Η εικόνα της Marlene Dietrich ήταν συχνά μια πολιτική δήλωση, ειδικά σε μια εποχή που ήταν παράνομο για τις γυναίκες να φορούν παντελόνι στη Γαλλία.

Βιογραφία

Η Marlene Dietrich, αρχικό όνομα Marie Magdalene Dietrich, διαφορετικά Marie Magdalene von Losch, (γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου 1901, Schöneberg [τώρα Βερολίνο], Γερμανία – πέθανε στις 6 Μαΐου 1992, Παρίσι, Γαλλία).

Γερμανο-αμερικανίδα ηθοποιός κινηματογράφου η ομορφιά, η φωνή, η αύρα, η κομψότητα και ο αισθησιασμός της την έκαναν ένα από τα πιο λαμπερά αστέρια του κόσμου.

Το 1921, η Dietrich εγγράφηκε στο Deutsche Theaterschule του Max Reinhardt και τελικά έγινε μέλος της θεατρικής εταιρείας του Reinhardt.

Το 1923 προσέλκυσε την προσοχή του Rudolf Sieber, σκηνοθέτη στα κινηματογραφικά στούντιο UFA, ο οποίος άρχισε να την παρουσιάζει σε μικρούς κινηματογραφικούς ρόλους.

Εκείνη και ο Sieber παντρεύτηκαν τον επόμενο χρόνο και, μετά τη γέννηση της κόρης τους, Μαρία, ο Dietrich επέστρεψε στη σκηνή και σε ταινίες. Αν και δεν χώρισαν για δεκαετίες, το ζευγάρι χώρισε οριστικά το 1929.

Επίσης, το 1929, ο σκηνοθέτης Josef von Stenberg είδε για πρώτη φορά την Dietrich και τη χαρακτήρισε ως Λόλα-Λόλα.

Καριέρα

Ο Von Sternberg την πήρε στις Ηνωμένες Πολιτείες και τη συνέδεσε με την Paramount Pictures. Με τη βοήθεια του von Sternberg, η Dietrich άρχισε να αναπτύσσει τον θρύλο της καλλιεργώντας μιας προσωπικότητα femme fatale σε διάφορα «σχήματα» von Sternberg που ακολούθησαν – Μαρόκο (1930), Dishonored (1931), Shanghai Express (1932), Blonde Venus (1932), The Scarlet, η Αυτοκράτειρα (1934) και ο Διάβολος είναι Γυναίκα (1935).

Έδειξε μια ελαφρύτερη πλευρά στο Desire (1936), σε σκηνοθεσία του Frank Borzage και την ίδια ελαφρύτερη πλευρά έδειξε εξίσου και στο Destry Rides Again (1939).

Κατά τη διάρκεια του Τρίτου Ράιχ και παρά τα προσωπικά αιτήματα του Αδόλφου Χίτλερ, η Dietrich αρνήθηκε να εργαστεί στη Γερμανία και οι ταινίες της απαγορεύτηκαν προσωρινά εκεί.

Πολιτική στάση

Αποκηρύσσοντας τον ναζισμό («Ο Χίτλερ είναι ηλίθιος», δήλωσε σε μια συνέντευξη του πολέμου), η Dietrich χαρακτηρίστηκε προδότρια στη Γερμανία.

Την συκοφαντούσαν Ναζί υποστηρικτές που έφεραν πανό που έγραφαν «Go home Marlene» κατά την επίσκεψή της στο Βερολίνο το 1960.

(Το 2001, την 100η επέτειο από τη γέννησή της, η πόλη εξέδωσε επίσημη συγγνώμη για το συμβάν.) Αμερικανίδα πολίτης το 1937, έκανε περισσότερες από 500 προσωπικές εμφανίσεις ενώπιον των συμμαχικών στρατευμάτων από το 1943 έως το 1946.

Αργότερα είπε: «Η Αμερική με πήρε στην αγκαλιά της όταν δεν είχα πλέον μια πατρίδα που να αξίζει το όνομα, αλλά στην καρδιά μου είμαι Γερμανίδα – Γερμανίδα στην ψυχή μου».

Τα επόμενα βήματα στον κινηματογράφο

Μετά τον πόλεμο, η Dietrich συνέχισε να κάνει επιτυχημένες ταινίες, όπως A Foreign Affair (1948), The Monte Carlo Story (1956), Μάρτυρας για τη Δίωξη (1957), Touch of Evil (1958) και Judgment στη Νυρεμβέργη (1961) .

Ήταν επίσης μια δημοφιλής ερμηνεύτρια νυχτερινών κλαμπ και έδωσε την τελευταία παράσταση το 1974. Μετά από μια περίοδο αποχώρησης από την οθόνη, εμφανίστηκε στην ταινία Just a Gigolo (1978).

Η ταινία ντοκιμαντέρ Marlene, μια ανασκόπηση της ζωής και της καριέρας της, κυκλοφόρησε το 1986. Η αυτοβιογραφία της, Ich bin, Gott sei Dank, Berlinerin («Είμαι, ευχαριστώ τον Θεό, μία Βερολινέζα») δημοσιεύθηκε το 1987.

Οκτώ χρόνια μετά το θάνατό της, μια συλλογή από τα κοστούμια της ταινίας, τις ηχογραφήσεις, τα γραπτά έγγραφα, τις φωτογραφίες και άλλα προσωπικά της αντικείμενα τέθηκε σε μόνιμη έκθεση στο Μουσείο Κινηματογράφου του Βερολίνου (2000).

Το πρόσωπο της Dietrich δημιουργήθηκε προσεκτικά και οι ταινίες της (με λίγες εξαιρέσεις) εκτελέστηκαν επιδέξια. Παρόλο που η φωνητική της σειρά δεν ήταν μεγάλη, οι αξέχαστες ερμηνείες τραγουδιών της όπως «Falling in Love Again», «Lili Marleen», «La Vie en rose» και «Give Me the Man» έγιναν κλασικές επιτυχίες της εποχής.

Μία γυναίκα που «έσπαγε» τα σεξιστικά στερεότυπα

Οι ερωτικές συναναστροφές της τόσο με άνδρες, όσο και με γυναίκες ήταν ένα κοινό μυστικό, αλλά αντί να καταστρέψουν την καριέρα της, φαινόταν να την ενισχύουν.

Σύμφωνα με την britannica, η υιοθέτηση του παντελονιού και άλλων ανδρικών ρούχων την έκανε να φέρει στη μόδα αυτό το στυλ και βοήθησε να ξεκινήσει ένα αμερικανικό στυλ μόδας που διατηρήθηκε στον 21ο αιώνα.

Σύμφωνα με τα λόγια του κριτικού Kenneth Tynan: «Έχει sex (έμφυλα χαρακτηριστικά), αλλά δεν έχει συγκεκριμένο φύλο (gender). Έχει τη συμπεριφορά ενός άνδρα. Οι χαρακτήρες που παίζει αγαπούν την εξουσία και τα παντελόνια. Η αρρενωπότητά της απευθύνεται στις γυναίκες και η σεξουαλικότητά της στους άνδρες».

Βίντεο

Headlines