Η υπόθεση Κουφοντίνα σε 20 χρόνια από σήμερα

Είναι Μάρτιος του 2041 και οι αστυνομικές αρχές της χώρας, όπως κάθε Μάρτιο τα τελευταία χρόνια, προετοιμάζονται για τα επεισόδια που σχεδόν πάντα συνοδεύουν τις εκδηλώσεις προς τιμήν του μέλους της παλιάς τρομοκρατικής οργάνωσης «17 Νοέμβρη», Δημήτρη Κουφοντίνα.

Το 2021

Είκοσι χρόνια πριν, τον Μάρτιο του 2021, και ενώ εξέτιε ποινή ισόβιας κάθειρξης για τη δολοφονία 11 ανθρώπων, ο Κουφοντίνας συμπλήρωνε επικίνδυνα πολλές εβδομάδες απεργίας πείνας, ζητώντας η μεταγωγή του, από τις προνομιακών συνθηκών Αγροτικές Φυλακές Κασσαβέτειας , να μη γίνει στις φυλακές του Δομόκου, όπως είχε αποφασιστεί, αλλά στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου κρατείτο πριν την Κασαββέτεια.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του, που οι φίλοι αποκαλούσαν «φιλελεύθερη» και οι εχθροί «(άκρο)δεξιά» επέμεναν στην απόρριψη του αιτήματός του Κουφοντίνα.

Επικαλέστηκαν τον συνωστισμό κρατουμένων στις φυλακές Κορυδαλλού σε συνδυασμό με την πανδημία του κορωνοϊού που υπήρχε ακόμα τότε, αλλά και το γεγονός ότι είχε ήδη αρχίσει η διαδικασία απομάκρυνσης από τον Κορυδαλλό προς άλλες φυλακές των καταδικασθέντων για βαρέα εγκλήματα.

Η κυβερνητική γραμμή συνοψιζόταν στο ότι «σε ένα Κράτος Δικαίου, ο νόμος ισχύει για όλους, ακόμη και για εκείνους που τους περιφρονούν» και πως «δεν είναι δυνατόν να επιλέξει εκείνος [ο Κουφοντίνας] τη φυλακή κράτησής του, υπό την απειλή της αυτοχειρίας».

Η πλευρά Κουφοντίνα, υποστήριζε πως το αίτημα του ήταν απολύτως νόμιμο καθώς στηριζόταν στον νόμο της ίδιας της κυβέρνησης της ΝΔ σύμφωνα με τον οποίο «όποιος κρατούμενος πάψει να πληροί τις προϋποθέσεις παραμονής σε αγροτική φυλακή, επαναμετάγεται στο κατάστημα κράτησης από το οποίο αρχικά μετήχθη».

Ο Κουφοντίνας συνέχιζε την απεργία πείνας και δίψας, με αποτέλεσμα η ζωή του να κρέμεται από μία κλωστή.

Ανεξάρτητοι οργανισμοί ανθρωπίνων δικαιωμάτων, δικαστικοί, δικηγόροι, πανεπιστημιακοί και τα περισσότερα κόμματα της τότε αντιπολίτευσης αναφέρονταν στην ανάγκη το κράτος να υποχωρήσει μπροστά στην ύψιστη αξία της ανθρώπινης ζωής, σημειώνοντας πως ο θάνατος απεργού πείνας θα ήταν μια βαθιά πληγή για την ελληνική Δημοκρατία.

Ακόμα και πρώτην υπουργός του τότε κυβερνώντος κόμματος δήλωσε πως  «η διαδικασία του σωφρονισμού πρέπει να γίνεται πάντα με σεβασμό στην ανθρώπινη αξία, αλλά και στα θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα».

Στις ημέρες που ακολούθησαν, η κυβέρνηση και οι εκπρόσωποι του Κουφοντίνα βυθίζονταν όλο και περισσότερο σε ισχυρισμούς γεμάτους από άρθρα και παραγράφους νόμων, γνωμοδοτήσεων και υπουργικών αποφάσεων.

Ήρωας

Έχουν περάσει από τότε 20 χρόνια, οι περισσότεροι εκ των πρωταγωνιστών των γεγονότων εκείνων, είτε απολαμβάνουν την αποστρατεία του γήρατος, είτε έχουν αποχωρήσει από τον μάταιο τούτο κόσμο.

Τα νομικά επιχειρήματα της μίας ή της άλλης πλευράς, έχουν από καιρό ξεχαστεί. Αντίθετα όμως, όπως συνήθως συμβαίνει στις περιπτώσεις αυτές, στη μνήμη έχουν χαραχθεί τα συνθήματα. Όσο εξωφρενικά, όσο κενά και αν είναι αυτά.

Έτσι, και φέτος, Μάρτιο του 2041 ακούγεται και πάλι, όπως κάθε χρόνο, το σύνθημα που είχε πρωτοακουστεί τον Μάρτιο του 2021 και που συνδέει την πλατεία του πρώτου Συντάγματος των Ελλήνων, με το όνομα ενός καταδικασθέντος, για 11 φόνους, τρομοκράτη.

«Όταν οι αντάρτες θα μπαίνουν στην Αθήνα, το Σύνταγμα θα λέγεται πλατεία Κουφοντίνα»

Η στάση και οι χειρισμοί της ελληνικής κυβέρνησης του 2021 έριξαν νερό στον μύλο των οπαδών της τρομοκρατίας και της κατάλυσης της Δημοκρατίας και του κράτους.

Ο Δημήτρης Κουφοντίνας επωφελούμενος τις πολιτικές αστοχίες, τους πολιτικούς εγωισμούς, και την ιδεολογική αυτοπαγίδευση πολλών μελών της τότε κυβέρνησης παρέσυρε το κράτος σε ένα bras de fer, που όποια και αν ήταν η έκβασή του, σίγουροι χαμένοι θα ήταν το κράτος δικαίου και η δημοκρατία.

Ο Κουφοντίνας κατάφερε το 2041 να είναι σύνθημα σε χείλη, σε τείχους, σε πανό, να είναι η αφορμή για καταστροφές και επιθέσεις, να είναι ένας λαϊκός ήρωας μιας διόλου ευκαταφρόνητης μερίδας πολιτών, πολλοί από τους οποίους όταν ο αυτός δολοφονούσε εκείνοι ήταν ακόμα αγέννητοι.

Κι όλα αυτά επειδή η πολιτεία του 2021 δεν φέρθηκε ούτε με ανθρωπισμό, ούτε με σεβασμό στην ανθρώπινη ύπαρξη αλλά ούτε και με πολιτική σύνεση.

Αν δινόταν στην πολιτεία μια δεύτερη ευκαιρία και μπορούσε να γυρίσει τον χρόνο 20 χρόνια πίσω, στο 2021, θα χειριζόταν άραγε την υπόθεση διαφορετικά;