Ωραία τα «metoo» και τα «Je suis…». Αλλά, οι μάχες δεν δίνονται στα social media, δίνονται στους δρόμους

Τις τελευταίες ημέρες, από τη στιγμή που η Σοφία Μπεκατώρου βρήκε το θάρρος να μιλήσει για τον βιασμό της και να ανοίξει το Κουτί της Πανδώρας με τα κρυμμένα, βρόμικα μυστικά της κοινωνίας, παρατηρούμε μια κινητικότητα στα social media.

Κάθε μέρα δημιουργείται κι από ένα hashtag υποστηρικτικό στα θύματα βιασμού, παιδεραστίας ή απλά σεξουαλικής, λεκτικής ή άλλης βίας.

Και βλέπουμε χιλιάδες ανθρώπους να ανεβάζουν εικόνες και ωραία τσιτάτα με φόντο το #metoo.

Δηλώσεις συμπαράστασης στα θύματα, οργή για τους θύτες, εκφράσεις ελπίδας ότι τέτοιες άθλιες συμπεριφορές δεν θα γίνουν στο εξής και τα εγκλήματα θα τιμωρούνται παραδειγματικά.

Ωραία όλα αυτά, άλλωστε τα social media έχουν κι ένα καλό. Δεν είναι μόνο βόθρος που ο καθένας γράφει ό,τι γουστάρει, βρίζει, απειλεί, ασχημονεί.

Είναι και χώρος δημοκρατίας όπου μπορούν να αναπτύσσονται κινήματα υπέρ ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Είναι και χώρος όπου μπορεί να κινητοποιούνται ολόκληρες κοινότητες, να εμποδίζονται εγκλήματα μόνο και μόνο υπό το φόβο του διασυρμού, και γιατί όχ; Να σηκώνονται πολλοί από τον καναπέ τους.

Ομορφα όλα αυτά, αλλά μοιάζουν με κόλλυβα μετά την κηδεία. Μοιάζουν και με τα post που ανεβαίνουν κάθε φορά που συμβαίνει ένα γεγονός και γίνεται της… μόδας να είσαι με το ρεύμα του facebook.

«Είμαι Παρίσι», «είμαι Λονδίνο», «είμαι Charlie Hebdo», «είμαι με την Ελένη», «είμαι με την Μυρτώ», «πήρα κι εγώ θέση», και άλλα πολλά. Και να μπλουζάκια, και να τα καπέλα και είμαστε χαρούμενοι με τον mainstream ακτιβισμό μας.

Το ταμπούρι των social media

Δυστυχώς, όλο αυτό μου θυμίζει μνημόσυνο. Περιμένουμε να γίνει το έγκλημα και μετά όλοι μαζί πιάνουμε ταμπούρι στα social media.

Που; Στα social media. Με το κινητό στο χέρι σαν… ζόμπι που περιμένουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.

Όχι στους δρόμους ή στις πλατείες. Όχι στους εργασιακούς χώρους ή στα στέκια που συχνάζουμε ή μέσα στο ίδιο μας το σπίτι.

Αίφνης θυμόμαστε ότι υπάρχει τρομοκρατία, η πιο ακραία μορφής βίας.

Αίφνης θυμόμαστε ότι υπάρχει παιδεραστία και σεξουαλική εκμετάλλευση παιδιών ή γυναικών.

Πέφτουμε από τα σύννεφα γιατί μαθαίνουμε ότι υπάρχει κακοποίηση γυναικών στον ίδιο τους το γάμο ή ότι ανήλικα παιδιά δέχονται «φάπες» από τους γονείς τους, γιατί… έτσι το θέλει η παράδοση.

Κατόπιν εορτής θυμόμαστε ότι κάτι είχαμε καταλάβει για τον βιαστή της διπλανής πόρτας, για τον παιδόφιλο της γειτονιάς, για τον κακοποιητή «οικογενειάρχη» που πάει κάθε Κυριακή στην εκκλησία και είναι τύπος και υπογραμμός στο καφενείο.

Πέφτουμε από τα σύννεφα όταν τα «καλά παιδιά» που δεν είχαν δώσει ποτέ αφορμή, βιάζουν ή σκοτώνουν ένα κορίτσι γιατί τους είπε «όχι».

Συγκλονιζόμαστε γιατί ενώ κάτι έχουμε ακούσει για όσα συμβαίνουν στον καλλιτεχνικό χώρο, στον δημοσιογραφικό, στην πολιτική ή γενικότερα στους χώρους δουλειάς, μόλις «σκάει» μια παρενόχληση τότε γινόμαστε υποστηρικτικοί στα θύματα.

Δεν ξέρω αν αυτό είναι υποκρισία, βαριά λέξη.

Νομίζω ότι περισσότερο είναι ωχαδερφισμός. Ότι είναι η λογική του «κοιτάω τη δουλειά μου και μακριά από το σπίτι μου».

Μέχρι να έλθει το κακό και στο δικό μας σπιτικό, στη δική μας δουλειά, τον δικό μας χώρο έκφρασης, διασκέδασης.

Όμως, δεν γίνεται έτσι δουλειά. Δεν οικοδομείται έτσι μια κοινωνία που δεν θα έχει θύματα ειδεχθών εγκλημάτων.

Δεν θα προλάβουμε να σώσουμε κάποια άλλη Τοπαλούδη,  Μυρτώ ή Γιακουμάκη.

Δεν θα μπορέσουμε να κάνουμε τίποτε για το βιασμένο στα 6 του παιδί από τον ίδιο του τον συγγενή.

Ούτε θα μπορέσουμε να εμποδίσουμε τον ξυλοδαρμό ή βιασμό γυναικών, τους βιασμούς ανηλίκων, την παιδική πορνεία, τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις, τις πιέσεις και τους εκβιασμούς σε κάθε φάση της καθημερινότητας.

Και δεν θα το κάνουμε όλο αυτό εφόσον επιλέγουμε να μη μιλάμε όταν πρέπει. Ή όταν επιλέγουμε να δώσουμε άλλες μάχες, μικρότερης σημασίας.

Γιατί δεν είδαμε ποτέ να σπάνε και να καίνε την Αθήνα κάθε φορά που βιάστηκε ένα παιδάκι. Το δικό μου, το δικό σας παιδί.

Δεν είδαμε διαδηλώσεις με χιλιάδες ανθρώπους για τις βιασμένες και κακοποιημένες γυναίκες.

Δεν είδαμε να γίνεται χαμός για τον αδικοχαμένο Ζακ ή για τον κάθε ομοφυλόφιλο που η κοινωνία τους βλέπει ως… παραδείσια πουλιά αλλά δεν τολμά να στηρίξει τις επιλογές τους και τη ζωή τους.

Δεν έγινε δα και κάτι όταν αποκαλύφθηκε η τραγική ιστορία της Τοπαλούδη, ένα από τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα έμφυλης βίας.

Δεν είδαμε συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για την ξεφτίλα της παιδικής πορνείας που συμβαίνει δίπλα μας αλλά αποστρέφουμε το βλέμμα μας.

Δεν φτάνουν λοιπόν τα hashtag, τα post και η… τζάμπα οργή στα social media.

Θέλει αρετή και τόλμη η ελευθερία. Ή, όπως έλεγε ο Καζαντζάκης «να αγαπάς την ευθύνη…»