Το 2011, άρχισε να κάνει αισθητή την παρουσία της στην Αθήνα η δράση «Ο άλλος άνθρωπος», μια πρωτοβουλία κοινωνικής αλληλεγγύης που ξεκίνησε ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος, μαζί με μια μικρή ομάδα συνεργατών και, φυσικά, την ηθοποιό ‘Ελενα Αγγελοπούλου.

Όταν το 2009 απολύθηκε, μετά από 25 χρόνια από την πολυεθνική εταιρεία στην οποία εργαζόταν, ο Κωνσταντίνος ήταν 45 ετών. Όπως έχει ο ίδιος δηλώσει, έμεινε 1,5 χρόνο άνεργος, επέστρεψε στο πατρικό του σπίτι και κλείστηκε εκεί για μισό χρόνο. Αφορμή να αλλάξει αυτό ήταν δυο παιδιά που έψαχναν στα σκουπίδια και μάλωναν πάνω από το πεταμένο φαγητό. Με αφορμή αυτό το σοκαριστικό σκηνικό, ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος δημιούργησε την «Κοινωνική Κουζίνα – Ο Άλλος Άνθρωπος» και άρχισε μαζί με τους συνεργάτες και φίλους του να γυρίζει σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας.

Μαγείρευαν και έτρωγαν μαζί με τον κόσμο. Απλά και νόστιμα: φακές, μανέστρα, μακαρόνια με σάλτσα. Το μενού της Κοινωνικής Κουζίνας εξαρτάται από τις προμήθειες που έχουν συγκεντρώσει, μόνο που όσες κι αν έχουν μαζέψει οι μερίδες ποτέ δεν φτάνουν.

«Οι ανάγκες των ανθρώπων δεν περιορίζονται μόνο στις βιολογικές. Όλοι χρειαζόμαστε ανθρωπιά, αξιοπρέπεια και μια καλή κουβέντα.»

Στο Μεταξουργείο και συγκεκριμένα στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου 122 και Αρτεμισίου 28 είναι πολύ πιθανόν να δείτε πολλούς ανθρώπους μαζεμένους να περιμένουν. Εκεί βρίσκεται το “Σπίτι του Άλλου Ανθρώπου», ένας χώρος όπου μπορεί όποιος έχει ανάγκη να φάει, να κάνει ένα μπάνιο, να πλύνει τα ρούχα του και να ακούσει έναν καλό λόγο.

Πριν μερικά χρόνια, ο ‘Αλλος Άνθρωπος στεγαζόταν στην οδό Πλαταιών 55-ένας μεγαλύτερος χώρος από τον σημερινό που όμως για διάφορους λόγους έπρεπε να αδειάσει. Θυμάμαι μια Τσικνοπέμπτη, καλή ώρα, πριν 4 ή 5 χρόνια, που είχα βρεθεί ανάμεσα στις ψησταριές του Πολυχρονόπουλου και της Έλενας, όλοι φέραμε κάτι σε στιλ ρεφενέ (τσίπουρο, πατάτες, ψωμάκι και ό, τι άλλο) και τρώγαμε σαν μια παρέα δεκάδες άνθρωποι. Δεν μας ένοιαζε ποιος ήταν ποιος, παρά απολαμβάναμε τα κρέατα και το κρασί.

Μερικά παιδιά (Ρομά, Ελληνόπουλα, άγνωστης και αδιάφορης καταγωγής, μικρά και μεγαλύτερα)  έπαιζαν με μικρά ποδήλατα και μπάλες γεμίζοντας τον χώρο χαρά και φωνές. Μερικοί μουσικοί είχαν φέρει κιθάρες και μπουζούκια. Τραγουδήσαμε για λίγο. Τότε, είχαμε να αντιμετωπίσουμε τον τρόμο της οικονομικής κρίσης που, τουλάχιστον, δεν μας στερούσε τις αγκαλιές, όπως τώρα ο κοροναϊός.

Τους τελευταίους μήνες, η Κοινωνική Κουζίνα διαδραμάτισε σημαντικό ρόλο στην γειτονιά του Μεταξουργείου, λειτουργώντας σαν άτυπο κέντρο τροφοδοσίας ανθρώπων που έχουν ανάγκη. Με τα μέτρα ασφαλείας να τηρούνται και τους εθελοντές να προσφέρουν τα χέρια τους ή τις προμήθειές τους, χιλιάδες στομάχια γέμισαν και περισσότερες καρδιές ζεστάθηκαν.

Πριν λίγη ώρα, διαβάσαμε με μεγάλη χαρά μια ανάρτηση γεμάτη ενθουσιασμό:

Η Κοινωνική Κουζίνα μπαίνει σε νέο χώρο, μάλλον μεγαλύτερο από αυτόν όπου βρίσκεται αυτή τη στιγμή, και το πιο πιθανό είναι να αναβιώσουμε, ιού επιτρέποντος, σκηνικά και στιγμιότυπα του παρελθόντος. Να χτίσουμε όλοι μαζί νέες αναμνήσεις που, με καμβά την Αλληλεγγύη, εγγράφονται για πάντα στη μνήμη μας και μας εμπνέουν να συνεχίζουμε να είμαστε…άνθρωποι.

Συγχαρητήρια, Κωνσταντίνε και ομάδα. Ραντεβού στα νέα στέκια.

Headlines