Κοινωνία με σάπια πόδια

Ωραία. Κάναμε τη δίκη, βγάλαμε αποτέλεσμα, είναι καταδικαστικό, άντε να τελειώνουμε με τον κατηγορούμενο, διότι έχουμε και άλλες δουλειές να κάνουμε. Τι; Οχι; Ε μα πώς. Αυτό το τομάρι έχει βιάσει, βιαιοπραγήσει, εξοντώσει ψυχικά νεαρά αγόρια, διότι είναι ένας άρρωστος και τίποτε περισσότερο, τον οποίο δυστυχώς οι κυβερνώντες δεν τον κατάλαβαν έγκαιρα και τώρα απολογούνται συνεχώς. Οπου σταθείς κι όπου διαβείς (από τον ηλεκτρονικό, και όχι μόνο, και τον έντυπο Τύπο) ο Λιγνάδης είναι έτοιμος να υποστεί ό,τι πάθαιναν και οι μάγισσες του Μεσαίωνα: να καεί στην πυρά για να εξευμενιστεί ένα πλήθος που ανατριχιάζει, «τσ… τσ… τσ… καλέ συνέβαιναν τέτοια πράγματα στο θέατρο». Ναι, συνέβαιναν, αλλά εσύ διάβαζες τα lifestyle περιοδικά όπου οι ίδιοι αυτοί τύποι, και αν όχι οι ίδιοι, άλλοι σαν κι αυτούς ή τους φίλους του, δήλωναν πομπωδώς «περνάμε πολύ καλά στα παρασκήνια, και αυτό βγαίνει προς τα έξω». Εμ απ’ ό,τι φαίνεται δεν πέρναγαν και πολύ καλά στα παρασκήνια, και αυτό τώρα βγαίνει προς τα έξω. Και βρωμάει. Ζέχνει. Και βγαίνουν και φρικαλεότητες, για βιασμούς και άλλα πολλά, και τρελαίνεσαι που έχεις και εσύ παιδιά, που έχουν και αυτά τα παιδιά όνειρα, και τρέμεις ότι κάποια στιγμή θα βρεθεί ο «επιτήδειος» κύριος Λιγνάδης και θα τα εκμεταλλευτεί.

Εχω πει και άλλες φορές ότι το χειρότερο  για την ελληνική κοινωνία δεν είναι αυτά που έχουν γίνει – και τα πήρε το ποτάμι ή αν δεν τα πάρει όλα, θα πάρει τα περισσότερα. Είναι το πού πάει αυτή η κοινωνία. Αυτό το είναι το ζήτημα. Και αν μπορεί να σταθεί στα πόδια της, με τα σάπια πόδια που τη στηρίζουν…

Δικαιοσύνη ή Μεσαίωνας

Μια σοφή κυρία με μεγάλη, πολυετή και πολυεπίπεδη σχέση με το θέατρο, που ρωτήθηκε «πώς θα τελειώσει όλο αυτό», είπε μια ατάκα που νομίζω ότι αναπαριστά και περιγράφει ρεαλιστικά τι ακριβώς είναι αυτό που ζητάει ο όχλος στην αρένα: «Μόλις αυτοκτονήσει ο πρώτος από όλους αυτούς».

Τότε ίσως κάποιοι καθίσουν να σκεφτούν ότι οι μαρτυρίες, οι απλές προσωπικές μαρτυρίες δεν αρκούν για να ριχτεί κάποιος στην άβυσσο του Αδη, ή όπως λέει και ένα τραγούδι του Μαζωνάκη «αφού εγώ Θεός που συγχωρεί δεν λέγομαι, να καίγεσαι όπως καίγομαι».

Να καεί, δεν έχω αντίρρηση, να καεί, να γίνει παρανάλωμα του πυρός εν μέση οδώ, σε πλατεία ει δυνατόν, να μαζευτεί και περισσότερος κόσμος, για να επιστρέψουμε και επίσημα εκεί που ανήκουμε – καμιά 800αριά χρόνια πριν, στον βρωμερό Μεσαίωνα. Αλλιώς, αν θέλουμε να είμαστε μια κοινωνία του 21ου αιώνα, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι θα υποστούμε την απολογία του τέρατος, τη δικαιολόγηση των αποτρόπαιων πράξεών του, και εν συνεχεία η αδέκαστη Δικαιοσύνη θα αποφασίσει για την τύχη του. Ούτε τα πρωτοσέλιδα αποφασίζουν για την τύχη των ανθρώπων, έστω και αν αυτοί έχουν εγκληματήσει, ούτε τα δελτία ειδήσεων. Τελειωμένα πράγματα…

Οταν χάνεται η… μπάλα

Ακουσα και μερικούς, εξυπνάκηδες θα τους χαρακτηρίσω, να λένε, «ναι, αλλά μετά γιατί η Μενδώνη τον χαρακτήρισε αυτόν άθλιο επικίνδυνοι άνθρωπο»; Αφού τον χαρακτήρισε «επικίνδυνο άνθρωπο» θα πρέπει να παραιτηθεί διότι παρενέβη στο έργο της Δικαιοσύνης.

Συγγνώμη, γιατί εδώ έχει χαθεί η μπάλα και δυστυχώς δεν την έχει πετάξει κάποιος στα μνήματα, αλλά αυτός ο κάποιος, κάπου την έχει κρύψει και μας κάνει πλάκα, τρελή πλάκα. Δηλαδή ο βαθμός επικινδυνότητας του Λιγνάδη μάς προέκυψε από μια φράση της Μενδώνη; Τουτέστιν ακόμη και αν η Μενδώνη δεν τον χαρακτήριζε «επικίνδυνο άνθρωπο», μετά τα όσα έχουν αποκαλυφθεί, θα τον καλούσες σπίτι σου τον Λιγνάδη για καφέ και μετά θα πήγαινες περίπτερο και θα τον άφηνες μόνο του με τα δυο σου αγόρια; Θα τρελαθούμε εντελώς; Η Μενδώνη είπε το αυτονόητο, και κάτι ακόμη: αν μας ενόχλησε η Μενδώνη και τα περί επικινδύνου Λιγναδη, με τα όσα γράφουν τα sites, και διακινούνται στα social media, περί αυτού του άρρωστου, που λέγεται Λιγνάδης, δεν μας ενοχλούν; Μένουμε στη Μενδώνη και δεν βλέπουμε τι κάνουν επί καθημερινής βάσεως πρωινάδικα, σκανδαλοθηρικές εκπομπές, σκανδαλοθηρικές εφημερίδες.

Γι’ αυτούς – γιατί οι περισσότεροι είναι και αγράμματοι – είναι σκάνδαλο που ο Λιγνάδης κρατείται στη ΓΑΔΑ, μέχρι να απολογηθεί, και δεν έχει χωθεί σε ένα σκοτεινό μπουντρούμι, άνευ δίκης – τι χρειάζεται άλλωστε. Ο άλλος, χθες, τον άκουσα με τα αφτιά μου, ρωτούσε ολόκληρο μουλάρι «τι σημαίνει παραγραφή και γιατί υπάρχει». Τι να κάνουμε, ρε δικέ μου, είναι ο νομικός πολιτισμός μιας χώρας που τα επιβάλλει όλα αυτά. Να τα καταργήσουμε; Να τα καταργήσουμε, γιατί εσύ δεν έμαθες ποτέ τι σημαίνει ο όρος «παραγραφή»…

Η λάσπη και η απάντηση

Κάτι ακόμη, επειδή στο ερεβώδες και βρωμερό πιο πολύ από βόθρο ανοιχτό Διαδίκτυο των social media, τα γνωστά τρολ καλλιεργούν την ιδέα ότι η ΝουΔου είναι ένα κόμμα παιδεραστών, παιδόφιλων, βιαστών κ.λπ. και πως η Μαρέβα σύζυγος Κυριάκου είχε στενή σχέση με τον Λιγνάδη, εξού και η κάλυψη που του παρείχετο.

Είναι ντροπή, πριν απ’ όλα για τον ΣΥΡΙΖΑ και την ηγεσία του που άφησαν να επικρατήσει αυτή η φασιστική αντίληψη του «ένας; Αρα όλοι» για όλο αυτό το θέμα.

Αλλά μη βιάζονται, την Πέμπτη, μεθαύριο, που θα πραγματοποιηθεί στη Βουλή προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση για την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου, θα ακουστούν πάρα πολλά. Πληροφορούμαι εγκύρως ότι ο πρόεδρος Κυριάκος είναι πολύ θυμωμένος και είναι αποφασισμένος να πει πράγματα τα οποία θα συζητηθούν για καιρό. Διότι κάπως πρέπει να αμυνθεί και αυτός, διότι κάθεται τώρα και απολογείται – σε ποιον, δε; – στον ΣΥΡΙΖΑ για τον Λιγνάδη, τον οποίο του τον χρεώνουν απολύτως, και παράλληλα καλλιεργούν και κλίμα ότι… πέφτει η κυβέρνηση. Ηθοποιός εξ εκείνων που σηκώνουν το βάρος του «αγώνα» για την κάθαρση στο θέατρο (λες και αν φύγουν οι μεγάλοι από τη μέση με τις καταγγελίες, κάποιο χέρι θα τον πάρει και θα τον βάλει στο επίκεντρο της θεατρικής ζωής της χώρας…) έγραφε χθες ότι επίκειται η… πτώση της κυβέρνησης.

Να αλλάξει πλευρό τον συμβουλεύω, διότι εξ όσων καταλαβαίνω επίκειται η δική του… πτώση από το κρεβάτι όπου κοιμάται!..

Ηττα παντού

Τί είναι λοιπόν όλο αυτό το κίνημα με το «Μενδώνη παραιτήσου» και εναλλάξ «να παραιτηθεί η κυβέρνηση»; Μια απόπειρα να αποκτήσει αφήγημα ο ΣΥΡΙΖΑ και ο αρχηγός του, ο «λεγάμενος». Απέτυχαν σε όλα τα επίπεδα. Πού θέλεις και δεν γνώρισαν ήττα κατά κράτος; Στην πανδημια, στην οικονομία, στους εμβολιασμούς, στα μέτρα προστασίας των εργαζομένων στην υγεία; Στην εμπέδωση στην κοινωνία του κλίματος αστυνομοκρατίας στη χώρα; Οτι τάχα η Δεξιά που μας κυβερνάει είναι χούντα, αντιγράφει μεθόδους χούντας; Οπου και να δεις, όπως και να το εξετάσεις, αυτοί οι 19 μήνες από τις εκλογές του Ιουλίου του 2019 είναι ένας συνεχής κατάλογος με ήττες. Σκληρές, βαριές ήττες. Τώρα, όπως ο πνιγμένος πιάνεται από τα μαλλιά του, έτσι και ο «λεγάμενος» που νιώθει στριμωγμένος από τις επιθέσεις που δέχεται από όλες τις πλευρές, ότι δεν κάνει τίποτε, προσπαθεί να βγει στον αφρό, και σου λέει εδώ είμαστε, ο Μητσοτάκης καλύπτει τον Λιγνάδη και η ΝουΔου έχει μέσα της παιδεραστές. Τέλεια συζήτηση θα γίνει την Πέμπτη. Μην τη χάσει κανείς!..