Η στρατηγική των μπαχαλάκηδων

Δεδομένων των υψηλών προσδοκιών που είχε καλλιεργήσει η αντιπολίτευση, η χθεσινή συζήτηση των αρχηγών στη Βουλή ήταν απογοητευτική. Απογοητευτική για όσους περίμεναν συνταρακτικές αποκαλύψεις από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ, που επί μέρες ζητούσε λυσσωδώς την παραίτηση της Μενδώνη και, συγχρόνως, δημιουργούσε ένα τοξικό κλίμα χυδαίας συνωμοσιολογίας επιπέδου «QΑnon». Υπό το πρίσμα αυτό, ήταν μια μάχη που κρίθηκε προτού καν διεξαχθεί. Ολη η οξύτητα που έσπειρε ο ΣΥΡΙΖΑ με αφορμή την υπόθεση Λιγνάδη ήταν τελικά άνευ λόγου, αφού ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είχε τίποτε για να τεκμηριώσει τη νοσηρή συνωμοσιολογία.

Για την ακρίβεια, ο Τσίπρας ούτε καν προσπάθησε να υπερασπισθεί το κλίμα που είχαν δημιουργήσει ο Πολάκης και το είδος του. Αντιθέτως, εμφανίσθηκε δήθεν αποστασιοποιημένος και υπεράνω, με το νέο, το ελαφρώς «αστικοποιημένο» ύφος, που έχει υιοθετήσει από την αρχή της σεζόν. Κόσμιος στο παρουσιαστικό του (π.χ., κουμπωμένο σακάκι), αλλά και γλωσσικά ανανεωμένος, χάρη σε ορισμένες χοντροκομμένες πινελιές λογιοσύνης που έχει προσθέσει στον λόγο του – χάρη στις οποίες, υπάρχουν φορές που ο Αλέξης θυμίζει τον καβαφικό Αριστομένη, υιόν του Μενελάου, γνωστότερο ως ηγεμόνα εκ Δυτικής Λιβύης.

Κορυφαία στιγμή του αρχηγού της αντιπολίτευσης, όταν πέταξε εκείνο το «ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω», χωρίς να το μπερδέψει. Αργότερα, όμως, αναφερόμενος στα καλά, τα ωφέλιμα και τα εποικοδομητικά του Διαδικτύου, απευθύνθηκε στον Πρωθυπουργό και του είπε: «Δεν σας άκουσα να τα στηλιτεύετε αυτά. Εγώ τα στηλιτεύω». Νόμιζε, δηλαδή, ότι στηλιτεύω σημαίνει αναγνωρίζω, επιδοκιμάζω, κάτι θετικό τέλος πάντων. Και το αμόλησε, επειδή ήταν εύηχο και τον έκανε να ακούγεται σοβαρότερος. Η θλιβερή ματαιότητα της αμάθειας που επιχειρεί να κρυφτεί πίσω από φτιασίδια λογιοσύνης.

Για την ουσία του θέματος, όμως, ο Τσίπρας μόνον αοριστολογίες είχε να πει, τις οποίες είτε δεν μπορούσε είτε απέφυγε να εξηγήσει όταν του το ζήτησε ο Πρωθυπουργός. Αναρωτιέσαι, πραγματικά, ποια σκοπιμότητα είχε η υστερία και η χυδαιότητα των ημερών που είχαν προηγηθεί. Υπολόγισαν, εικάζω, ότι η νοσηρή φημολογία θα αποσταθεροποιούσε την κυβέρνηση και η συζήτηση στη Βουλή θα γινόταν καφενείο, στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει πάντα το πλεονέκτημα. Το υπαινίχθηκε άλλωστε ο Τσίπρας στην ομιλία του, όταν είπε «η πραγματική συζήτηση είναι αυτή που διεξάγεται σήμερα σε κάθε καφενείο, σε κάθε οικογένεια. Αυτή είναι η σύζητηση και γι’ αυτά θέλει να ακούσει ο ελληνικός λαός». Αν ο σκοπός του ΣΥΡΙΖΑ ήταν να μεταφέρει στη Βουλή το καφενείο, είναι χονδροειδώς απλοϊκός όσο και η στρατηγική των μπαχαλάκηδων. Το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πορεύεται με το ένστικτο του αμφιθεάτρου και του μπάχαλου. Επιστρέφουν στο σπήλαιο.

Κατά τα λοιπά, η πρόεδρος Φώφη Γεννηματά απέδειξε μία ακόμη φορά ότι όσο πιο δύσκολη είναι η πρόκληση που αντιμετωπίζει τόσο καλύτερα ανταποκρίνεται. Το λέω γιατί ήταν πράγματι δύσκολο να είσαι χειρότερος από τον Τσίπρα στη συγκεκριμένη συζήτηση. Παρ’ όλα αυτά, η πρόεδρος τα κατάφερε.

Μακράν ο διασκεδαστικότερος, όμως, ήταν ο Βαρουφάκης! Πέντε λέξεις συνοψίζουν όσα είπε όση ώρα ήταν στο βήμα: γιατί δεν μου δίνετε σημασία. Εφθασε στο σημείο να αποκαλύψει ότι η «σκευωρία της Αίγινας» (το γνωστό περιστατικό με τον λιμενοφύλακα) στήθηκε από την κυβέρνηση, για να τον εκδικηθεί για κάτι που εκείνος μόνον αποκάλυψε (διεθνώς, εννοείται), αλλά ουδείς άλλος κατάλαβε. Αριστερίστικη μπουρδολογία (π.χ., το υπέροχο «πατριαρχική ιδιωτικομανία») διανθισμένη με κουλτουριάρικες ποιητικούρες (π.χ. «βιάζουν και τις ψυχές των νεαρών αστυνομικών που τους βάζουν να χτυπούν φοιτητές»). Ενας πληγωμένος Νάρκισσος, που δεν βρίσκει κανέναν αντάξιό του. «Δεν μπορώ να κάνω ποιοτική συζήτηση μαζί σας», κατέληξε την ομιλία του, αφού όμως είχε εκφράσει επαρκώς το παράπονο ότι δεν του δίνουν σημασία.

Πάντως, ο ψυχαγωγικός χαρακτήρας της παράστασης του Βαρουφάκη εκτιμήθηκε. Φάνηκε αυτό, όταν ο Πρωθυπουργός του υπέδειξε την αντίφαση να καταφέρεται εναντίον του «καπιταλιστικού life style», αλλά να φωτογραφίζεται για το «Paris Match» χοροπηδώντας στη βεράντα του…