Οι θιασώτες των πρακτικών του «Μακελειού» θα είχαν τα κότσια να συνδέσουν τον Λιγνάδη με τον Κουτσούμπα;

Από τις λίγες σταθερές και συνεπείς φωνές της πολιτικής ζωής της χώρας είναι αυτή του Δημήτρη Κουτσούμπα. Μπορεί κανείς να διαφωνεί με το ΚΚΕ, μπορεί να έχει χαώδεις ιδεολογικές διαφορές, αλλά δεν μπορεί να μην αναγνωρίζει στον γραμματέα του κόμματος ότι έχει μια σταθερότητα στις απόψεις του.

Και κυρίως ότι δεν είναι ακραίος, ούτε εμπλέκεται στη δίνη των εκδοτικών, πολιτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων.

Και το κυριότερο. Ο κ. Κουτσούμπας ουδέποτε έδωσε ο ίδιος το δικαίωμα, όπως και όλα τα στελέχη του ΚΚΕ, να μιλήσει κανείς για πρακτικές «μακελειού», για άθλιες πρακτικές σαν κι αυτές που είδαμε τις τελευταίες ημέρες, δυστυχώς και από κάποιους που καμώνονται ότι είναι αριστεροί.

Η κίνηση του in.gr, σκόπιμα και με πλήρη συνείδηση των όσων επεδίωκε, να φτιάξει στο φωτοσοπ μια φωτογραφία του Αλέξη Τσίπρα με τον Δημήτρη Λιγνάδη, ήταν για να δείξει ότι δεν μπορεί να ευτελίζεται έτσι η πολιτική ζωή του τόπου.

Το in.gr αποκάλυψε με τον –προκλητικό αλλά άκρως παρεμβατικό- τρόπο του, ότι δεν έχουν καμιά θέση στην πολιτική ζωή του τόπου τα troll, οι θιασώτες του «Μακελειού» και όλοι εκείνοι οι πολιτικοί που κάνουν σπέκουλα με ψεύτικη προπαγάνδα, με σπίλωση συνειδήσεων και με δολοφονία χαρακτήρων.

Η ψεύτικη φωτογραφία του Τσίπρα με τον Λιγνάδη έδειξε ότι δεν μπορεί να είναι όλοι παιδεραστές, δεν μπορεί να είναι όλοι εγκληματίες επειδή σε κάποια φάση της ζωής τους γνώρισαν και φωτογραφήθηκαν με τον προφυλακισμένο πλέον σκηνοθέτη;

Αλίμονο αν κάθε γνωριμία ποινικοποιούνταν. Αλίμονο αν για οποιαδήποτε κοινωνική συναναστροφή γινόταν τέτοιος χαμός.

Ο σοβαρότατος, συνεπής με τις ιδέες του Δημήτρης Κουτσούμπας είχε πάει σε παραστάσεις του Εθνικού Θεάτρου. Είχε φωτογραφηθεί και με τον Λιγνάδη και με όλους τους ηθοποιούς.

Εκανε κάτι κακό; Φυσικά όχι, γιατί ποιος τολμά να αμφισβητήσει την ακεραιότητα του κομμουνιστή ηγέτη;

Και δεν τόλμησε καμιά δημοσιογραφία του «Μακελειού», που δυστυχώς υιοθέτησαν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, κολλητοί εκδότες, ακόμη και υπουργοί, να αμφισβητήσει τον Κουτσούμπα γιατί απλά θα τους έπαιρνε και θα τους σήκωνε.

Είναι δε η πιο τρανή απόδειξη της «στημένης» από τα… ισόγεια κι όχι τα υπόγεια της Κουμουνδούρου, αυτό που έγινε με τις φωτογραφίες του Λιγνάδη με τον πρωθυπουργό ή με την Μενδώνη.

Και κυρίως η εντολή να στηθεί ένα hashtag με τίτλο «ΝΔ παιδεραστές» ή τα άθλια υπονοούμενα ότι ΜΚΟ που φροντίζουν ασυνόδευτα προσφυγόπουλα έδιναν παιδάκια στον Λιγνάδη με την ανοχή του Μαξίμου.

Το γεγονός ότι οι αθλιότητες των οπαδών του νεοαυριανισμού είχαν ως στόχο τη ΝΔ κι όχι π.χ. το ΚΚΕ, δείχνει τη στόχευσή τους.

Δεν θα τολμούσαν ποτέ να δείξουν φωτογραφίες του Λιγνάδη με τον Κουτσούμπα ή του Βαρουφάκη ή οποιουδήποτε άλλου πολιτικού, δημοσιογράφου, επιχειρηματία κ.λπ. που έτυχε να φωτογραφηθεί με τον σκηνοθέτη.

Ο Δημήτρης Κουτσούμπας, σε ένα άρθρο του στα «ΝΕΑ» δείχνει και τον τρόπο που πρέπει να αντιμετωπίζονται τα φρικιαστικά φαινόμενα που καταγγέλλονται τις τελευταίες ημέρες.

Όπως γράφει ο γραμματέας του ΚΚΕ: «Η απόφαση νέων ανθρώπων, ανδρών και γυναικών να «σπάσουν τη σιωπή τους» για τις αθλιότητες που βίωσαν αποτελεί μία γενναία ατομική πράξη. Αυτή η γενναιότητα είναι που οδηγεί στη δικαιοσύνη τους υπεύθυνους και όχι η κυβέρνηση η οποία ακόμα χρωστάει εξηγήσεις για τους χειρισμούς της.

Πέρα από την κοινωνική καταδίκη των όσων αποκρουστικών παρακολουθούμε, οφείλουμε, τουλάχιστον, να φωτίσουμε και το υπόβαθρο το οποίο διαμορφώνει δράστες ειδεχθών εγκλημάτων, όπως η σεξουαλική κακοποίηση ανήλικων παιδιών, ανδρών και γυναικών ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού. Γιατί αυτό το υπόβαθρο  είναι που εκβιάζει και τη σιωπή των θυμάτων….

Αν κάποιοι επώνυμοι ή αναγνωρισμένοι αναγκάζονται να σιωπούν και να θάβουν μέσα τους για χρόνια τα όσα φρικτά έζησαν, τι δύναμη, κουράγιο χρειάζεται μία εργάτρια ή ένας υπάλληλος;

Αυτές οι συμπεριφορές εντοπίζονται μόνο στον χώρο του θεάματος ή αφορούν και άλλους χώρους;

Ποια είναι η συνέχεια μίας γενναίας ατομικής πράξης;

Οι απαντήσεις σε αυτά τα ερωτήματα είναι ταυτόχρονα και μία πρώτη ασπίδα προστασίας σε χυδαία «επιχειρήματα» που επίσης ανθίζουν και κρύβονται πίσω, όπως το «γιατί δεν μίλαγε τόσα χρόνια» ή φτάνουν ακόμα και να ταυτίζουν τον ομόφυλο σεξουαλικό προσανατολισμό με την ασέλγεια και τη σεξουαλική κακοποίηση ανήλικων παιδιών.

Ο χώρος του πολιτισμού είναι για τους εργαζόμενους του χώρου μία εργασιακή κόλαση όπου είναι καθεστώς οι απλήρωτες ώρες δουλειάς, η αδήλωτη και ανασφάλιστη εργασία, η εργοδοτική αυθαιρεσία. Κάθε νέο παιδί αναγκάζεται να μπει σε έναν στίβο ανταγωνισμού για να βρει τη δυνατότητα να προβάλει και να καλλιεργήσει το ταλέντο του.

Οι πόρτες κλείνουν αν μιλήσεις, αν αμφισβητήσεις την προσβολή της προσωπικότητάς σου, αν διεκδικήσεις με τους συναδέλφους σου όρους προστασίας των δικαιωμάτων σου, όπως αυτοί θα έπρεπε να κατοχυρώνονται στις συλλογικές συμβάσεις εργασίας. «Αυτός έχει πλάτες», «πού πας να τα βάλεις με την αυθεντία;».

Η κατάσταση χειροτέρεψε ραγδαία. Οι άνθρωποι στον χώρο των τεχνών και του θεάματος ζουν στα όρια της επιβίωσης, αφού η κυβέρνηση αρνείται να πάρει τα αναγκαία μέτρα λειτουργίας αυτών των χώρων, να στηρίξει τους εργαζόμενους του κλάδου που έμειναν χωρίς εισόδημα.

Σαπίζει το σύστημα

Δεν ζούμε απλά κάποια «κρίση αξιών». Ζούμε την ανάδυση των αξιών και ιδανικών ενός συστήματος που σαπίζει. Ζούμε το αποκρουστικό πρόσωπο του ατομισμού, της εγωιστικής σκέψης και στάσης ζωής, του ανταγωνισμού. Αυτά καθρεφτίζονται σε όσα δυσώδη παρακολουθούμε.

Φαινόμενα όπως αυτά που καταγγέλλουν ηθοποιοί «ζουν και βασιλεύουν» σε όλους τους χώρους δουλειάς. Αυτό δεν αναιρείται από το ότι δεκάδες καταγγελίες εργαζομένων για αντίστοιχα περιστατικά, όπως για παράδειγμα στον κλάδο του τουρισμού, τις τρώει το μαύρο σκοτάδι, δεν προβάλλονται από μέσα ενημέρωσης. Απόλυτα εξηγήσιμο, όχι όμως και αποδεκτό.

Κάπως έτσι γεννιούνται τα τέρατα. Γι’ αυτό και οι διάφοροι κώδικες δεοντολογίας στην καλύτερη των περιπτώσεων θα είναι ευχολόγια καθώς το κοινωνικό έδαφος θα συνεχίσει να δίνει «βρώμικη σοδειά». Στη χειρότερη των περιπτώσεων θα οδηγήσει στη μεγαλύτερη φίμωση, όπως δείχνει η εμπειρία από  όπου εφαρμόστηκαν αυτοί οι περιβόητοι κώδικες.

Ευθύνη μας είναι να δυναμώσουν οι αντιστάσεις, η πάλη ώστε αυτοί οι οικονομικοί, κοινωνικοί καταναγκασμοί να πάψουν να υπάρχουν. Γι’ αυτό η συνέχεια της ατομικής καταγγελίας απαιτεί τη γενναία συμμετοχή στη συλλογική οργάνωση και διεκδίκηση, στο «φως» της αλληλεγγύης, της συναδελφικότητας και του αγώνα.

Η αποστροφή για αυτές τις αθλιότητες συνυπάρχει με την ανασφάλεια για την πανδημία που έχει αφεθεί στην τύχη της, με την αβεβαιότητα που γεννά η ανεργία, η απώλεια εισοδήματος για εργαζόμενους και μικρομεσαίους επιχειρηματίες στο εμπόριο, στην εστίαση και σε άλλους κλάδους. Συνυπάρχει με την αγανάκτηση για την ένταση της καταστολής και του αυταρχισμού από μια κυβέρνηση, ένα κράτος που κάνει επίδειξη δύναμης και αλαζονείας με στόχο τους αγώνες του λαού και της νεολαίας. Η συνολική αποστροφή και η αγανάκτηση για ένα σύστημα που γεννά τέρατα μπορεί να βρει διέξοδο στην αναζήτηση εναλλακτικής λύσης, στην πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ».