Η θέση αρχής είναι ότι η τρομοκρατία και οι πράξεις της είναι καταδικαστέες, απεχθείς και βέβαια δεν έχουν βάση δικαιολόγησης, όπως επίσης και η πολιτική βία.

Όμως, η προστασία της αρχής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας πρέπει να έχει οικουμενικό χαρακτήρα και να αφορά πρωτίστως μια ευνομούμενη Πολιτεία που δεν πρέπει να κάνει διακρίσεις.

Ουδείς δύναται, και αν το πράττει δυναμιτίζει καταστάσεις, να προβεί αφηρημένα σε μια πειστική ιεράρχηση των θεμελιωδών δικαιωμάτων.

Υπ΄ αυτή την έννοια προφανώς καθίσταται επικίνδυνη η σχετικοποίηση του αναφαίρετου δικαιώματος στη ζωή που είναι η υπαρξιακή βάση όλων των βιοτικών συμφερόντων του ανθρώπου τα οποία προστατεύονται από το Δίκαιο.

Με βάση αυτή τη γενική αρχή, το δικαίωμα στην ζωή έχει μία αυξημένη βαρύτητα και δεν μπορεί να τεθεί στο ζύγι πολιτικών αποφάσεων και ιδεολογικών συγκρούσεων. Είναι η υπέρτατη αξία ακόμα και για αυτούς που συνειδητά προέβησαν σε δολοφονίες, ακόμα και εάν παραμένουν αμετανόητοι.

Οι κρατικές επεμβάσεις στο ατομικό αυτό δικαίωμα είναι κατ ΄αρχήν ανεπίτρεπτες και αποτελούν πλήγμα στην καρδιά του Κράτους Δικαίου που για όσους είμαστε στο αστικό μπλοκ δυνάμεων είναι στην κορυφή του αξιακού συστήματος. Και είναι θετικό να βλέπεις ακόμα και αρνητές του Κράτους Δικαίου να το επικαλούνται και ακόμα καλύτερα να επιζητούν την εφαρμογή των νόμων, αν και αντιεξουσιαστές. Αυτή είναι μια μεγάλη νίκη της αστικής Δημοκρατίας.

Όμως, η αστική Δημοκρατία οφείλει να προασπίζει τα θεμελιώδη δικαιώματα, στην κορυφή των οποίων ίσταται  η αρχή της ανθρώπινης  αξιοπρέπειας. Μόνον αυτή θεωρείται απαραβίαστη. Άρα, το δικαίωμα στην ζωή έχει μία ιδιαίτερη θέση σε ένα Κράτος Δικαίου.

Δεν χρειάζεται να γυρίσουμε πίσω στην Γαλλική Επανάσταση και στο Διαφωτισμό, ούτε ακόμα πολύ πιο πίσω στην περίφημη αγγλική Magna Carta,  η οποία αποτέλεσε ένα θεμέλιο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων καθώς όριζε τον σεβασμό ορισμένων νομικών δικαιωμάτων του λαού από μέρους του.

Είναι βασική αρχή και σε αυτό οφείλουμε να συμφωνήσουμε όλοι, πως οι νόμοι ισχύουν για όλους: Βασική αρχή του Κράτους Δικαίου που εμείς πρωτίστως ως δημοκράτες οφείλουμε να σεβόμαστε απόλυτα και να υπερασπιζόμαστε.

Οι Δημοκρατίες δεν εκδικούνται. Αυτό επιτάσσει ο Πολιτισμός μας. Απλώς αποδίδει στον καθένα, ιδεατά, αυτό που του αξίζει. Αυτό ισχύει για δεξιούς, κεντρώους, ακροδεξιούς, αριστερούς, κεντροαριστερούς, φασίστες, τρομοκράτες,κα.

Όλοι έχουν το δικαίωμα σε ΔΙΚΑΙΗ ΔΙΚΗ και βέβαια πλήρη εφαρμογή, ούτε κατά παρέκκλιση της κείμενης νομοθεσίας, όταν κριθούν ένοχοι.

Η Δημοκρατία δεν έχει λόγο να αυτό –υπονομεύεται και να δίνει άλλοθι για την γέννηση ενός νέου κύκλου πολιτικής βίας.

Headlines