Παρά την αυστηρή καραντίνα και τα μέτρα ελέγχου για να μην γίνεται κατάχρηση των κωδικών «4» και «6» που -έστω και στη ζούλα- επέτρεπαν και μια βόλτα, πολίτες – κυρίως νέοι- συγκεντρώθηκαν και πάλι στις πλατείες το βράδυ της Παρασκευής, δηλαδή μετά τις 9:00 οπότε ξεκινά η απαγόρευση της κυκλοφορίας.

Τα δύο πρώτα εύκολα συμπεράσματα είναι πρώτον, ότι η κυβέρνηση ούτε αυτή τη φορά κατάφερε να βρει τη «χρυσή τομή» και να επιβάλει μέτρα που δεν «πνίγουν» τους πολίτες, και δεύτερον, ότι οι πολίτες δεν βάζουν μυαλό παρά τις προειδοποιήσεις ότι οι ΜΕΘ έχουν γεμίσει ασφυκτικά, το υγειονομικό προσωπικό έχει «γονατίσει», οι πιο μεταδοτικές μεταλλάξεις καραδοκούν.

Χαρακτηριστική η εικόνα από την πλατεία Αγίου Γεωργίου στην Κυψέλη, όπου πολίτες χωρίς μάσκες και αποστάσεις συνωστίζονται.

Ναι, ίσως οι αρμόδιοι για την επιβολή των μέτρων θα έπρεπε να δώσουν μεγαλύτερη σημασία στους γιατρούς που τονίζουν ότι η κόπωση των πολιτών μετά από ένα χρόνο πανδημίας, αυστηρών μέτρων και κλεισούρας δεν επιτρέπει εξάντληση της αυστηρότητας.

Αλλά και οι ίδιοι οι πολίτες, με τα κρούσματα στη χώρα να σπάνε πλέον το φράγμα των 200.000, τους θανάτους να ξεπερνούν τις 6.000 και τους διασωληνωμένους να αυξάνονται με ανησυχητικούς ρυθμούς, δεν μπορούν να συμπεριφέρονται σαν να μην συμβαίνει τίποτα.

Ακόμη και οι «ασυγκράτητοι» λόγω ηλικίας νέοι -που πλέον έχει αποδειχθεί περίτρανα ότι δεν είναι αλώβητοι από τον ιό- πρέπει να πάρουν μια βαθιά ανάσα και να κάνουν λίγη υπομονή ακόμη.

Εναλλακτική τους δίνουν οι ίδιοι οι επιδημιολόγοι, αναγνωρίζοντας ότι τα απογεύματα της άνοιξης στην Ελλάδα είναι κρίμα να τα θυσιάζεις «καρφωμένος» στον καναπέ, αλλά είναι ακόμη πιο κρίμα αν δεν προσέξεις να τα περάσεις σε ένα θάλαμο νοσοκομείου.

«Ζούμε σε μια υπέροχη χώρα, με έναν υπέροχο καιρό και δεν υπάρχουν ενδείξεις ότι με το να περπατάμε σε εξωτερικούς χώρους τηρώντας τις αποστάσεις, επιβαρύνουμε το επιδημιολογικό φορτίο ή κινδυνεύουμε να κολλήσουμε» είπε χαρακτηριστικά στην επίσημη ενημέρωση η λοιμωξιολόγος Βάνα Παπαευαγγέλου, σπεύδοντας όμως να προσθέσει:

«Είναι σαφές ότι κυρίως κολλάμε με τον συγχρωτισμό σε κλειστούς και μη καλά αεριζόμενους χώρους. Όμως, άλλο είναι να βγούμε με ένα φίλο να περπατήσουμε στην γειτονιά μας και εντελώς διαφορετικό να έχουμε τον καφέ στο χέρι, να είμαστε γύρω-γύρω από ένα παγκάκι πέντε ή δέκα άτομα μαζεμένα, να βγάζουμε την μάσκα κάθε πέντε λεπτά, είτε για να πιούμε μια γουλιά καφέ, είτε για να καπνίσουμε, ενώ ταυτόχρονα μιλάμε και γελάμε δυνατά».

Headlines