Είναι επείγον να συνεννοηθούμε για τον Δημήτρη Κουφοντίνα

Γράφει ο Δημοσθένης Παπαδάτος – Αναγνωστόπουλος*

Είμαστε στο παραένα. Στα 63 του, έχοντας ήδη τέσσερις απεργίες πείνας πίσω του, ο Δημήτρης Κουφοντίνας μπαίνει σήμερα στην 53η μέρα της πέμπτης του απεργίας πείνας. Το νοσοκομείο της Λαμίας, οι γιατροί του, η κοινή λογική, λένε ότι έχει κάποιες ώρες ζωής ακόμα. Για να έχει κανείς ένα μέτρο σύγκρισης: το 1981, ο Μπόμπι Σαντς άντεξε 66 μέρες απεργίας πείνας, γιατί ήταν μόλις 27.

Ό,τι είναι να γίνει για να σωθεί η ζωή του απεργού πείνας, πρέπει να γίνει τώρα. Αφού όλοι το καταλαβαίνουν αυτό, γιατί δεν γίνεται;

Διάβασα την απάντηση της κ. Σοφίας Νικολάου στην Ιωάννα Κούρτοβικ. Ο βασικός ισχυρισμός της γ.γ. Αντεγκληματικής Πολιτικής είναι α) ότι η συνήγορος του Κουφοντίνα ψεύδεται και β) ότι «ο κρατούμενος επέλεξε, αντί της προσφυγής στη Δικαιοσύνη, την απεργία πείνας ως μέσο άσκησης πίεσης στην Πολιτεία, παρά το γεγονός ότι τηρήθηκαν χωρίς καμιά παρέκκλιση οι νόμοι».

Είναι επείγον να συνεννοηθούμε. Όχι μόνο για τη διαδικασία, που είναι σημαντική. Αλλά και για την ουσία, που είναι εξίσου και περισσότερο. Να συνεννοηθούμε, για να μην υπάρξει νεκρός:

• Η κ. Νικολάου δεν έχει δώσει την από 4.1.2021 κυρωτική απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής Μεταγωγών, όπως όφειλε. Γενικά, αν «τηρήθηκαν χωρίς καμιά παρέκκλιση οι νόμοι», δεν εξηγείται η παρέμβαση του Συνηγόρου του Πολίτη, της Διεθνούς Αμνηστίας, του Ξ. Κοντιάδη, της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων, και χιλίων ακόμα δικηγόρων.
• Ας κάνουμε ότι αυτά δεν υπήρξαν. Για να μην υπάρχει η παραμικρή δεύτερη σκέψη, και όπως είναι ήδη γνωστό, η Ιωάννα Κούρτοβικ επανυπέβαλε χτες, 28.2.2021, προς τη Γεν. Γραμματεία Αντεγκληματικής Πολιτικής και την Κεντρική Επιτροπή Μεταγωγών, αίτημα μεταγωγής του Δ. Κουφοντίνα, σύμφωνα με τον ν. 4760/2020. Επανυπέβαλε πάει να πει: το είχε υποβάλει ήδη, δεν έγινε τίποτα, αλλά επέμεινε.
• Ο πόλεμος ανακοινώσεων, με άμετρο ζήλο να … ξεσκεπαστεί και να αποκαλυφθεί ο αντίπαλος, δεν ενδιαφέρει και δεν βοηθάει κανέναν εδώ που είμαστε. Αυτό που επείγει –το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι πολιτικοί αρχηγοί, άνθρωποι όπως οι Α. Χατζής, Θ. Σοφός, Α. Σπηλιωτόπουλος, Κ. Τζαβάρας, και ιστορικές ξένες εφημερίδες, όπως η Λιμπερασιόν και το Μανιφέστο–, είναι να μην υπάρξει νεκρός.

Φοβάμαι ειλικρινά –το λέω με αγωνία: όχι όπως «φοβάται» κανείς στις πολιτικάντικες ρητορείες– ότι η κυβέρνηση έχει εγκλωβιστεί στο «Δίλημμα του Φυλακισμένου». Πρόκειται για το δίλημμα που αντιμετωπίζουν ορθολογικά σκεπτόμενοι σε καταστάσεις σύγκρουσης: να συνεννοηθώ με την άλλη πλευρά – ή θα μου τη φέρει;

Εξηγώ: Όσοι υποστηρίζουμε το αίτημα του απεργού πείνας να γυρίσει στον Κορυδαλλό, λέμε ότι η απεργία πείνας είναι αγώνας για τη ζωή. Παρότι το λέμε, η κυβέρνηση είναι βαθιά πεισμένη ότι η απεργία πείνας είναι μακιαβελικό κόλπο για να συσπειρωθεί ένας κόσμος υπέρ του αντάρτικου πόλης. Γι’ αυτό και λέει τον Κουφοντίνα όχι απεργό πείνας, αλλά «αυτόχειρα» και «εκβιαστή». Το έχει πει τόσες φορές, για να πειστεί ο κόσμος της συντηρητικής παράταξης, που το έχει πιστέψει και η ίδια. Εύλογα, αν πιστεύεις κάτι τέτοιο, δεν κάνεις τίποτα ενώ ένας απεργός πείνας πεθαίνει.

Ο Κουφοντίνας δήλωσε στη γιατρό επιλογής του, κ. Κατερίνα Ντουζέπη, ότι δεν θέλει να πεθάνει. Όσοι τον υποστηρίζουμε, λέμε ότι δεν θέλουμε απεργό πείνας νεκρό. Η κυβέρνηση λέει ότι δεν θέλει νεκρό. Αυτή είναι μια βάση συνεννόησης για να ξεπεραστεί τώρα το αδιέξοδο. Το «δίλημμα του φυλακισμένου» πρέπει, λοιπόν, να τερματιστεί. Θα συνεχίσουμε να διαφωνούμε με την κυβέρνηση σε πολλά και σημαντικά. Θέλουμε να συνεχίζουμε να διαφωνούμε, αλλά με τον απεργό πείνας ζωντανό και στα πόδια του.

Γι’ αυτό αρκεί απλά μια διοικητική απόφαση. Χωρίς άλλη καθυστέρηση. Και χωρίς παρανοϊκές υποθέσεις εργασίας να στηρίζουν την αδιαλλαξία και την εκδικητικότητα.

Ο Δημοσθένης Παπαδάτος – Αναγνωστόπουλος είναι μέλος του Δικτύου για τα Κοινωνικά και Πολιτικά Δικαιώματα