Κάποιες φορές πρέπει στην πολιτική αλλά και στη ζωή να σκεφτόμαστε με βάση το «τι θα γίνει εάν…» και όχι με βάση την επικοινωνιακή φόρτιση της στιγμής.
Αυτό πρέπει να το αναλογιστούμε και σε σχέση με την απεργία πείνας του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Βλέπω πολλούς να θεωρούν ότι το βασικό επίδικο αυτής της συζήτησης να είναι εάν η ελληνική κοινωνία είναι υπέρ ή κατά των πράξεών του.
Όμως, όσο και εάν καταλαβαίνω την αγωνία κάποιων να μην υπάρξει αναδρομική δικαίωση της τρομοκρατίας, αυτό είναι ένα ερώτημα απαντημένο εδώ και πολλά χρόνια: η πλειοψηφία της κοινωνίας είναι κατά των πράξεών του.
Γιατί από ένα σημείο και μετά λίγους πραγματικά ενέπνεε η λογική του κουμπουροφόρου που δρα ως «αυτόκλητος τιμωρός» στο όνομα του λαού, χωρίς φυσικά να έχει ρωτήσει τον λαό, εάν θέλει να προωθήσει τα αιτήματά του με αυτόν τον τρόπο.
Και αυτή ήταν η μεγαλύτερη αποτυχία του Κουφοντίνα. Και η μεγαλύτερη τραγωδία. Να δηλώνει ιδεολογικά ότι είναι με τον λαό και να δρα ερήμην του και με μία έννοια εναντίον του, εάν σκεφτούμε πόσα αυταρχικά μέτρα διαχρονικά δικαιολογήθηκαν στο όνομα της καταπολέμησης τρομοκρατίας.
Όμως, αυτή τη στιγμή δεν μιλάμε γι’ αυτό το θέμα.
Μιλάμε για το πώς στεκόμαστε απέναντι στα αιτήματα του Δημήτρη Κουφοντίνα.
Τα αιτήματα ενός κρατούμενου, καταδικασμένου σε μεγάλη ποινή για βαριά αδικήματα.
Όμως, ακριβώς επειδή έχουμε κράτος δικαίου ακόμη και οι καταδικασμένοι και φυλακισμένοι δολοφόνοι έχουν δικαιώματα και πρέπει να μπορούν να τα ασκούν. Όπως και έχουν και το δικαίωμα να αγωνίζονται για αυτά.
Άρα λοιπόν το επίδικο είναι αυτό: εάν θα ικανοποιηθεί ένα αίτημα ενός κρατούμενου, που όχι μόνο ο ίδιος αλλά και αρκετοί έγκριτοι νομικοί υποστηρίζουν ότι εντάσσεται στα δικαιώματά του.
Και μαζί του υπάρχει και ένα άλλο επίδικο που αφορά το εάν είναι θεμιτό σε μια ευρωπαϊκή δημοκρατία να οδηγηθεί στο θάνατο ένας άνθρωπος που το βασικό του αίτημα είναι να μεταχθεί σε μια ορισμένη φυλακή.
Τίποτα παραπάνω και τίποτα παρακάτω.
Ούτε την αποτίμηση της ιστορικής διαδρομής της τρομοκρατίας στην Ελλάδα συζητάμε, ούτε γενικά την αντιτρομοκρατική νομοθεσία, ούτε το πώς κρίνουμε και αποτιμούμε τη δράση του Κουφοντίνα.
Τα επίδικα είναι συγκεκριμένα.
Και για μένα είναι σαφές ότι μπορεί να υπάρξει έξοδος από το αδιέξοδο.
Που δεν θα σηματοδοτεί, εάν το δούμε ψύχραιμα και χωρίς φορτίσεις, ούτε «επιείκεια» ούτε «υποχώρηση» έναντι του Κουφοντίνα.
Κρατούμενος θα είναι και στον Κορυδαλλό.
Με ενεργή και την ποινική καταδίκη, αλλά και κυρίως και την πολιτική και ηθική καταδίκη των πράξεων του.
Διαφορετικά θα έχουμε ένα αδιέξοδο που θα συνεχίζεται και προφανώς τον πραγματικό κίνδυνο η απεργία πείνας να έχει τραγική κατάληξη, με όλα όσα αυτό μπορεί να συνεπάγεται.
Και τότε τα πράγματα δεν θα αφορούν πια την επικοινωνία…
Ανοιχτή πληγή ο σιδηρόδρομος στην Ελλάδα με την κυβέρνηση να φέρνει στη Βουλή νομοσχέδιο για την αναδιάρθρωση του και την ενίσχυση των ρυθμιστικών φορέων μεταφορών και την αντιπολίτευση να εξαπολύει σφοδρά πυρά.
Ο σταθμάρχης φέρεται να απέδωσε ευθύνες στον μηχανοδηγό της εμπορικής αμαξοστοιχίας, στους δύο άλλους σταθμάρχες της προηγούμενης βάρδιας και στον επιθεωρητή που τον έβαλε βάρδια σε έναν κρίσιμο σταθμό
Ο Ολυμπιακός έφτασε μια ανάσα από μια θρυλική ανατροπή κόντρα στην Πεκς. Οι Ερυθρόλευκες νίκησαν με 18 πόντους διαφορά, αλλά χρειαζόντουσαν 23 για να πάρουν την πρόκριση. Ελεάννα Χριστινάκη και Ιβάνα Ράτζα είχαν από 22 πόντους.
Πολλά θα έχουμε να θυμόμαστε από το 2024 που σε λίγες μέρες μας αποχαιρετά. Οι New York Times κάνουν μια μικρή αναδρομή στα γεγονότα που καθόρισαν τη χρονιά μέσα από φωτογραφίες.
Ο Τζέιμς Μίντλετον δηλώνει υπερήφανος μπαμπάς σκύλου και έχει μιλήσει δημόσια για την σκυλίτσα του Ella η οποία του έσωσε τη ζωή. Στο βίντεο πρωταγωνιστεί το δεύτερο παιδί του, η Isla.
Η ζωή του Στέλιου Καζαντζίδη, μέσα από τα μάτια του Γιώργου Τσεμπερόπουλου και με τον Χρήστο Μάστορα στον πρωταγωνιστικό ρόλο, είναι αυτή που ξεχωρίζει στις νέες ταινίες της εβδομάδας.
«46+Sexy» είναι ο τίτλος της νέας του παράστασης, ένα mix and match μουσικό, σατιρικό θέαμα, που έρχεται να σκανδαλίσει και να ταράξει τις ήσυχες Δευτέρες μας.
