Τα παλιά χρόνια όταν στο σαλόνι ή την κουζίνα του σπιτιού άρχιζαν κατσάδες, φωνές ή έντονες συζητήσεις για πράγματα που δεν θα έπρεπε να ακούσει η γειτονιά, κάποιος από τους γονείς (9 στις 10 φορές η μητέρα), έτρεχε να κλείσει γρήγορα το παράθυρο και να τραβήξει την κουρτίνα «για να μην γίνουμε βούκινο».
Στις μέρες του κορωνοϊού, ο κίνδυνος να γίνουν τα εν οίκω εν δήμω, εν ριπή οφθαλμού, δεν έρχεται από το ανοιχτό παράθυρο αλλά από τον υπολογιστή εν ώρα τηλεκπαίδευσης.
Αν μάλιστα οι μαθητές βρίσκονται στην ηλικία του νηπίου και των πρώτων τάξεων του δημοτικού, το να βγουν τα οικογενειακά «άπλυτα» στη φόρα είναι απλώς θέμα χρόνου.
Οι κανόνες
Δάσκαλοι και μαθητές συνδέονται ο καθένας από τον υπολογιστή του, σε μία κοινή τηλεδιάσκεψη.
Η δασκάλα έχει κάμερα και μικρόφωνό συνεχώς ανοιχτά.
Για να αποφεύγεται η οχλαγωγία, τα παιδιά πρέπει να τα έχουν κλειστά και να τα ανοίγουν μόνο όταν έρχεται η σειρά τους να μιλήσουν.
Η πραγματικότητα
Στα πρώτα βήματα της τηλεκπαίδευσης (Άνοιξη – Φθινόπωρο 2020) οι μικρής ηλικίας μαθητές χρειάζονταν αρκετή βοήθεια για την ενεργοποίηση και απενεργοποίηση των προαναφερθέντων συσκευών, οπότε δίπλα τους υπήρχε, σχεδόν πάντα, κάποιος από τους δύο γονείς.
Γρήγορα όμως, και λόγω της ευκολίας με την οποία εξοικειώνονται τα παιδιά με την τεχνολογία, αλλά και λόγω της παράλληλης τηλεργασίας ή άλλων υποχρεώσεων των γονιών, οι μικροί μαθητές ανεξαρτητοποιήθηκαν και πλέον, οι περισσότεροι ανοιγοκλείνουν τις κάμερες και τα μικρόφωνα μόνοι τους με ό,τι φυσικά αυτό συνεπάγεται.
Όλα στη φόρα
Το γεγονός ότι ένα 5χρονο παιδί χειρίζεται υπολογιστή που στέλνει live εικόνα και ήχο σε είκοσι σπίτια ταυτόχρονα, είναι από μόνο του άκρως επικίνδυνο.
Μία από τις μεγαλύτερες παγίδες είναι το ξεχασμένο μικρόφωνο, ειδικά κατά τη διάρκεια του διαλείμματος.
Το μάθημα έχει διακοπεί. Στην οθόνη έχει πέσει μαύρο και κανείς στο σπίτι δεν έχει αντιληφθεί ότι το μικρόφωνο, είναι ανοιχτό.
Την ίδια στιγμή όλοι οι υπολογιστές των συμμαθητών έχουν τα ηχεία τους ανοιχτά για να ακουστεί, όταν έρθει η ώρα, η φωνή της δασκάλας ότι ξαναρχίζει το μάθημα.
Αντί για την δασκάλα όμως ακούγεται σε live μετάδοση ένας ομηρικός καυγάς, από αυτούς που συνήθως ξεσπάνε όταν πλησιάζει το μεσημέρι και ο 5χρονος μαθητής έχει μετατραπή σε αιμοσταγή Βίκινγκ.
Ξεκινώντας από ένα απλό «Κάθισε στη θέση σου, ξεκινάει το μάθημα» σε πολύ λίγο το σπίτι μετατρέπεται σε εμπόλεμη ζώνη. Ξαφνικά τσακώνονται όλοι με όλους. Αδέρφια με γονείς, αδέρφια με αδέρφια, μοναχοπαίδια με κατοικίδια και γονείς μεταξύ τους.
Ώσπου μέσα στις φωνές, τα κλάματα και τις αλληλοκατηγορίες ακούγεται από τον υπολογιστή η φωνή της δασκάλας, που μάταια προσπαθεί να σώσει την ήδη χαμένη υπόληψη της άτυχης οικογένειας: «Παναγιώτη μου, αν θες, κλείσε το μικροφωνάκι σου» Ποια τρύπα ν’ ανοίξεις για να κρυφτείς;
Εκεί που δεν το περιμένεις
Έτσι κι αλλιώς, ένα 5χρονο παιδί μπροστά σε μικρόφωνο, είναι μία διαρκής απειλή. Και το ενδεχόμενο να γίνει η οικογένεια βούκινο, είναι πάντοτε πιθανό.
Δασκάλα: Τώρα, παιδιά, θα κάνουμε διάλειμμα για μεσημεριανό.
Μαθήτρια: Εγώ κυρία θα φάω πίτσα που έχει μείνει από χθες, γιατί η μαμά μου βαριόταν να μαγειρέψει σήμερα.
Εξομολογήσεις
Λίγες πάντως είναι οι στιγμές που οι γονείς κυριεύονται από τόσο πανικό, όσο όταν, χωρίς να έχει προηγηθεί κάποια ερώτηση, ακούνε το παιδί τους να πετάγεται και να λέει:
«Κυρία, εμένα ο μπαμπάς μου / η μαμά μου…»
Τρόμος, κομμένη ανάσα, κρύος ιδρώτας…
«Χριστέ μου, τι θα πει τώρα;»
«Ο μπαμπάς μου, όταν τρώει η ομάδα του γκολ, ρίχνει κλοτσιά στο τραπεζάκι του καναπέ»
Να κάτι που δεν θα ήθελες να ξέρουν οι συμμαθητές, οι γονείς τους και οι δάσκαλοι του παιδιού σου.
Το καλύτερο δε είναι ότι οι εξομολογήσεις αυτές παίρνουν τη μορφή ντόμινο, με ομοβροντία αποκαλύψεων από κάθε οικογένεια.
«Εμένα, οι γονείς μου, όταν τσακώνονται, κλείνουν την πόρτα, αλλά εγώ τους ακούω πεντακάθαρα»
«Ο μπαμπάς μου είπε χθες “Tσάμπα τα λεφτά που δίνουμε στο σχολείο για τέτοια τηλεκπαίδευση”»
«Εμένα η μαμά μου δεν μιλάει με τη θεία μου γιατί τσακώθηκαν για το σπίτι στο χωριό»
«Όταν η μαμά μου κάνει μπάνιο, ο μπαμπάς μου ψάχνει κάτι στο κινητό της»
Αλήθεια ή ψέματα; Αδιάφορο. Το βούκινο είναι βούκινο. Κι απ’ ό,τι φαίνεται, τα τελευταία επιδημιολογικά στοιχεία θα κρατήσουν τα σχολεία για αρκετές ακόμα ημέρες κλειστά.
Μέχρι να ξανανοίξουν, θα έχουν ανταλλαχθεί τόσες πληροφορίες που θα έχουμε γίνει όλοι μία οικογένεια.
«Οποιο μωρό παίρνει στα χέρια της να παθαίνει κάτι;» λέει για την Ειρήνη η γιαγιά του μωρού το οποίο επανέφεραν στη ζωή οι γιατροί στο Καραμανδάνειο Νοσοκομείο το 2016.
Η Ειρήνη ισχυρίστηκε στο «Τούνελ» ότι τα ρούχα που φορούσε η κόρη της δεν πρόκειται να τα πάρει το Ανθρωποκτονιών γιατί τα έχει θάψει μαζί με το παιδί, αλλά η νονά του ρωτάει «γιατί τόσο πολύ ψέμα»...
Νέα ερωτήματα γεννά για την ήδη περίπλοκη υπόθεση στην Αμαλιάδα με τους θανάτους βρεφών η αποκάλυψη του Τούνελ ότι η Ειρήνη Μουρτζούκου που ήταν αυτόπτης μάρτυρας στο θάνατο του μικρού Παναγιώτη προσποιήθηκε τη μητέρα του παιδιού.
Συνομιλίες με την Ειρήνη, λίγο μετά το θάνατο του 15μηνών Παναγιωτάκη αποκαλύπτει το το Φως στο Τούνελ, φέρνοντας στην επιφάνεια νέα στοιχεία για το θρίλερ στην Αμαλιάδα.
Η τελευταία αξιολόγηση για φέτος αναμένεται από τη Scope Ratings στις 6 Δεκεμβρίου και η πιο κρίσιμη αξιολόγηση αναμένεται στις αρχές του έτους από τη Moody’s
