Τι αξίζει να μείνει

Σε λίγο καιρό η ατζέντα της επικαιρότητας θα έχει εντελώς αλλάξει.

Ολες οι σοβαρές καταγγελίες για σεξουαλικά εγκλήματα και για κακοποιήσεις από θέση εξουσίας θα έχουν πάρει τη δικαστική ή την πειθαρχική οδό. Η άνοιξη θα επελαύνει. Εφόσον οι εμβολιασμοί βαίνουν καλά από άποψη ταχύτητας και αποτελεσματικότητας, θα προσβλέπουμε στην ανάκαμψη της οικονομίας μέσω του τουρισμού. Η εστίαση θα λειτουργεί επιτέλους, τα «τραπεζάκια έξω» θα ανασταίνουν την πόλη. Ακόμα και τα θέατρα θα ετοιμάζονται να ξανανοίξουν.

Οσοι εξετράπησαν γενικεύοντας άκριτα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όσοι έσουραν τον αναβαλλόμενο επί δικαίων και αδίκων, θα καπνίζουν την πίπα της ειρήνης, θα αναθερμαίνουν τις λυκοφιλίες για να συμμετάσχουν στους θιάσους. Διότι στο τέλος μιλάει το σανίδι. Κάποιος θα πει «δεν παίζω μαζί σου ρε, γιατί τη δύσκολη στιγμή μού πέταξες λάσπη!». Οι περισσότεροι ωστόσο από τους αδίκως θιγέντες θα δώσουν σιωπηλή αμνηστία. Ετσι είναι οι άνθρωποι. Ξεχνούν. Θέλουν να ξεχνούν.

Από τα εξαιρετικά δυσάρεστα που λυτρωτικά ξετυλίχτηκαν εμπρός στα μάτια μας, τρία γενικότερα ζητήματα πρέπει να μείνουν. Η κοινωνία ψύχραιμα να τα αναστοχαστεί. Οι Αρχές να πράξουν.

Η πληγή, πρώτον, της ανήλικης πορνείας. Δεν χρειάζεται κανείς να διαβάσει καταθέσεις, αρκεί να περπατάει στο κέντρο της Αθήνας. (Και των άλλων μεγάλων ελληνικών πόλεων, υποθέτω.) Μάτια άμα έχει, βλέπει τι συμβαίνει πέριξ της Ομόνοιας, στην Πλατεία Βικτωρίας και στο Πεδίον του Αρεως μέχρι σχετικά πρόσφατα. Σμάρια έφηβοι πρόσφυγες και μετανάστες κάνουν πεζοδρόμιο. Φεύγουν απ’ τις δομές, βγαίνουν από τις χαμοκέλες όπου τους έχουν στοιβάξει και εκδίδονται αντί πινακίου φακής. Για ένα χαρτζιλίκι. Για να μαζέψουν τα ναύλα, ώστε να συνεχίσουν το ταξίδι τους προς τη Βόρεια Ευρώπη, που τη φαντάζονται Γη της Επαγγελίας.

Χιλιάδες ευυπόληπτοι συμπολίτες μας -καλλιτέχνες αλλά και γραφειοκράτες, δεδηλωμένοι ομοφυλόφιλοι μα και συμβατικοί οικογενειάρχες, σαραντάρηδες και εβδομηντάρηδες, αρκετοί σοκαρίστηκαν δήθεν με όσα αποδίδονται στον Δημήτρη Λιγνάδη – συχνάζουν στις πιάτσες. Ικανοποιούν το χούι τους.

Πώς θα αντιμετωπίσεις το φρικώδες αυτό δουλεμπόριο; Κατακεραυνώνοντας με πουριτανικές ιερεμιάδες όσους «ψωνίζουν»; Ή βγάζοντας τα παιδιά από την ανάγκη να διαθέτουν το ίδιο τους το σώμα;

Το ακανθώδες, δεύτερον, ερώτημα πότε χειραφετείται κανείς ερωτικά. Από ποια ηλικία μπορεί να έχει σαρκικές επαφές δίχως να δίνει λογαριασμό σε κανέναν.

Παλιότερα τα κορίτσια αντιμετωπίζονταν διαφορετικά από τα αγόρια, ο νομοθέτης τις έκρινε ώριμες νωρίτερα. Ενδεχομένως να ήταν – ας αναλογισθούμε πόσες Ελληνίδες στη γενιά των μαμάδων ή των γιαγιάδων μας τεκνοποιούσαν πριν από τα είκοσι.

Στις μέρες μας η κατάσταση έχει μεταβληθεί. Βλέπεις δεκαπεντάρηδες αμφοτέρων των φύλων να χυμάνε έτοιμοι, ασυγκράτητοι στον έρωτα. Και άλλους, γεννημένους την ίδια χρονιά, να παραμένουν παιδιά, ουσιαστικά ανυποψίαστοι, για αυτό και πιο ευάλωτοι. Δεν θα μπορούσαν ασφαλώς να κρίνονται κατά περίπτωση – να παραχωρείται στους μεν το ελεύθερο, να παραμένουν οι δε υπό επιτήρηση ώσπου να μεστώσουν…

Θα έπρεπε ενδεχομένως να λαμβάνεται υπόψη η ηλικιακή διαφορά στις πολύ νεανικές σχέσεις. Αλλο να ερωτεύεσαι, να συνευρίσκεσαι, με κάποιον που σε περνάει δύο ή και πέντε ίσως χρόνια. Αλλο εντελώς να παρασύρεσαι στο κρεβάτι κάποιου μεσόκοπου. Πόσω δε μάλλον αν έχετε σχέση δασκάλου – μαθητή.

Η κωδικοποίηση, τρίτον, του «me too». Πρέπει να τεθούν συγκεκριμένοι κανόνες. Να περιγραφεί με εξαντλητική σαφήνεια τι απαγορεύεται. Ποιες συμπεριφορές είναι μη ανεκτές, κολάσιμες σε επαγγελματικούς και εκπαιδευτικούς χώρους και όπου αλλού συγχρωτιζόμαστε. Και ό,τι δεν εμπίπτει στη λίστα όχι απλώς να επιτρέπεται μα και να μην μπορεί κανείς τρίτος να το πιάσει στο στόμα του.

Δεν αναφέρομαι μόνο σε γνήσια έλξη, ειλικρινές πάθος, ειδύλλια της μιας έστω βραδιάς. Μα και σε σχέσεις υπολογισμού μεταξύ συναινούντων ενηλίκων. Καθένας έχει το ελεύθερο να προσφέρει τα θέλγητρά του έναντι απτών ή εικαζόμενων ανταλλαγμάτων.

Αλίμονο εάν επικρατήσουν ήθη κατηχητικού. Αλίμονο εάν η πολιτεία ή ο γείτονας χώνει τη μύτη του στα σεντόνια σου επικαλούμενος τα χρηστά ήθη, διψώντας στην πραγματικότητα για κουτσομπολιό.