχείριση της πολλαπλής κρίσης, είναι πολλά όσα δεν έκανε όταν μπορούσε, όπως η κατάργηση της προκαταβολής φόρου επαγγελματιών και επιχειρήσεων, η εξόφληση των χρεών του Δημοσίου, οι βαθιές τομές στη δημόσια διοίκηση και τόσα άλλα…