Η ρίζα του θυμού

Αν αυτό είναι το τελευταίο έργο στο οποίο πρωταγωνιστεί ο Δημήτρης Λιγνάδης, σίγουρα ο πιο εκνευριστικός ρόλος είναι όλων εκείνων που τώρα λένε – εκ των υστέρων – ότι το ήξεραν και, συνεπώς, δικαιούνται να αισθάνονται δικαιωμένοι. Συνήθως μάλιστα έχουν και μία συγκρατημένη μομφή για όσους δεν είχαν τη δική τους γνώση και εκπλήσσονται με την αποκάλυψη του τέρατος.

Είναι κατανοητό και ανθρώπινο. Είναι όμως και ανόητο να υποστηρίζει κάποιος, με τέτοια αυτάρεσκη βεβαιότητα, ότι ήξερε για τον Λιγνάδη. Πιθανόν να είχε ακούσει, να είχε μάλιστα ακούσει από πολλούς και πολλές μαρτυρίες. Αλλά από το κουτσομπολιό και τις φήμες μέχρι τη γνώση η απόσταση είναι τεράστια. Αν κάποιος είχε γνώση της δράσης για την οποία κατηγορείται ο Λιγνάδης όφειλε να το είχε καταγγείλει. Αν δεν το κατήγγειλε τότε ήταν επειδή, στην πραγματικότητα, δεν ήξερε. Απλώς, υποψιαζόταν, είχε ακούσει, του είχαν πει, ο κολλητός του κολλητού του κ.λπ.

Ποιος θα τολμούσε ποτέ να κατηγορήσει δημοσίως οποιονδήποτε κοινό θνητό, πόσο μάλλον κάποιον διαπρεπή και διάσημο, για μια τόσο απεχθή συμπεριφορά, χωρίς να έχει στοιχεία που αποδεικνύουν την ενοχή του; Οποιος το έκανε θα έβαζε την υπογραφή του σε μια δεκαετή δικαστική περιπέτεια, που θα κατέληγε με τη δική του καταδίκη για συκοφαντική δυσφήμηση. Η εκ των υστέρων επιβεβαίωση υποψιών δεν ισοδυναμεί με εκ των προτέρων γνώση.

Καταλαβαίνω, ωστόσο, ότι στον χώρο του θεάτρου και της λεγόμενης showbiz οι φήμες θα ήσαν περισσότερο διαδεδομένες και ευκολότερα γνωστές από ό,τι, φερ’ ειπείν, στους διαδρόμους της Ακαδημίας Αθηνών. Αν κάποιος όμως είχε την υποχρέωση να ανησυχήσει για τις φήμες και να μεριμνήσει αυτός ήταν εκείνος που τώρα ωρύεται κατά της Μενδώνη: το Σωματείο Ελλήνων Ηθοποιών. Ισως αυτή να είναι η ρίζα της υστερίας στην πρόσφατη ανακοίνωσή του…

L’  AFFAIRE DE VERSAILLES

Επειδή είναι εμφανής όσο και βλακώδης η τάση να πολιτικοποιηθεί η παιδεραστία, να υπενθυμίσω και εγώ μία παράμετρο του θέματος. Είναι η υπόθεση της καταδίκης τριών ανδρών στη Γαλλία, περί τα μέσα της δεκαετίας του 1970, για προσβολή της γενετήσιας αξιοπρέπειας παιδιών. Τους επιβλήθηκαν ποινές φυλάκισης που θεωρήθηκαν υπερβολικές από τους προοδευτικούς κύκλους για «απλές θωπείες και φιλήματα», όπως γράφτηκε, με αποτέλεσμα να κυκλοφορήσει το 1977 ένα κείμενο που ζητούσε κατάργηση της απαγόρευσης των ερωτικών σχέσεων με ανηλίκους κάτω των 15 ετών, όπως και της απαγόρευσης ομοφυλοφιλικών σχέσεων μεταξύ ανηλίκων 15-18 ετών.

Το υπέγραφαν οι αστέρες της γαλλικής Αριστεράς: Ζαν Πολ Σαρτρ (ο οποίος έσπαζε βιτρίνες τον Μάη του 1968, ελπίζοντας ότι θα τον συλλάβουν, αλλά ο Ντε Γκoλ είχε ζητήσει ρητώς να μην του κάνουν τη χάρη), η αναπόφευκτη Σιμόν ντε Μποβουάρ, ο ποιητής Λουίς Αραγκόν (και θαυμαστής του Στάλιν), ο Μπερνάρ Κουσνέρ (του οποίου τον γιο βίαζε ο πατριός του, όπως μάθαμε από το βιβλίο της κόρης του Κουσνέρ, που έχει κάνει πάταγο στη Γαλλία) και ο δικός μας ο Tζακ Λανγκ, σοβαρός μελετητής του ωραίου και σκληρού Ελληνισμού, όπως θα έλεγε ο καβαφικός Ιάνθης Αντωνίου.

Εν ολίγοις, είναι ηλίθιο να αναζητούμε το πολιτικό πρόσημο της παιδεραστίας. Καλύτερα να ασχοληθούμε με κάτι που βρίσκεται μέσα στη σφαίρα του εφικτού, π.χ. να ανακαλύψουμε τη φιλοσοφική λίθο, το ελιξήριο της νεότητας και τόσες άλλες δημιουργικές δραστηριότητες που μπορεί να είναι χρήσιμες για την ανθρωπότητα…

ΔΗΛΑΔΗ;

Από την ώρα που αναλαμβάνει την υπεράσπιση του Δ. Λιγνάδη ο Αλέξης Κούγιας, καταλαβαίνω ότι θα γίνει γήπεδο. Μια στιγμή, όμως, γιατί έχουμε και άγνωστες λέξεις! Τι εννοεί, δηλαδή, ο γνωστός δικηγόρος όταν λέει ότι οι κατήγοροι του εντολέα του είναι «ακραίοι ομοφυλόφιλοι»; Υπάρχουν κατ’ αντιστοιχία και «μεσαίοι ομοφυλόφιλοι»; Και αυτός που συνευρίσκεται ερωτικά με «ακραίο ομοφυλόφιλο» τι είναι ο ίδιος; Η έννοια του «μικρομεσαίου» νοείται στην ομοφυλοφιλία; Εκπροσωπείται συνδικαλιστικά; Ας ξεκαθαρίσουμε πρώτα τους όρους, να ξέρουμε για τι μιλάμε…