Το εντυπωσιακό ξεκίνημa της Κατερίνας Κυρμιζή, είχε ραδιοφωνικές επιτυχίες, συνεργασία με τον Γιώργο Λάνθιμο και την υπόσχεση μιας λαμπερής καριέρας. Η γνωστή τραγουδοποιός υποχώρησε για να σκύψει στις εσωτερικές της ανάγκες και σήμερα εξακολουθεί να δημιουργεί και να αποδεικνύει ότι έμεινε πιστή στις καλλιτεχνικές της προθέσεις

Στην τελευταία σας δισκογραφική δουλειά «Κάκτοι ΙΙ» έχετε κάνει ένα βιντεοκλίπ στο οποίο φοράτε ένα φόρεμα με σελίδες τις οποίες αρχίζετε και ξεκολλάτε από πάνω σας.

Είναι το «Μια ψυχή για κάθε άστρο», το οποίο έγραψα για την έκτρωση που έκανα 17 χρόνων. Ο έρωτας για μένα ήταν προδοσία, η μεγαλύτερη ματαίωση της ζωής μου. Δεν ήταν ροζ λουλούδια και αγάπες. Με πήρε το σκοτάδι.

Επηρέασε τη ζωή σας;

Οχι μόνο τη ζωή μου αλλά και τις επιλογές μου. Οταν είσαι δεκαεπτά ετών, είσαι ακόμη παιδί, δεν ξέρεις τον κόσμο. Παγιώνονται κάποια πράγματα μέσα στο κεφάλι σου και μένουν εκεί. Τη στιγμή που σου συμβαίνει ένα τραύμα, καθηλώνεσαι σε αυτή την ηλικία. Για μένα ήταν πολύ μεγάλο θέμα και να βγω να πω το τραγούδι και να το οπτικοποιήσω. Και με αυτό το φόρεμα από τα χαρτάκια, τα οποία όπως είδες στο βιντεοκλίπ ξεκολλάνε, αλλά και με τον πίνακα που είχα φτιάξει σε εκείνη την ηλικία. Ο πίνακας είναι ένα εικονοστάσι. Στην έρημο, στην Αριζόνα, οι Μεξικανοί φτιάχνουν μικρούς σταυρούς και τους αφήνουν πάνω στους βράχους. Εμείς έχουμε τα εικονοστάσια. Κάτι τέτοιο είναι. Σαν μνημείο ματαίωσης.

Οι γονείς σας πώς αντέδρασαν σε αυτό που σας συνέβη τότε; Σας στήριξαν;

Η σχέση μου με τη μητέρα μου ήταν μυστήρια εκείνη την εποχή. Εκανε τα πάντα για να μην είμαι με εκείνο το αγόρι κι εγώ φυσικά πήγαινα κόντρα στη θέλησή της. Οταν έμεινα έγκυος, ήταν σαν να έφαγα μια σφαλιάρα ολική.

Δεν σας ρωτάω αν σκεφθήκατε να κρατήσετε το παιδί, γιατί ήσασταν πολύ μικρή.

Τότε ήθελα να γίνω χορεύτρια, οπότε ήταν απαγορευτικό.

Χρησιμοποιήσατε τη λέξη καθήλωση. Θα την τοποθετούσατε στη διαδρομή σας, δεδομένου ότι ξεκινήσατε πολύ δυναμικά στον χώρο της μουσικής;

Βεβαίως, αν και τότε αυτό που συνέβαινε δεν μπορούσα να το δω ούτε να το χαρώ. Αθελά μου αισθανόμουν ότι έκανα συμφωνία με τον Διάβολο, γι’ αυτό είχα τόσο μεγάλη επιτυχία. Δεν ξέρεις ποτέ τι περίεργες διαδρομές κάνει το μυαλό. Δεν είχα σκοπό τότε να γίνω μουσικός. Αλλά όταν άρχισαν να με αποδέχονται και να με αποκαλούν «παραμυθένια», αναρωτιόμουν πώς μπορούν να με χαρακτηρίζουν έτσι, αφού μέσα μου έβραζα στο καζάνι της Κόλασης. Δεν είμαι εγώ αυτή.

Αυτό το καζάνι της Κόλασης, όπως το χαρακτηρίσατε, δρομολόγησε τις εξελίξεις στη ζωή σας;

Δεν ξέρω, σαφώς όμως με στιγμάτισε… Ηταν μια απότομη προσγείωση στην ενήλικη ζωή μου η έκτρωση. Επειτα από αυτό εγώ έφυγα από το σπίτι μου. Στη συνέχεια χώρισαν και οι γονείς μου. Κάτι βέβαια που το φορτώθηκα, το πήρα πάνω μου, γιατί με θεώρησα υπεύθυνη. Μέχρι τότε ζούσαμε στον Βόλο, αλλά αναγκάστηκα να κατέβω στην Αθήνα για να κάνω την έκτρωση. Ολοι οι γιατροί της πόλης ήταν πελάτες του πατέρα μου στο μαγαζί που τραγουδούσε. Πήγα στον γιατρό που ξεγέννησε τη μάνα μου και όταν με ρώτησε πώς με λένε είπα άλλο όνομα γιατί ντρεπόμουν. Μετά από αυτή την επέμβαση πήγαινα στο μάθημα χορού κι αισθανόμουν ότι το σώμα μου ήταν διαφορετικό. Δεν μπορούσε να ακολουθήσει τις κινήσεις που ήθελα να κάνω. Ετσι γυρνούσα σπίτι από τα μαθήματα μπαλέτου, έπαιρνα την κιθάρα μου και έφτιαχνα τραγούδια. Ο,τι έχω γράψει για το «Κοντσέρτο» (σ.σ.: «Κοντσέρτο για σοκολάτα και τριαντάφυλλα», μαζί με τον Νίκο Γρηγοριάδη) γράφτηκε εκείνη την περίοδο.

Δεν ήταν όμως στα σχέδιά σας η μουσική καριέρα.

Είχα αποφασίσει να μην ασχοληθώ με τη μουσική. Οταν ήρθα στην Αθήνα, άρχισα να προετοιμάζομαι για να δώσω στην Κρατική Σχολή Χορού. Είχα ξεκινήσει ως το αστέρι και ξαφνικά μέσα στη χρονιά δεν μπορούσα να αντεπεξέλθω στις απαιτήσεις αυτής της πολύ σκληρής προετοιμασίας. Αισθανόμουν πολύ βαριά. Με παρηγορούσε η μουσική μόνο τότε. Αλλά ναι, δεν ήταν ποτέ το όνειρό μου.

Η επιτυχία του πρώτου σας δίσκου δεν σας έκανε να αναθεωρήσετε;

Αρχισα να πιστεύω ότι βρήκα τον δρόμο μου. Αντιστάθηκα όμως πολύ στην αρχή, γιατί δεν επιθυμούσα να ακολουθήσω τη δουλειά του πατέρα μου, ο οποίος ήταν τραγουδιστής σε πιάνο-ρεστοράν.

Από εκείνον πήρατε τη φωνή;

Και ο πατέρας μου και η μητέρα μου τραγουδούσαν ωραία. Ηταν και οι δύο τραγουδιστές, έτσι γνωρίστηκαν. Η μητέρα μου τα εγκατέλειψε και αφοσιώθηκε στο σπίτι. Μετακομίζαμε και συχνά, διότι ήταν η εποχή που στην Αθήνα είχαν άνθηση τα νυχτερινά μαγαζιά και πηγαίναμε σε πόλεις όπου ο πατέρας μου έβρισκε πιάνο-ρεστοράν για να τραγουδήσει.

Κάνατε πολλές μετακινήσεις;

Αρκετές. Μάλιστα εξαιτίας των συχνών μετακομίσεων έχανα συνεχώς τους φίλους μου. Θυμάμαι όταν έμεινα έγκυος δεν είχα πού να το εκμυστηρευθώ γιατί δεν είχα δημιουργήσει μέχρι τότε σχέσεις ισχυρούς δεσμούς φιλίας. Το βίωσα πολύ ζόρικα και μοναχικά γιατί δεν μπορούσα να το εκμυστηρευθώ σε κάποιον.

Αφήσατε τον χορό, παρηγορηθήκατε στη μουσική και σας πρόσφερε διέξοδο.

Οταν δεν μπήκα στη Σχολή Χορού, βρήκα αμέσως δουλειά στη Μαρίζα Κωχ. Μάλιστα από τις πρώτες μου εμφανίσεις ήταν στο Ηρώδειο μαζί της. Ηταν μια παράσταση όπου τα παιδιά της Ελλάδας τραγουδούσαν για τα παιδιά της Σερβίας. Θυμάμαι ότι κάποια στιγμή οι μαθητές που είχαν έρθει για να μας δουν κουράστηκαν, γιατί ήταν μες στον ήλιο – ήταν πρωινή η συναυλία -, και άρχισαν να μας πετάνε από τα καθίσματα μπουκαλάκια και μαξιλάρια. Ετσι όπως είναι το Ηρώδειο νομίζεις ότι έρχεται κατευθείαν πάνω σου. Γυρίζει η Μαρίζα και μας λέει «μην κουνηθεί καμιά σας», και φυσικά καθίσαμε και το υπομείναμε.

Παρά τις αντιστάσεις σας και τα περίεργα περιστατικά σαν και αυτό που μου περιγράψατε, ενδώσατε στη γοητεία της τέχνης σας.

Βέβαια. Αλλά θυμάμαι πως όταν άρχισαν να παίζονται καταιγιστικά η «Παραμυθένια» και «Στην πίσω τσέπη του blue jean»…

Τα οποία να πούμε ότι τα σκηνοθέτησε ο Γιώργος Λάνθιμος.

…έβλεπα συνεχώς τη φάτσα μου στην τηλεόραση και φρίκαρα. Δεν ήμουν προετοιμασμένη για όλο αυτό, παρόλο που ήμουν κόρη τραγουδιστή. Μου έρχεται στο μυαλό η στιγμή που με στέλνει ο Αγγελος Σφακιανάκης στον Νίκο Μαμαγκάκη. Ηταν πολύ όμορφα τα τραγούδια που με έβαζε να δοκιμάσω, αλλά μου φαίνονταν παράταιρα για την ηλικία μου. Υπήρχε ένα κομμάτι που έλεγε «το παλιό μας το τραγούδι που το ακούγαμε μαζί». Κάποια στιγμή αγανακτώ και του λέω «κύριε Νίκο, είμαι 19 χρονών, δεν μπορώ να έχω παλιά τραγούδια». Και εκεί του αποκαλύπτω ότι γράφω κι εγώ τα δικά μου. Με κοιτάζει και μου λέει για «παίξε μου ένα». Του παίζω την «Μπαλάντα για ενόχους» και μου λέει: «Παλιόπαιδο, γιατί σ’ έστειλε εδώ ο Αγγελος (σ.σ.: ο Σφακιανάκης). Εσύ έχεις τον δικό σου δρόμο».

Επειτα κάνατε τον δίσκο που έγινε μεγάλη επιτυχία και συζητήθηκε στη Virgin. Πότε αισθανθήκατε ότι θέλετε να κάνετε πίσω;

Από τη στιγμή που έγινε αισθητή η παρουσία μου στον χώρο, πέσανε πάνω εταιρείες, τραγουδιστές, για να συνεργαστούμε, μανατζαραίοι. Ημουν σε μια σύγχυση.

Δεν σας πέρασε από το μυαλό ότι αυτός είναι ο τρόπος για να βγάλετε χρήματα μέσα από τη δουλειά σας;

Οχι, γιατί εξακολουθούσα να δουλεύω στη Μαρίζα, να κάνω τις παιδικές παραστάσεις, να αμείβομαι για να ζήσω, Δεν σκεφτόμουν παραπέρα. Ηταν πολύ αγνό όλο αυτό μέσα μου. Δεν ξεκίνησε με την πρόθεση «τώρα θα σας δείξω εγώ». Είχα σοκαριστεί που σκάγανε με τούρτες, με ανθοδέσμες, με παίρνανε τηλέφωνο από στρατόπεδα στη γιορτή μου – γιατί το τηλέφωνό μου ήταν στον κατάλογο του ΟΤΕ.

Ολα αυτά που περιγράφετε εξηγούν τους λόγους που δεν κυνηγήσατε και δεν στηρίξατε την επιτυχία σας.

Βέβαια, γιατί άρχισαν να απαιτούν, να μου λένε να μη μιλάω για τη σχέση μου με τον Νίκο Γρηγοριάδη (σ.σ.: ο οποίος είναι σήμερα σύζυγός της). Δεν άντεχα αυτές τις παρεμβάσεις. Βέβαια ήταν και ένας συνδυασμός πραγμάτων η υποχώρησή μου.

Σας ξεπέρασε η εποχή σας;

Οχι, δεν ήταν αυτό. Δεν υπήρξε από την εταιρεία μεγαλύτερη υποστήριξη σε εμφανίσεις και live. Παρόλο που είχαν ενταχθεί στο δυναμικό της πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες. Eμεινε το ρεπερτόριο αυτό λίγο στην τύχη του. Ετσι αποφάσισα να απομακρυνθώ από τον χώρο, να γίνω μητέρα και να ολοκληρώσω τις σπουδές μου στην κλασική κιθάρα.

Τι ενεργοποίησε την επιθυμία σας να επιστρέψετε;

Δεν ήταν τόσο ηθελημένο. Θα έλεγα ότι επέστρεψα όταν αποφάσισα να πω αυτά που με πονάνε πάρα πολύ. Να σημειώσω εδώ ότι το 2004 είχαμε ετοιμάσει με τον Νίκο το «Είμαι εδώ», αλλά πηγαίναμε στις εταιρείες, όπου ήταν αρνητικές, γιατί ήμουν παντρεμένη και με παιδί. Τελικά καταφέραμε να το κυκλοφορήσουμε το 2009.

Το θέμα των ημερών είναι οι σεξουαλικές κακοποιήσεις και παρενοχλήσεις.

Και πρέπει να σου πω ότι δεν αντιμετώπισα κάτι άγριο, γιατί ήμουν υποψιασμένη.

Τι εννοείτε;

Ηξερα πώς μιλούσαν οι άντρες για τις γυναίκες τραγουδίστριες. Ημουν φοβική σχεδόν. Πρόσεχα τι θα πω και πώς θα ντυθώ… Θυμάμαι μια φορά μού είχαν κλείσει φωτογράφιση και μου έφεραν εσώρουχα και έγινα έξαλλη. Είναι όμως κάτι που δεν έχει καμιά σχέση με όλα αυτά τα άγρια που ήρθαν στο φως.

Headlines