Αίμα

Αν το δει κανείς συναισθηματικά, η εικόνα είναι συντριπτική. Ο απεργός πείνας είναι ένας κατά συρροή δολοφόνος, που όχι μόνο δεν έχει μετανιώσει για τα εγκλήματά του, όχι μόνο δεν έχει ζητήσει συγγνώμη, αλλά και στις άδειες εξόδου που του χορηγούνταν ήταν προκλητικός. Επιπλέον, δεν διαμαρτύρεται επειδή στη φυλακή τον βασανίζουν, για παράδειγμα, αλλά επειδή θέλει να μεταφερθεί σε μια άλλη φυλακή.

«Θυμόμαστε τις στιγμές που ζήσαμε με τους δικούς μας και πως θα θέλαμε λίγο ακόμα», σημειώνουν συγγενείς των θυμάτων τρομοκρατίας στη συγκινητική τους ανακοίνωση. «Θυμόμαστε και το αίμα». Αυτό το αίμα που ξεχνούν, αν δεν τροφοδοτούνται από αυτό, πολλοί από τους υποστηρικτές του τρομοκράτη. Το αίμα – για να μην ξεχνάμε – του Νίκου Μομφεράτου, του Παναγιώτη Ρουσέτη, του Δημήτρη Αγγελόπουλου, του Αλ. Αθανασιάδη-Μποδοσάκη, του Ουίλιαμ Νορντίν, του Παύλου Μπακογιάννη, του Ρόναλντ Στιούαρτ, του Τσετίν Γιοργκού, του Αθανάσιου Αξαρλιάν, του Μιχάλη Βρανόπουλου, του Ομέρ Σιπαχίογλου, του Κώστα Περατικού, του Στίβεν Σόντερς.

Δεν αποτελεί όμως υποστήριξη προς τον τρομοκράτη το να επισημαίνονται οι ευθύνες της σημερινής κυβέρνησης η οποία, για να αντιμετωπίσει τις συνέπειες των εγκληματικών πράξεων της προηγούμενης, διέπραξε κι εκείνη λάθη. Οχι, δεν «δημιούργησε το πρόβλημα», όπως με περισσή επιπολαιότητα την κατηγορεί ο εκπρόσωπος Τύπου του ΚΙΝΑΛ. Οχι, δεν θέλει νεκρό τον απεργό πείνας, όπως την κατηγορεί ο Τομέας Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ. Εκανε όμως σπασμωδικές κινήσεις. Δεν είναι σπασμωδική κίνηση να ψηφίζεις έναν φωτογραφικό νόμο για να προλάβεις τα χειρότερα. Αλλά τον νόμο αυτόν πρέπει τουλάχιστον να είσαι σε θέση να τον εφαρμόσεις.

Ούτε αποτελούν υποστήριξη προς τον τρομοκράτη οι εκκλήσεις να χρησιμοποιήσει η πολιτεία όλα τα νόμιμα μέσα προκειμένου να μη χάσει τη ζωή του στην Ελλάδα του 2021 ένας απεργός πείνας – όσο αίμα κι αν έχει στα χέρια του. Το πρόβλημα στην περίπτωση αυτή δεν είναι ότι μπορεί να καεί η Αθήνα. Ούτε ότι μπορεί να δημιουργηθεί μια νέα γενιά τρομοκρατών. Αλλά κυρίως ότι το κράτος θα έχει αποδειχθεί ανίκανο να σώσει μια ζωή.

Το ζητούμενο δεν είναι να «αλλάξει στάση» η κυβέρνηση, όπως πονηρά γράφει ο Αλέξης Τσίπρας στην ανάρτησή του. Ούτε να υπάρξει «προνομιακή μεταχείριση» κανενός, όπως απαντά το Μέγαρο Μαξίμου. Η λύση δεν μπορεί να προέλθει ούτε από «διάλογο» με τον εκβιαστή τρομοκράτη – τόσο για λόγους αρχής όσο κι επειδή είναι εμφανής η πρόθεσή του να αφαιρέσει τη δική του ζωή του με την ίδια αποφασιστικότητα που αφαίρεσε τις ζωές των άλλων.

Αλλά λύση πρέπει να δοθεί. Η ικανοποίηση του αιτήματος του τρομοκράτη να επιστρέψει στον Κορυδαλλό (απ’ όπου θα μπορούσε πάντα, με βάση τον νόμο, να μεταφερθεί εκ νέου ένα 24ωρο μετά στον Δομοκό) μοιάζει αδύνατη. Μένει η αναγκαστική σίτισή του. Ενας δολοφόνος δεν πρέπει να μετατραπεί σε μάρτυρα.