Οι άγουρες ψυχές

Η μερίδα του πολιτικού κόσμου που για χρόνια ολόκληρα έκλεινε τα μάτια και τα αφτιά σε όσα συνέβαιναν – αλλά τώρα αποκαλύπτονται – πρώτα στον αθλητισμό, σήμερα στο θέατρο, στον πολιτισμό, αύριο σε μέσα ενημέρωσης και όπου να ‘ναι σε άλλους κλάδους και επιχειρήσεις, έχει τη μεγάλη ευθύνη για την κατάντια που έχει περιέλθει η χώρα και ο δημόσιος βίος.

Παρά τη φιλότιμη προσπάθεια του Πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με τη συζήτηση στη Βουλή να ρίξουν τους τόνους και να κλείσει το θέμα κάπου εδώ, από τη στιγμή μάλιστα που το έχει πάρει στα χέρια της η Δικαιοσύνη, ο ασκός του Αιόλου έχει ανοίξει. Ολοι αυτοί που γνώριζαν αλλά παρ’ όλα αυτά αποδέχθηκαν τον Λιγνάδη για τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου (ενός θεσμού που ήταν και ελπίζουμε ότι θα παραμείνει φάρος πολιτισμού) και ακόμη χειρότερα οι υπερασπιστές του, βίασαν όχι μόνο τις άγουρες ψυχές παιδιών, βιάζουν την κοινωνία που προσπαθεί να κοιτάξει το μέλλον της και να συναντηθεί κάποια στιγμή με το παρόν άλλων αναπτυγμένων ευρωπαϊκών χωρών.

Οι αποκαλύψεις που συνταράσσουν είναι βέβαιο ότι θα μας αλλάξουν, αλλά ο δρόμος θα είναι δύσβατος καθώς στον σκοτεινό κόσμο της εξουσίας όλα ήταν γνωστά – από τα στέκια του αγοραίου έρωτα, τα «βίτσια» επωνύμων, τα κυκλώματα πορνείας έως την εκμετάλλευση ανήλικων μεταναστών – χωρίς να γίνεται τίποτε. Αλήθεια, πού ήταν η ΕΛ.ΑΣ. τόσα χρόνια; Πόσο μακριά ήταν το Πεδίον του Αρεως, η πλατεία Αμερικής, παλιότερα η Κουμουνδούρου… Πόσο εύκολα κατέληγαν στο αρχείο καταγγελίες για κατάχρηση εξουσίας, σεξουαλικής παρενόχλησης και σεξουαλικής βίας με το επιχείρημα «να μη στιγματιστείς»… Χωρίς να λένε ποιος ο θύτης ή το θύμα.

Υπήρξαν κάποιοι, πολιτικοί, εκδότες, δημοσιογράφοι, που είχαν αποκαλύψει και προειδοποιήσει για τα εγκλήματα σε βάρος ανηλίκων, τη σεξουαλική εκμετάλλευση με αντάλλαγμα μια θέση εργασίας και τόσα άλλα για τα οποία κάποιοι πέφτουν σήμερα από τα σύννεφα. Δυστυχώς όμως ήταν πολύ περισσότεροι αυτοί που ανέχθηκαν, επέτρεψαν, καλλιέργησαν και εκμεταλλεύτηκαν αυτές τις νοσηρές καταστάσεις μιας ολόκληρης κοινωνίας που εισήλθε με τους χειρότερους οιωνούς στη δεύτερη δεκαετία κρίσης.