Δημοκρατία σε κρίση

Μαζικό πογκρόμ έχει συμβεί στα προφίλ του facebook που αριθμούν χιλιάδες μέλη τις τελευταίες ημέρες. Πιθανότατα, έπειτα από στοχευμένες από αναφορές περί τρομοκρατίας, το όνομα “Δημήτρης Κουφοντίνας” εντοπίζεται από τον αλγόριθμο και αυτομάτως χάνονται οι τοποθετήσεις στήριξεις, μέχρι και που απαγορεύεται οποιαδήποτε δημοσίευση. Την Τετάρτη, οι σελίδες της Προέδρου της Δημοκρατίας και του πρωθυπουργού κατακλύστηκαν από δεκάδες χιλιάδες σχόλια χρηστών, οι οποίοι ζητούσαν να σωθεί η ζωή του απεργού πείνας και δίψας, Δημήτρη Κουφοντίνα.

Με τον Δημήτρη Κουφοντίνα να βρίσκεται σε απολύτως κρίσιμη κατάσταση και τον γιατρό που τον παρακολουθεί να επισημαίνει ότι η ζωή του κρέμεται από μία κλωστή, πληθαίνουν οι φωνές που ζητούν όχι να παραγραφούν τα εγκλήματα που διέπραξε ο “Λουκάς” της 17Ν, αλλά να διασφαλιστεί το κράτους δικαίου και οι βασικές Αρχές της δημοκρατίας μας, αυτές που αφορούν τα ανθρώπινα δικαιώματα.

Ωστόσο, το μοναδικό μέσο που μας επιτρέπεται νομίμως η παρέμβαση, δηλαδή τα κοινωνικά δίκτυα, “αντεπιτέθηκαν” στους αλληλέγγυους.Την ίδια στιγμή, είναι επί της ουσίας παράνομες οι συναθροίσεις, με πρόσχημα την πανδημία, ενώ η χθεσινή τοποθέτηση (στα κοινωνικά δίκτυα…) του Κώστα Μπακογιάννη, ευθαρσώς χαρακτήριζε τον απεργό πείνας “παράφρονα αυλητή” και εμμέσως έλεγε ότι είχε σαφώς τονίσει η Γραμματέας Αντεγκληματικής Πολιτικής, Σοφία Νικολάου: Να μην υποκύψει το κράτος στους… εκβιασμούς ενός “παράφρονα.

Λογοκρισία

Πριν σχεδόν μία δεκαετία ο Τούρκος Πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, έδωσε εντολή να κλείσει το Τουίτερ για να μη διαρρεύσει βίντεο προσωπικής του υπόθεσης. Η κίνηση χαρακτηρίστηκε παγκοσμίως “αυταρχική” και “δικτατορική λογοκρισία”.

Σε μία περίοδο που οδηγούνται στο τμήμα ακόμη και άνθρωποι οι οποίοι απλώς περπατούν στον δρόμο, ενώ οι διαδηλωτές δέχονται σκληρή αστυνομική βία, ο μόνος ελεύθερος χώρος μαζικής έκφρασης, είναι τα κοινωνικά δίκτυα. O tempora o mores… Ωστόσο, αυτούς τους καιρούς έχουμε και με αυτούς αναγκαζόμαστε να λειτουργήσουμε.

Η απαγόρευση της αναφοράς του ονόματος του Δημήτρη Κουφοντίνα και οποιασδήποτε δημοσίευσης υπέρ όχι του ίδιου-τελικά- αλλά υπέρ της υπεράσπισης του Κράτους Δικαίου, εξαφανίζεται μέσα σε λίγα λεπτά, ενώ τα “μεγάλα” προφίλ, κλείνουν.

Σε αυτό το οριακό σημείο για τη ζωή ενός ανθρώπου, που τα αιτήματά του δεν παραβιάζουν ούτε κατ’ ελάχιστον τους νόμους και το κράτος δικαίου, η λογοκρισία δεν είναι απλώς ντροπιαστική για την ελευθερία της έκφρασης στη χώρα μας, είναι ίσως και εγκληματική, καθώς οι μαζικές αντιδράσεις πολιτών συμβαίνει συχνά να μετατοπίζουν συνειδήσεις.

Ποιος αξίζει, τελικά, να ζει;

Το ζήτημα της απεργίας πείνα του Δημήτρη Κουφοντίνα, έχει διχάσει ακόμα και ανθρώπους που υπό άλλες συνθήκες, θα είχαν ξεσηκωθεί. Το πολύ κακό κοινωνικό μας χαρακτηριστικό, δηλαδή να θεωρούμε ότι η προσωπική μας άποψη ή η προσωπική μας συναισθηματική φόρτιση επιτρέπεται να καθορίσει την παραβίαση ολόκληρης σειράς διατάξεων για τα ανθρώπινα δικαιώματα, είναι και η μεγαλύτερη πληγή που έχει να αντιμετωπίσει η Λογική, αυτήν την στιγμή.

Αν ο Δημήτρης Κουφοντίνας πεθάνει, η χώρα μας θα έχει διαπράξει ένα έγκλημα που την εκθέτει και απέναντι στο Σύνταγμά της και απέναντι στο Κράτος Δικαίου και απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Εφόσον καταργήσαμε ως κράτος την θανατική ποινή, οποιαδήποτε άποψη επί του θέματος, είναι συζήτηση καφενείου.

Αυτήν την στιγμή διακυβεύεται , πέρα από τη ζωή ενός ανθρώπου, η ίδια η Δημοκρατία: Για το Κράτος Δικαίου και την Ελευθερία του Λόγου μέσες απόψεις δεν υπάρχουν. ‘Η τα στηρίζεις, ή τα καταπατάς.