Οι εποχές αλλάζουν

Mια εκπομπή. Βρισκόμαστε στο 1986, ο Σερζ Γκενζμπούρ είναι καλεσμένος σε μια εκπομπή μαζί με τη Γουίτνεϊ Χιούστον. Κάθεται δίπλα της, της χαϊδεύει το πρόσωπο, της λέει «είσαι υπέροχη», ο παρουσιαστής κάνει πως μεταφράζει, εκείνος του λέει να μην παρεμβαίνει κι ύστερα δείχνει την τραγουδίστρια και λέει στα αγγλικά «I want to fuck her», εκείνη τα χάνει, «Θεέ μου», λέει, ο παρουσιαστής δικαιολογείται ότι ο Γκενζμπούρ είναι μεθυσμένος, εκείνος το αρνείται, δείχνει τύφλα βέβαια, αλλά μπορεί να υποδυόταν το αλκοολικό alter ego του, τον «Γκενζμπάρ».

Ενα τραγούδι. Ο τίτλος του ήταν Lemon Incest, που στα γαλλικά θα μπορούσε να παραπέμπει στο «zeste de citron», ξύσμα λεμονιού δηλαδή, αλλά στα αγγλικά incest σημαίνει σαφώς αιμομιξία και εκεί παρέπεμπε η εικόνα του Σερζ να τραγουδάει παρέα με την κόρη του, τη 12χρονη Σαρλότ, ξαπλωμένοι σε ένα διπλό κρεβάτι.

Ενα περιοδικό. Το τελευταίο τεύχος του περιοδικού Les Inrockuptibles αφιερώνει το εξώφυλλό του στον μουσικό, συνθέτη, ερμηνευτή και ποιητή, που πέθανε σαν σήμερα πριν από τριάντα χρόνια. Ηταν 62 ετών.

Μια συνέντευξη. «Πιστεύω πως σήμερα ο πατέρας μου θα καταδικαζόταν για κάθε κίνησή του», είπε το 2019 στην «Guardian» η Σαρλότ, φτασμένη τραγουδίστρια πια και ηθοποιός. «Ολα είναι σήμερα τόσο πολιτικά ευπρεπή, τόσο βαρετά, τόσο προβλέψιμα. Κι όλοι τρέμουν για το τι θα συμβεί αν το παρακάνουν».

Ενα βιβλίο. Οποιος διαβάσει τους στίχους του Lemon Incest, γράφει η Κλοέ Τιμπό στο καινούργιο της βιβλίο «Ξαναδιαβάζοντας τον Γκενζμπούρ», καταλαβαίνει ότι ο τραγουδοποιός είναι αθώος: «Ο έρωτας που δεν θα κάνουμε ποτέ / είναι ο πιο όμορφος, ο πιο σπάνιος, ο πιο διεγερτικός / ο πιο αγνός, ο πιο μεθυστικός». Φυσικά και καταγγέλλονται σήμερα πράγματα όπως η αιμομιξία – λέει η Τιμπό, που γεννήθηκε τη χρονιά που πέθανε ο Γκενζμπούρ -, αλλά είναι κρίμα που ένα τέτοιο τραγούδι δεν θα μπορούσε σήμερα να κυκλοφορεί, η τέχνη πρέπει να σπάει τα ταμπού και να προκαλεί.

Αλλο ένα βιβλίο. Δεν μπορείς να πάρεις κάποιον που έζησε πριν από πενήντα χρόνια και να τον κρίνεις με τα σημερινά δεδομένα, γράφει η Κονστάνς Μεγιέρ στο βιβλίο της «Το κορίτσι και ο Γκενζμπούρ», όπου περιγράφει την ερωτική σχέση που είχαν στα πέντε τελευταία χρόνια της ζωής του. Οταν γνωρίστηκαν, εκείνη ήταν 16 κι εκείνος 57. «Ερωτεύτηκα έναν μεγάλο άνθρωπο, αλλά ήταν νόμιμο. Δεν έγινε ποτέ ούτε μια λάθος χειρονομία». Τα τελευταία τριάντα χρόνια περνάει σχεδόν κάθε μέρα από τον τάφο του στο νεκροταφείο του Μονπαρνάς και του μιλάει. Μερικές φορές, μάλιστα, του ζητάει να της δώσει θάρρος.

Συμπέρασμα. Οι εποχές αλλάζουν. Προς το καλύτερο ή προς το χειρότερο, οι γνώμες ποικίλλουν. Σημασία έχει, όπως έλεγε μια ψυχή, να είναι διαρκής η ευαισθησία.