Ο Γιούνκερ για τον ρόλο της Γερμανίας

«Η αντιμετώπιση της Ελλάδας από την Ευρώπη με πλήγωσε βαθιά. Γιατί μερικοί από εμάς, κυβερνήσεις, κοινή γνώμη, δεν σεβάστηκαν την αξιοπρέπεια των Ελλήνων. Ηταν τρομερή στιγμή στην ευρωπαϊκή ιστορία». Η συνέντευξη του Ζαν – Κλοντ Γιούνκερ, πρώην προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στα «ΝΕΑ Σαββατοκύριακο» και τη Μαρία Βασιλείου, από όπου και προέρχονται αυτές οι δηλώσεις, είναι αποκαλυπτική πολύ πέρα από όσο ήδη φαίνεται με την πρώτη ματιά. «Είχα μεγάλες δυσκολίες για την Ελλάδα με τη Μέρκελ και τον Σόιμπλε. Ηταν οι κυριότεροι αντίπαλοί μου. Μπορεί να μην το θυμούνται, αλλά εγώ το θυμάμαι. Ημουν κατά της εμπλοκής του ΔΝΤ διότι θα ξεκινούσαμε με λάθος τρόπο. Η Μέρκελ ήταν υπέρμαχος της ιδέας, ο Σόιμπλε λιγότερο».

Δέκα χρόνια μετά την ελληνική πτώχευση ο Γιούνκερ όχι απλώς επιβεβαιώνει τις προθέσεις και τον ρόλο της Γερμανίας στη δραματική εκείνη περίοδο, αλλά δίνει και μία εσωτερική εικόνα της γερμανικής πολιτικής πολύ διαφορετική από αυτή που έχει η ίδια επιβάλλει: «Τα πράγματα πρέπει να ειπωθούν όπως έγιναν» λέει. Ο σκληρός Σόιμπλε ήταν ασφαλώς σκληρός. Ομως η δήθεν «Ευρωπαία» Μέρκελ; Εκείνη ήταν που επέμενε στην εμπλοκή του ΔΝΤ. Δηλαδή σε μία εξωευρωπαϊκή λύση, ακόμα πιο σκληρή από κάθε ευρωπαϊκή. Αργότερα το Βερολίνο προσπάθησε συχνά να βγάλει τη Μέρκελ από αυτό το κάδρο, που όμως είναι το πραγματικό. Τότε όμως είχε υπερηφανευθεί η ίδια, στη «Μοντ» το 2010, για τη μεγάλη προσωπική «επιτυχία» να φέρει το ΔΝΤ στην Ευρώπη, αμέσως μετά τη σύναψη των σχετικών συμφωνιών το 2010.

Ο Γιούνκερ λέει επίσης ότι το επιχείρημά του για να πείσει τη Γερμανία και άλλες χώρες να μη διώξουν την Ελλάδα από το ευρώ, ήταν ότι η Επιτροπή εργάζεται για τα συμφέροντα όλης της Ευρώπης. Επιβεβαιώνει δηλαδή πολύ καθαρά δύο πράγματα: το πρώτο, είναι ότι η Γερμανία κινήθηκε με αμιγώς εθνικά κίνητρα, ότι οι αποφάσεις της δεν είχαν ίχνος «ευρωπαϊκών» χαρακτηριστικών, αλλά ήταν αμιγώς στραμμένες στα εθνικά της συμφέροντα. Και αυτά στρέφονταν στη λύση της ελληνικής εξόδου. Και ότι όλη η περί του αντιθέτου ρητορική ήταν απλώς ψευδής. Το δεύτερο, είναι ότι ο Γιούνκερ συγκρίνει τους χειρισμούς στην κρίση χρέους του 2010 με εκείνους στην πανδημία δέκα χρόνια αργότερα. Και λέει ότι η Ευρώπη έπρεπε να αντιδράσει για το κοινό συμφέρον και τότε, κάτι που δεν έκανε – όχι πως τώρα το κάνει: ήδη πολλές χώρες έχουν παραβιάσει εντελώς την δήθεν «κοινή» πολιτική για τα εμβόλια.

Η ουσία μέσα σε όλα αυτά είναι ότι ο Γιούνκερ, έπειτα από τόσες δεκαετίες στην κορυφή διαφόρων ευρωπαϊκών θεσμών, γράφει τώρα ένα βιβλίο (αυτό προαναγγέλλει στη συνέντευξη) από το οποίο αβίαστα προκύπτει ότι η «κοινή» Ευρώπη που τόσο πολύ διαφημίζεται κάθε άλλο παρά είναι τέτοια. Οχι ο καθένας, ούτε κάποιος ευρωσκεπτικιστής. Ο Γιούνκερ. Εστω τώρα. Και η κριτική που ασκεί κάνει κάθε άλλη να ωχριά δίπλα της. Γιατί γκρεμίζει εντελώς βασικά ψεύδη. Ολα όσα έγιναν τότε χτίστηκαν πάνω στη δήθεν αλληλεγγύη και αυτή υποτίθεται ότι υπηρετούσαν. Τώρα, ένας εκ των κύριων πρωταγωνιστών, λέει ότι συνέβη το ακριβώς αντίθετο. Ούτε αλληλεγγύη υπήρξε, ούτε ευρωπαϊκή λύση και κατεύθυνση. Επικράτησε, έστω και όχι καθ’ ολοκληρία, η σκληρή εθνική πολιτική του Βερολίνου. Βέβαια, αυτό δεν είναι νέο: όσοι ήθελαν να βλέπουν την πραγματικότητα, το γνώριζαν πολύ καλά από την πρώτη στιγμή. Και αν η Ελλάδα τελικά δεν εξεδιώχθη δεν είναι για άλλο λόγο, παρά μόνον επειδή η ίδια η Γερμανία συνειδητοποίησε ότι, εντέλει, αυτό θα ήταν εξαιρετικά επικίνδυνο. Εως διαλυτικό.