Γιατί Millennials και Gen Z δεν κάνουν σχέσεις στο γραφείο;

Η πανδημία του κορωνοϊού και η επανάσταση της τηλεργασίας που αυτή έφερε, αλλάζουν για πάντα την εικόνα των γραφείων και τον τρόπο με τον οποίο δουλεύουμε. Στον καιρό των lockdowns, του WFH (work from home) αλλά και στον απόηχο του κινήματος #MeToo, φαίνεται πως και οι αντιλήψεις απέναντι στο φλερτ στους χώρους εργασίας αλλάζουν, ανατρέποντας συνήθειες και νόρμες δεκαετιών.

Τελευταία δημοσκόπηση του Society for Human Resource Management διαπίστωσε ότι το 34% των Αμερικανών που ερωτήθηκαν έχουν συνάψει στο παρελθόν ή διατηρούν σήμερα σχέση με άτομο του εργασιακού τους περιβάλλοντος. Σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία,  ένας στους τέσσερις Αμερικανούς είτε ξεκίνησε ή συνέχισε κατά τη διάρκεια της πανδημίας μία τέτοια σχέση. Όπως εξηγούν οι αναλυτές, η υγειονομική κρίση και οι κανόνες της κοινωνικής αποστασιοποίησης δημιούργησαν σε πολλούς την ανάγκη να αναζητήσουν τη συντροφικότητα, ενώ την ίδια στιγμή ευνόησαν τυχόν σχέσεις μεταξύ συναδέλφων, αφού η τηλεργασία σημαίνει ότι ένας τέτοιος δεσμός μπορεί πιο εύκολα να παραμείνει κρυφός από τον εργασιακό περίγυρο.

Παρόλα αυτά, η συγκυρία της πανδημίας και του #MeToo φαίνεται να αλλάζει τη στάση των νεότερων γενιών απέναντι στις σχέσεις στο γραφείο, σε μία εξέλιξη που προϊδεάζει για μία ευρύτερη αλλαγή κουλτούρας στους εργασιακούς χώρους τις επόμενες δεκαετίες.

Όπως έγραφε πρόσφατα η Wall Street Journal, η γενιά των millennials (δηλαδή όσοι έχουν γεννηθεί μετά το 1981) και η Generation Z (αυτοί που έχουν γεννηθεί μετά το 1995) απλά βλέπει τις σχέσεις στο γραφείο σαν «μία κακή ιδέα».

Μεγαλώνοντας σε μία εποχή όπου οι υποθέσεις παρενόχλησης στους εργασιακούς χώρους βρέθηκαν στο μικροσκόπιο, και με την ανεργία σε σαφώς υψηλότερα επίπεδα από αυτά που είχαν συνηθίσει οι προηγούμενες γενιές, η νεότερη φουρνιά εργαζομένων απλά προτιμά να απέχει από το φλερτ στους εργασιακούς χώρους.

Άλλωστε, οι γενιές αυτές έχουν εξοικειωθεί με την ιδέα του να γνωρίζουν άτομα μέσω των social media, επομένως έχουν μικρότερο κίνητρο να αναζητήσουν  συναισθηματική διέξοδο μέσω των καθημερινών συναναστροφών τους.

Πολύ απλά, δεν θεωρούν ότι οι σχέσεις στη δουλειά αξίζουν τον κόπο ή το ρίσκο.

«Αρχίσαμε να βλέπουμε μία μείωση στο φλερτ στους εργασιακούς χώρους γύρω στο 2013», λέει στη Wall Street Journal η Έιμι Μπέικερ, καθηγήτρια ψυχολογίας στο University of New Haven.

Από το 1995 έως το 2017, το ποσοστό των ετεροφυλόφιλων ζευγαριών που δήλωσαν ότι γνωρίστηκαν από τη δουλειά ή μέσω συναδέλφων μειώθηκε από το 19% στο 11%, σύμφωνα με τη μελέτη του Stanford University «How Couples Meet and Stay Together».

Οι σημερινοί εικοσάρηδες νιώθουν πολύ πιο άνετα να γνωρίζουν ανθρώπους online και αυτή είναι μία τάση που εντάθηκε μέσα την πανδημία. «Ένας από τους παράγοντες που πυροδοτεί τις σχέσεις στον εργασιακό χώρο είναι ότι οι άνθρωποι δουλεύουν έντονα, πρόσωπο με πρόσωπο, σε κοντινή απόσταση. Όσο δουλεύουμε εξ αποστάσεως, αυτό περιορίζει τη σύναψη σχέσεων», εξηγεί η Μπέικερ, προσθέτοντας ότι τα meetings μέσω Zoom «απλά δεν είναι το ίδιο».

Και την ίδια στιγμή, το κίνημα του #MeToo, που ξεκίνησε το 2017, αλλάζει τις νοοτροπίες και στους εργασιακούς χώρους. Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι οι μεγαλύτεροι από τους εκπροσώπους της Generation Z είναι σήμερα 23 ετών, κάτι που σημαίνει ότι εισήλθαν στην αγορά εργασίας αφότου η έλευση του #MeToo επανακαθόρισε το τι θεωρείται αποδεκτό και τι όχι στις σχέσεις ανάμεσα στα δύο φύλα.

«Υπάρχει ένα περίεργο στίγμα γύρω από τις σχέσεις στον εργασιακό χώρο, ειδικά για τους ανθρώπους της ηλικίας μου, καθώς εάν έχεις μία σχέση στη δουλειά, αυτό αντιμετωπίζεται ως αντιεπαγγελματικό και φαίνεσαι σαν να μην δίνεις προσοχή στην εργασία σου», είπε στη Wall Street Journal η 20χρονη Έριν Μπρέιντι.

Το γεγονός ότι μεγάλες επιχειρήσεις αρχίζουν να υιοθετούν συγκεκριμένες πολιτικές γύρω από τις σχέσεις μεταξύ εργαζομένων, λειτουργεί σαν ένας ακόμα αποθαρρυντικός παράγοντας.

Ο επενδυτικός γίγαντας της BlackRock, για παράδειγμα, απαιτεί από τους 16.000 υπαλλήλους του να κάνουν γνωστές όχι μόνο τις σχέσεις που έχουν μεταξύ τους, αλλά και αυτές με τυχόν εξωτερικούς συνεργάτες της εταιρείας.

Κάποιες επιχειρήσεις υιοθετούν τα λεγόμενα «συμβόλαια αγάπης», τα οποία καλούνται να υπογράψουν οι εργαζόμενοι που διατηρούν δεσμό. Αυτά συνήθως δηλώνουν ότι η σχέση είναι συναινετική (ώστε να αποτρέπονται τυχόν μελλοντικές αγωγές για σεξουαλική παρενόχληση όταν η σχέση τελειώσει)  και δεσμεύουν τα δύο μέρη να τηρούν κάπους γενικούς κανόνες συμπεριφοράς, όπως για παράδειγμα να αποφεύγουν τις διαχυτικότητες στους χώρους εργασίας.

Βέβαια άλλες εταιρείες προτιμούν να πάρουν πιο δραστικά μέτρα, προκειμένου να αποφύγουν αγωγές, δράματα και σκάνδαλα, απλά απαγορεύοντας σε όλους τους εργαζόμενους να συνάψουν σχέσεις με τους άμεσα υφιστάμενους ή προϊστάμενους τους.

Και την ίδια στιγμή, κάποιες εταιρείες ακολουθούν μία κάπως πιο ευφάνταστη πολιτική, προκειμένου να μειώσουν τις πιθανότητες σεξουαλικής παρενόχλησης χωρίς ωστόσο να αποτρέψουν τις σχέσεις όπου ενδεχομένως να υπάρχει αμοιβαιότητα συναισθημάτων. Στην Google, για παράδειγμα, εφαρμόζεται η πολιτική της «μίας και μοναδικής φοράς», κάτι που σημαίνει ότι ο κάθε εργαζόμενος έχει το δικαίωμα να ζητήσει κάποιον άλλο σε ραντεβού μόνο μία φορά. Εάν η απάντηση είναι αρνητική (ακόμα και εμμέσως, όπως π.χ. με μία ευγενική άρνηση του στυλ «έχω κανονίσει κάτι άλλο»), τότε απαγορεύεται στο άτομο αυτό να το ζητήσει ξανά στο μέλλον.

*Με πληροφορίες από το moneyreview.gr