Ολοι γνώριζαν, δηλαδή τι γνώριζαν; Κάτι είχε πάρει το αφτί τους, κάποιος, βρε παιδί μου, τους είχε ενημερώσει, κι ύστερα ήταν και κάποιος άλλος που κάπου κάτι είπε, καταλαβαίνεις πώς γίνονται αυτά. Επειτα άμα δεν έχει γίνει κάτι μπροστά σου, μπορείς να πεις; Δεν μπορείς. Και κάπως έτσι περνούσαν οι μέρες, περνούσαν οι εβδομάδες, οι μήνες, τα χρόνια, και «αυτό», άρχισε να γίνεται συνήθεια, νόμος, αρχή και κανόνας. Αν θέλεις να πας μπροστά στο θέατρο, και από κρεβάτια θα περάσεις, και κώλο θα στήσεις που λέει ο λόγος – το ‘λεγε ο «νόμος», ο «κανόνας», η «αρχή», που ήταν και βασική. Και κανείς δεν μίλησε. Τότε που έπρεπε. Τότε και εκεί. Μήπως και γλιτώσει κανένα παιδί στη συνέχεια, κανένα κορίτσι, που το ‘χε ονειρευτεί από μικρό πως θα γίνει μια «Βουγιουκλάκη», μια «Τζένη Καρέζη», μια «Ζωή Λάσκαρη».

Δεν ξέρω τι θα βγει στο τέλος από αυτή την ιστορία της Λιγνάδης και Σία ΟΕ που βασίλεψε επί χρόνια στο ελληνικό θέατρο, και έστρωσε την καριέρα πολλών και διαφόρων πάνω σε στρώματα και σε καναπέδες. Αν πιστέψω τον Αλέξη Κούγια που έχει την ευφυΐα της αλεπούς και την εμπειρία 50 χρόνων στη δικηγορία «τίποτε δεν θα βγει, γιατί τίποτε δεν υπάρχει». Εκτός κανόνα. Εκτός νόμου. Εκτός (βασικής) αρχής. Και μπορεί ο επικεφαλής αυτής της «εταιρείας» του τρόμου, της λαγνείας και της διαστροφής να πάει ή να μην πάει φυλακή – μικρή σημασία έχει. Για μένα το χειρότερο, το πιο μεγάλο έγκλημα που έχει γίνει με αυτή την υπόθεση είναι ότι στον βόθρο που κολυμπούν όλοι αυτοί, θύτες και θύματα αλλά και «θύματα», πνίγηκαν και τα όνειρα παιδιών, πολλών παιδιών να ασχοληθούν με την αρχαιά τέχνη τού να ποιούν «ήθος»

Το κρυφτούλι τελειώνει

Αυτό είναι το έγκλημα. Και υπάρχει και ένα δεύτερο μεγάλο έγκλημα. Είναι η προσπάθεια που γίνεται από διάφορες πλευρές να προστατευθούν κάποιοι, την ίδια ώρα που ρίχνονται στην πυρά άλλοι σαν κι αυτούς. Γιατί όσο είναι ένοχοι συγκάλυψης κάποιοι επειδή δεν έκαναν ό,τι έπρεπε να κάνουν για να σπάσει το απόστημα που κατατρώει το σώμα του θεάτρου και του κινηματογράφου τόσα χρόνια, άλλο τόσο είναι και κάποιοι οι οποίοι δίνουν μάχη να συγκαλύψουν άλλους ίδιους ή χειρότερους με τους πρωταγωνιστές των ημερών. Και το κάνουν τόσο άγαρμπα όλο αυτό. Πετώντας την μπάλα στην εξέδρα, και δημιουργώντας την αίσθηση ότι το πρόβλημα είναι εκεί που εκείνοι δείχνουν, εκεί που πέταξαν την μπάλα. Κι όχι δίπλα τους, στον αυλόγυρό τους, ανάμεσα στους ανθρώπους που συναναστρέφονται, που γελάνε με τα αστεία τους, που τους συμβουλεύουν.

Αυτό είναι το έγκλημα, και αυτή είναι η τραγωδία της ελληνικής πολιτικής ζωής – δυστυχώς…

(Αλλά ας είναι βέβαιοι, ότι ΑΥΤΟΣ, αυτή η λέρα του καλλιτεχνικού κόσμου, που προστατεύουν, δεν θα τα καταφέρει τελικά να μείνει στο απυρόβλητο…

Εκβιασμός

Το άλλο θέμα των ημερών, είναι η υπόθεση Κουφοντίνα. Οπου κυβέρνηση και αντιπολίτευση διασταυρώνουν τα ξίφη τους για τον λεβέντη αυτόν, που με το πιστόλι στο χέρι σκότωσε 11 ανθρώπους και με τη συνδρομή του οι ημίτρελοι της 17 Νοέμβρη σκότωσαν άλλους 14. Για ένα άτομο δηλαδή που όχι μόνο αμετανόητο είναι, αλλά και προκάλεσε τεράστια ζημιά στον τόπο, σχεδόν επί τρεις δεκαετίες, κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση δεν καταφέρνουν να ομονοήσουν.

Για το τι είναι ο Κουφοντίνας και ποιο ακριβώς είναι το αίτημα για το οποίο εκβιάζει τη συντεταγμένη πολιτεία με την απεργία πείνας του.

Επειδή λοιπόν θεωρώ ότι λίγο-πολύ έχει χαθεί η μπάλα, θα αναφέρω μερικά πράγματα, για να καταλάβουμε όλοι περί τίνος πρόκειται. Σύμφωνοι; Σύμφωνοι. Ο Κουφοντίνας λοιπόν είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος, ο οποίος στο όνομα μιας ιδεοληψίας την οποία υπηρετούσε αυτός και μερικοί άλλοι βλαμμένοι σαν κι αυτόν, σκότωσε αθώους ανθρώπους. Δικάστηκε και καταδικάστηκε. Τώρα κάνει απεργία πείνας γιατί δεν θέλει να είναι φυλακισμένος στις φυλακές του Δομοκού, αλλά στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου είναι φυλακισμένοι και οι φίλοι του. Και ερχόμαστε στο επίμαχο; Υπάρχει χώρα στον κόσμο (όχι πολλές, μία να μου αναφέρει κάποιος) όπου καταδικασμένος και μάλιστα για ειδεχθή, κατά συρροή, εγκλήματα, έχει το δικαίωμα να διαλέξει τη φυλακή που κρατείται; Την ποιότητα του κελιού του; Το στρώμα στο οποίο θα κοιμάται; ΔΕΝ υπάρχει.

Μόνο στην Ελλάδα αναπτύσσονται αυτές οι γελοίες θεωρίες. Διάβασα ας πούμε, τη δήλωση 888 (τι αριθμός!) νομικών, που τάσσονται υπέρ του αιτήματος Κουφοντίνα. Μπορεί κάποιος από τους δικηγόρους αυτούς να μας υποδείξει έναν πελάτη του, που πήγε φυλακή, αλλά πριν οδηγηθεί σε αυτή να εξέφρασε προτίμηση για το πού θέλει να πάει; Εναν, όχι πολλούς. Τι παραμύθια είναι αυτά. Και σε ποιους τα λένε; Γιατί πρέπει να μας περνάνε για βλάκες για να λένε κάτι τέτοια..

Εκβιασμός ΙΙ

Προσωπικά θέλω να ελπίζω ότι η πολιτεία θα κάνει αυτό που πρέπει, και αυτό που πρέπει υπαγορεύεται από τους νόμους – κανείς δεν μπορεί να εκβιάζει με την ίδια του τη ζωή. Κανείς. Και κανείς επίσης δεν μπορεί να μιλάει για λογαριασμό του. Ούτε προς τη μια ούτε προς την άλλη πλευρά. Γιατί άκουσα, πως μια ορισμένη πλευρά, συστήνει στον Κουφοντίνα να επιμείνει «ως το τέλος», διότι με τον τρόπο αυτόν, οι άλλοι θα κάνουν πίσω, και άρα αυτός θα μεταβληθεί σε «γνήσιο λαϊκό ηγέτη».

Υπάρχουν και κάποιοι ακόμη πιο ιταμοί: που παρακαλάνε να πεθάνει ο Κουφοντίνας εμμένοντας στην άθλια επιλογή του, για να καεί η Αθήνα από τους μπαχαλάκηδες – προκειμένου να τιμηθεί ο «ήρωας» -, να παρέμβει η Αστυνομία για να αποτρέψει τις καταστροφές, και μέσα από το μπάχαλο που θα προκληθεί να έχουμε κάτι αντίστοιχο με τα «Δεκεμβριανά» του 2008. Οι άρρωστοι αυτοί, που έχουν γνωστή πολιτική ταυτότητα, δεν διστάζουν να εξωτερικεύσουν τις αναλύσεις τους για να αποδείξουν πόσο ευάλωτο είναι το πολιτικό κλίμα, και η καταγραφόμενη από τις δημοσκοπήσεις κυριαρχία Μητσοτάκη.

Πρώην κυβερνητικό στέλεχος, που «τίμησε» με την παρουσία του τις κυβερνήσεις ΣΥΡΙΖΑ, έλεγε σχετικά σε κολλητό μου ότι «αν κάνει το λάθος η κυβέρνηση και αφήσει τον Κουφοντίνα να πεθάνει, θα προκληθεί τέτοιος σεισμός που θα πάνε περίπατο και το προβάδισμα της ΝουΔου και η ηγεσία Μητσοτάκη».

Υπενθυμίζω και σε αυτόν, και σε όσους σκέφτονται ανάλογα, ότι η μακαρίτισσα η Θάτσερ, που είχε να αντιμετωπίσει κάτι ανάλογο με έναν δολοφόνο του ΙRΑ ονόματι Μπόμπι Σαντς, όχι μόνο δεν έκανε πίσω, αλλά είχε και την κοινωνία μαζί της που της έλεγε, μην κάνεις πίσω!

Και δεν έκανε. Διότι μια οργανωμένη πολιτεία δεν υποκύπτει ποτέ στους εκβιασμούς.

Βιβλίο για την Ευρώπη

Μπορείς να έχεις οποιαδήποτε άποψη για τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου, αλλά δεν μπορείς να μην του αναγνωρίσεις ότι στην κρίσιμη περίοδο της χρεοκοπίας της χώρας, σήκωσε τον σταυρό του μαρτυρίου, και τον σήκωσε ως το τέλος. Ο Γιώργος που ζει πλέον αποτραβηγμένος από την πολιτική ζωή της χώρας, ίσως και αποτέλεσμα της πικρίας που ένιωσε όταν τον παράτησαν όλοι τότε που έδινε την προσωπική του μάχη στο Ειδικό Δικαστήριο, συνέγραψε καινούργιο βιβλίο (τρόπον τινά μια συνέχεια του «The party is over»). Το βιβλίο που έχει τίτλο «Με κάθε τίμημα – Η μάχη για το μέλλον της Ευρώπης» και κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Παπαδοπούλου, είναι κατά τον συγγραφέα του «μία περιγραφή της μάχης για το μέλλον της Ευρώπης, μία μάχη για τη μορφή και την κατεύθυνση, το περίγραμμα και τα συστατικά της στοιχεία, τις αρχές, τις αξίες και τους κανόνες λειτουργίας τους και σε τελική ανάλυση για την ψυχή της. Για το ποιους αντιπροσωπεύει και αν προσφέρει και σε ποιους όσα έχει υποσχεθεί».

Ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου ανιχνεύει, όπως υπογραμμίζει ο ίδιος με το βιβλίο αυτό, «ποια νέα πολιτική ελληνική αρχιτεκτονική χρειάζεται η Ευρώπη για να μπορέσει να πρωταγωνιστήσει σε μία ταχύτατα μεταβαλλόμενη παγκόσμια οικονομία, αλλά και για να απαντήσει στο αίτημα για περισσότερη δημοκρατία και ευημερία».

Καλοτάξιδο εύχομαι, ολοψύχως, δε…

Headlines