Δεν το αποκρύπτω, ότι θεωρώ τον καλό κινηματογράφο, ως ένα από τα φωτεινότερα σχολεία πολιτιστικής αγωγής,* αλλά συχνά και λύτρωσης από τα αδιέξοδα της ανθρώπινης ασυνεννοησίας αλλά και ανθρωποφαγίας.

Μάλιστα, στη σημερινή τεταμένη ατμόσφαιρα, από την άλλοτε έντεχνα και άλλοτε με ιταμότητα προβεβλημένη ποικίλη βία (π.χ. περίπτωση Κουφοντίνα), ή τους αποκαλυπτόμενους εγκληματικούς ερωτικούς βιασμούς (λες και το φρούτο αυτό ευδοκίμησε αιφνιδίως το 2021), σε παρόμοιες λοιπόν περιόδους, όπως η σημερινή, ο κινηματογράφος τολμά, μέσα σε μιάμισυ, έως δύο ώρες, ν’ απομυθοποιήσει αδρανείς θεσμούς, να απονείμει εύσημα σε καταπιεσμένες συνειδήσεις και να τις ανακηρύξει σε ανατροπείς του κάθε λογής άνανδρου ψευδοτσαμπουκά. Και μάλιστα με πρωταγωνίστριες αυτής της ανατροπής κάποιες αδούλωτες, στα κατά συνθήκην ψεύδη, γυναίκες!

Μιλάω λοιπόν ευθέως για το φιλμ «Θέλμα και Λουΐζ», που φέτος κλείνει τα 30 χρόνια από τις πρώτες προβολές του, το 1991. Κυριολεκτικά με καθήλωσε η προβολή του από την ΕΤ-2, (και μάλιστα χωρίς την αεριτζίδικη βαρβαρότητα των σωρευτικών απροειδοποίητων διαφημίσεων), μολονότι το είχα ξαναδεί, παλαιότερα.

Οι δύο αχώριστες φίλες, Θέλμα και Λουϊζ, στην αρχή των ξένοιαστων διακοπών κατά μήκος των πολιτειών των ΗΠΑ.

Ο επιπρόσθετος λόγος, που αναφέρομαι, στο σημερινό μου κείμενο στην ταινία αυτή, είναι η συμμετοχή στους κεντρικούς ρόλους του έργου της υπέροχης ηθοποιού, πολιτικής ακτιβίστριας και δεδηλωμένης φιλελληνίδας Σούζαν Σάραντον η οποία διατηρεί το επώνυμο του ελληνικής καταγωγής συζύγου της (Κρις Σάραντον = Χρήστος Σαραντονίδης) αλλά και δηλώνει υπερήφανα ότι αισθάνεται ελληνίδα!

Η γυναικεία αυτοδικία-αυτοτιμωρία

Με λίγα λόγια για όσους δεν είχαν την τύχη να απολαύσουν αυτό το φιλμ: Δύο παντρεμένες και με αγαπημένους συζύγους γυναίκες, αποφασίζουν από κοινού διακοπές, διασχίζοντας πολιτείες των ΗΠΑ. Τα βράδια διασκεδάζοντας οι δυο τους, σε επαρχιακές μικρές πόλεις, πέφτουν θύματα αγροίκων ερωτικών πολιορκητών, σκοτώνοντας με πιστόλι έναν από αυτούς, που απείλησε τη μια φίλη με βιασμό. Ακολουθεί μια πορεία λύτρωσης, από την ανθρώπινη βία αλλά και το κυνηγητό της αστυνομίας, με φυγή προς το Μεξικό. Στην ίδια αυτή πορεία, διαπράττουν και άλλο φόνο σκοτώνοντας ένα φορτηγατζή, που τις πολιορκούσε με αφάνταστες χυδαιότητες.

Η ομοσπονδιακή αστυνομία, μετά από περιπετειώδη καταδίωξη τις πολιορκεί στο χείλος του γκρεμού του Γκραν Κάνυον. Δεν παραδίδονται, αλλά συναποφασίζουν να οδηγήσουν με ορμή το αυτοκίνητό τους στο γκρεμό, σπεύδοντας προς τον άλλο κόσμο με το χαμόγελο και την υπερηφάνεια των αδούλωτων χαρακτήρων.

Η πολιορκία των δύο καταζητούμενων από την ομοσπονδιακή αστυνομία των ΗΠΑ γυναικών, θα καταλήξει με την αυτοκτονία των δύο αχώριστων φιλενάδων στο κενό του μοναδικού σε επιβλητικότητα γκρεμού του Γκράν Κάνυον.

Η εν λόγω ταινία τιμήθηκε με βραβείο Όσκαρ και έχει καταγραφεί στα χρονικά της μεγάλης οθόνης ως έργο ανεπανάληπτου κοινωνικού μηνύματος, που προβάλλει την αυτοδικία αλλά και την αυτοκτονία ως απέλπιδα και ύστατη λύση, σε ακραίες καταστάσεις εκμηδένισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, όπου τόσο η συνηθισμένη κοινωνική επιλογή της σιωπής (omerta), όσο και οι γραφειοκρατικές και συντεχνιακές αγκυλώσεις των αρμόδιων διωκτικών αρχών, ή ρίχνουν στα μαλακά, ή δίνουν εμβαλωματικές λύσεις στην εκμηδένιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

_________________

* Georges Sadoul: Le Cinéma devient un art. Edition Denoël.

Headlines