Μπορεί ένα διαμέρισμα να είναι…τζαζ;

Ένα διαμέρισμα στο Μανχάταν, που βρίσκεται εντός ενός πρώιμου αρ ντεκό κτηρίου,  αποτίει φόρο τιμής στην τζαζ εποχή της τζαζ της Νέας Υόρκης, την ίδια στιγμή που ακτινοβολεί φρεσκάδα και πρωτοπορία.

Σε ένα ήσυχο μπλοκ στα ανατολικά της δεκαετίας του ’40 του Μανχάταν, το συγκρότημα διαμερισμάτων 18 ορόφων Beaux Arts είναι ένας από τους αρκετά υποτιμημένους αρχιτεκτονικούς πολύτιμους λίθους της πόλης, σχεδιασμένος το 1929 από τους διακεκριμένους αρχιτέκτονες της Νέας Υόρκης Raymond Hood και Kenneth Murchison.

Αρχικά, προοριζόταν να προσφέρει οικιστικούς και επαγγελματικούς χώρους για την αναπτυσσόμενη κοινότητα καλλιτεχνών του Midtown, ενώ αποτελείται από δίδυμες κατασκευές χτισμένες απέναντι από το άλλο με αρτ ντεκό στιλ από ασβεστόλιθο, τούβλο και ατσάλι.

Ο 33χρονος Καναδάς σχεδιαστής εσωτερικών χώρων Martin Brûlé ανακάλυψε το Beaux Arts πριν από πέντε χρόνια, καθώς έψαχνε επίμονα σπίτι στη Νέα Υόρκη μετά από χρόνια διαμονής μεταξύ της πόλης, του Μαϊάμι, του Παρισιού και του Μόντρεαλ. Μεταμορφώθηκε αμέσως. «Είμαι παθιασμένος με τη δεκαετία του ’20 και του ’30», λέει ο Brûlé, ο οποίος συχνά ενσωματώνει μοτίβα στις αρχές του 20ου αιώνα στο έργο του: απλοποιημένα αλλά πλούσια υλικά και φινιρίσματα όπως βελούδο, λάκα και γυαλισμένο ξύλο, μονόχρωμες αποχρώσεις, γεωμετρικά σχέδια και τολμηρά έπιπλα εποχής.»

Ο τυχερός ιδιοκτήτης του διαμερίσματος το σχεδίασε με τρόπο απαράμιλλο

Όταν ο Brûlé είδε για πρώτη φορά το διαμέρισμα, έναν χώρο 130 περίπου τετραγωνικών μέτρων στον 14ο όροφο, η είσοδος ήταν ουσιαστικά ένας στενός διάδρομος που οδήγησε σε μια κουζίνα καλυμμένη με φορμάικα και ένα μικρό, άχαρο δωμάτιο με παλιά έπιπλα συνεδριάσεων. Αλλά στο τέλος αυτού του καθιστικού βρισκόταν ένα ενιαίο μεγάλο παράθυρο που προσφέρει εξαιρετική θέα σε όποιον καθίσει στην σωστή θέση πίσω του.

Ο Brûlé υπέγραψε τη μίσθωση εκείνη την ημέρα.

Καταργώντας ορισμένα από τα πιο ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά του διαμερίσματος, ο Brûlé βρήκε την ελευθερία να πειραματιστεί, δημιουργώντας ένα μικρό tribute όχι μόνο την εποχή τζαζ της Νέας Υόρκης, αλλά και την ερμηνεία της δεκαετίας του ’80 του Art Deco, η οποία συνδυάζει τον μινιμαλισμό με τη μονοχρωματική αίσθηση.

Έκρυψε τα παρκέ δάπεδα των δύο υπνοδωματίων με βελούδινο μάλλινο χαλί – καφέ σοκολάτας σε ένα δωμάτιο και κρεμ στο άλλο – και ζωγράφισε τους τοίχους σχετικά για να ταιριάζουν. Διακόσμησε τους τοίχους του κύριου καθιστικού και της τραπεζαρίας, ενώ έσπασε την φορμάικα στην κουζίνα και την αντικατέστησε με ντουλάπια από ανοξείδωτο ατσάλι και έναν γυαλισμένο μαύρο πάγκο από γρανίτη.

Το μαύρο με το κρεμ δημιουργούν μία απολύτως εστέτ αντίθεση

Το κύριο δωμάτιο χωρίζεται σε δύο μέρη: Το μισό και πλησιέστερο στην κουζίνα είναι ό, τι πρέπει για ένα άνετο δείπνο ή μια συνάντηση. Στον δυτικό τοίχο, μια μικρή ζωγραφιά του Josef Albers του 1948 που κρέμεται πάνω από το τζάκι και αποτελεί την μοναδική πινελιά χρώματος στον χώρο.

Το άλλο μισό δωμάτιο, που βλέπει στο δρόμο, είναι το καθιστικό. Ο ανατολικός τοίχος είναι επενδεδυμένος με χαμηλά μαύρα βερνικωμένα γραφεία Ikea που εκτείνονται σε όλο το μήκος του δωματίου. Συμπληρώνουν ένα ξύλινο τραπέζι Antella της δεκαετίας του 1980 από τον Kazuhide Takahama που ο Brûlé χρησιμοποιεί ως γραφείο.

Πόσο εντυπωσιακό μπορεί να είναι κάτι τόσο μίνιμαλ;

Αλλά είναι το υπνοδωμάτιο του Brûlé που είναι ο πιο οικείος (και αποκαλυπτικός) χώρος στο διαμέρισμα. Με την πρώτη ματιά είναι μέτριο στο μέγεθος: ένα στρώμα στο πάτωμα με λευκά σεντόνια, μια μόνη δρυς καρέκλα στο πλάι. Αλλά τα σεντόνια ήταν ειδικά κατασκευασμένα για τον Brûlé σε έναν μύλο στην Ιταλία, τα μαξιλάρια είναι από την καλύτερη χήνα του Καναδά και η καρέκλα είναι μια σπάνια Carlo Bugatti από το 1906: όλα απλά, αλλά επιλέχθηκαν με προσοχή. «Αυτό που μου αρέσει περισσότερο», λέει ο σχεδιαστής, «είναι η χλιδή που μοιάζει σχεδόν αόρατη.»

Φωτογραφίες από το υπνοδωμάτιο δεν διατίθενται…Καμιά φορά, τα καλύτερα (πρέπει να)  μένουν στην φαντασία.

Με πληροφορίες από τους New York Times