Lockdown – Μπάμπουσκα

Πρώτα έγινε lockdown. Μετά έγινε έξτρα lockdown μέσα στο lockdown. Τώρα έγινε lockdown μέσα στο lockdown μέσα στο lockdown. Σαν τις ρωσικές κούκλες, τις μπάμπουσκες, που η μία «γεννά την άλλη».

Ντίλι-ντίλι-ντίλι το καντήλι δηλαδή. Ειναι η Αθήνα σε “βαθύ κόκκινο”. Μετά το βαθύ κόκκινο έρχεται το μαύρο. Η ΟΕΝΓΕ βρίσκεται σε κατάσταση αυτοπυρπολισμου: Τέσσερις και πέντε γιατροί για 60 και 70 γιατρούς, ξαφνικές επιτάξεις γιατρών, που εν μία νυκτί μετακινούνται επ αόριστον σε άλλα νοσοκομεία, άλλων περιοχών. Ταυτόχρονα -και μη ακούγοντας τους νοσοκομειακούς γιατρούς και νοσηλευτές- ούτε αύξηση στο υγειονομικό προσωπικό έγινε, ούτε το ΕΣΥ θωρακίστηκε, ούτε επίταξη των ιδιωτικών νοσοκομείων έγινε. Γιατί; Επειδή τα ιδιωτικά νοσοκομεία δεν έχουν την τεχνογνωσία. Θα ήταν απολαυστική η ειρωνεία, αν δεν πενθούσαμε ανθρώπους, ελευθερίες, την ψυχική μας υγεία…

Οι αόρατοι υγειονομικοί

Εξαντλημένοι, κουρασμένοι, ψυχικά διαλυμένοι, χωρίς άδειες, χωρίς πληρωμή στις υπερωσίες, χωρίς καν χειροκροτήματα πλέον. Ίσως επειδή δεν εξυμνούν την αντιμετώπιση της πανδημίας από την κυβέρνηση.

Όταν δε, οι υγειονομικοί τολμούν να διαμαρτυρηθούν, είτε δεν τους δίνεται βήμα, είτε τους δίνονται απλόχερα δακρυγόνα. Ταυτόχρονα, η ιδιωτικοποίηση της καθαριότητας σε ορισμένα νοσοκομεία, κάνει την κατάσταση αφόρητη.

Πρέπει να ξεσηκωθούν, λένε οι υγειονομικοί. Και οι ίδιοι και ο λαός ολόκληρος. Το χειρότερο όλων, είναι ότι οι οι προτροπές τους, δεν εισακούγονται. Το μεγαλύτερο κέντρο διάδωσης του ιού είναι το εργασιακό περιβάλλον, αλλά η κυβέρνηση επιμένει να αυξάνει τα μέτρα σχετικά με το δημόσιο χώρο.

Τι λένε οι γιατροί; Ότι συντελείται ένα έγκλημα. Ότι οι αναστολές εργασίας θα έπρεπε να τηρούνται πλήρως και ότι το ΕΣΥ χρειάζεται αφενός ενίσχυση και αφετέρου, ότι οι εμβολιασμοί προχωρούν με τραγικά αργούς ρυθμούς. Αξίζει να σημειωθεί ότι οι χώρες που επένδυσαν στο lockdown, αντί στα υγειονομικά μέτρα, είναι αυτές με τους περισσότερους νεκρούς. Ακόμα και ο ΠΟΥ επισημαίνει με κάθε τρόπο ότι το lockdown είναι επικουρικό μέτρο και όχι μέτρο αντιμετώπισης. Μέτρο αντιμετώπισης είναι η ενίσχυση της Υγείας.

Τα έχουμε δει όλα. Ακτινολόγους στις ΜΕΘ. Ουρολόγους να γίνονται “παθολόγοι” στις εφημερίες. Γιατρούς που κουράρουν ασθενείς ανοσοκατεσταλμένους, να πέφτουν κι εκείνοι στην φωτιά. Στο τέλος της ημέρα θα μετρήσει πόσοι ασθενείς έζησαν από τον κόβιντ. Τι θα γίνει, όμως, με αυτούς που κινδυνεύουν επειδή καταρρέει το νοσοκομείο;

Οι αόρατοι ασθενείς

Τι σημαίνει, ωστόσο, να μετατρέπονται όλα τα νοσοκομεία σε μονάδες κόβιντ; Ότι η προσέλευση των χρόνια πασχόντων  και τα χειρουργεία έχουν μειωθεί έως και 35% σε νοσοκομεία όπως το ΠΑΓΝΙ, που είναι από τα μεγαλύτερα της χώρας. Πρακτικά, δηλαδή, οι γοατροί μας μας απαγορεύουν να πάμε στο νοσοκομειο. Ασθενείς με σοβαρά αυτοάνοσα, καρκινοπαθείς, ψυχικά πάσχοντες (ανά περιπτώσεις)  και γενικώς άτομα που χρειάζονται συστηματική παρακολούθηση έχουμε αποκλειστεί από το δημόσιο νοσοκομείο, υπό τον φόβο της έκθεσης στον ιό.

Έτσι, μένουν πίσω όχι μόνο οι καθιερωμένες και απολύτως απαραίτητες εξετάσεις, αλλά ακόμα και οι έκτακτες επιδεινώσεις, όπου μία ελαφριά υποτροπή της νόσου θα την περάσεις μόνος σου στο σπίτι, πράγμα που με νοσοκομειακή φροντίδα κανονικά διευθετείται εντός ολίγων ημερών.

Οι ασθενείς που κοστίζουμε περισσότερο στο σύστημα υγείας, δηλαδή οι… αθεράπευτοι, είμαστε και η τελευταία τρίχα από το κοινωνικό ζυμάρι. Χρόνια πάσχοντες και ΑμεΑ είναι τα έμεσσα κι αόρατα θύματα του κόβιντ, αφού δεν υπάρχει απολύτως καμία -έστω- υποσημείωση για την βελτίωση των συνθηκών της ζωής μας.

Πέτρα – ψαλίδι – χαρτί

Φαίνεται σα να κρίνεται η αντιμετώπιση της πανδημίας στα ζάρια. Εφόσον το δημόσιο νοσοκομείο δεν ενισχύθηκε, εφόσον η αύξηση της καταστολής δεν αντιμετώπισε την εξάπλωση του ιού, εφόσον οι εκκλησίες έμειναν στο απυρόβλητο, ξεκινώντας ένα συνεννοημένο “αντάρτικο”, η τύχες μας εναποτίθενται στη μοίρα, αν υπάρχει τέτοιο πράγμα.

Τεράστιες είναι οι ευθύνες του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων. Ανοιγοκλείνοντας τα σχολεία από τη μία και μη ελέγχοντας της εκκλησίες από την άλλη (θυμόμαστε όλοι το έγκλημα που συντελέστηκε στα Θεοφάνεια με τις μαζικές προσελεύσεις πιστών), η Υπουργός Υγείας προτίμησε να ασχοληθεί με εκπαιδευτικά νομοσχέδια που εξόργισαν σύσσωμη την εκπαιδευτική κοινότητα, παρά με την προφύλαξη της κοινότητας από τις εστίες μετάδοσης που υπόκεινται στο χαρτοφυλάκιό της.

“Ζούμε στην εποχή των τεράτων”; Πιθανότατα ναι, αλλά με πάσα βεβαιότητα, ζούμε πάνω σε μία διασταύρωση, από αυτές τις ιστορικές στιγμές που διαλέγεις μονοπάτι. Ιδανικά, πειν σε κόψει η ρόδα της νταλίκας. Προς το παρόν, ζούμε σίγουρα υπό την ένδειξη “βαθύ κόκκινο”, λίγο πριν τα αποκαΐδια.